Krytyka zbrodniczego rozumu

Na początku XIX wieku Królewiec, niegdyś główny ośrodek intelektualnego życia Europy oświeceniowej, zmienił się w mroczne, niewielkie miasto na obrzeżach Prus. Jego ulice przez cały czas przemierzają żołnierze, prostytutki i osoby o niepewnej reputacji. W portowych tawernach wieczorami zbierają się ludzie, którzy po cichu rozmawiają w języku francuskim. To najprawdopodobniej szpiedzy, gdyż napięcie wojenne na granicach wzrasta: Napoleon już zbliża się do granic.

W międzyczasie w mieście dochodzi do serii niepokojących wydarzeń. W zaułkach swoje ofiary zaczyna zostawiać tajemniczy morderca, który układa je w dziwaczne pozycje, klęczące. Dlaczego dokonując zabójstw, stara się nawiązać do motywów religijnych? Co takiego widzi w swoich ofiarach, że ich istnienie postrzega jako zasługujące na karę? Czy to psychopata, agent działający na rzecz Francji, czy może według przesądnych mieszkańców rzeczywiście diabeł wcielony?

W samym sercu tego wszystkiego, Immanuel Kant, zajmujący się filozoficznymi rozważaniami na temat zbrodni, proponuje pruskiemu królowi dwóch ludzi mogących rozwikłać tę kryminalną zagadkę: młodego prokuratora oraz nekromantę, który jest uczniem znanego mistyka Swedenborga.