Kroniki Diuny T.3 Dzieci Diuny

Trzecia część Diuny oczami kobiety, która do tej pory z literaturą science - fiction miała do czynienia czytając jedynie Balladynę w szkole podstawowej;-) <br> <br> Jeden z bliźniaków Paula ma zostać cesarzem potężnego międzyplanetarnego imperium stworzonego przez wielkiego Muad'diba. Jedyny mały problem polega na tym, że nikt - i to absolutnie nikt - nie chce, aby tak się stało. Dotyczy to również samych bliźniaków. W grze o tak wysoką stawkę wszystkie sposoby na wygraną są w porządku, włącznie z hurtowym mordowaniem niewinnych przechodniów. Innym ciekawym problemem jest to, że nie do końca wiadomo, czy wspomniane wyżej bliźniaczki są w pełni ludźmi, a jeśli tak, to czy nimi pozostaną. Na scenę wkracza Lady Jessica, która w końcu, po prawie 20 latach nieobecności, postanowiła odwiedzić Dune, by sprawdzić, co słychać u jej wnuków.<br> <br> Tutaj jest bardzo dobre miejsce na moją tyradę o Lady Jessice. Udała się na Kaladan wkrótce po wydarzeniach z końca pierwszej książki. Zostawiła tam swoją córeczkę, ale zabrała Gurneya Hallecka<br> Gurney Halleck<br> aby dotrzymywał jej towarzystwa. Nigdy nie pojawiła się nawet po to, by spojrzeć, jak radzi sobie jej córka. Proszę nie zrozumieć mnie źle; w pełni rozumiem, że o wiele łatwiej (i przyjemniej) było jej spędzać czas z kochankiem, niż wychowywać bardzo nietypową córkę. Mimo to, moim zdaniem, jeśli się to robi, traci się wszelkie prawa do narzekania na rozwój córki. Po przyjeździe lady Jessica jest zszokowana tym, jak potoczyły się losy jej córki. Bardzo się cieszę, że nawet w odległej przyszłości hipokryzja żyje i ma się dobrze, to każe mi wierzyć, że gatunek ludzki ma swoja przyszłośc. <br> <br> Z powyższego akapitu można się domyślić, że nie byłam wielką fanką lady Jessiki w tej książce. Dodajcie do tego jej świętoszkowatą postawę typową dla Bene Gesserit, a zrozumiecie, dlaczego chciałam, żeby Lady Jessica umarła. Z tego samego powodu współczułam Alii: z samotnej (porzuconej), przerażonej nastolatki wyrosła na swoją obecną - niezbyt miłą - postać. <br> <br> Jakie były inne postacie? Z wyjątkiem dwóch powyższych nie mogłam się przejąć żadną z nich w ten czy inny sposób. Żadna nie była szczególnie miła. Absolutnie nikt nie przejmował się małymi ludźmi, którzy byli wykorzystywani przez wszystkich głównych graczy jako 100% jednorazowego użytku. To nasuwa ciekawe pytanie związane z całą serią: czy monarchia absolutna jest najlepszą formą rządów, jaką ludzkość mogła wymyślić po niezliczonych wiekach rozwoju? Obecna demokracja ze wszystkimi swoimi wadami (a ma ich niezliczoną ilość) wygląda naprawdę dużo lepiej niż to, co według Herberta mieliby mieć nasi przyszli potomkowie. Despotyzm w czystej postaci to przyszłość jakiej nie chciałabym osobiście dla moich dzieci. <br> <br> Pozostając jeszcze w trybie lekko krytycznym, pozwolę sobie opowiedzieć o Dżihadzie Muad'diba. W trakcie lektury tej książki w końcu zrozumiałam, dlaczego odniósł on taki sukces (tak, czasami bywam powolny). Pamiętasz, że Fremeni nie mieli dostępu do otwartej wody? Musieli nosić specjalne kombinezony, aby łapać własną wilgoć i poddawać ją recyklingowi. Czy wiesz, co to oznacza? Oznacza to, że jeśli chodzi o zapach ciała, to nawet najgorzej pachnący współczesny menel nie ma nic wspólnego z przeciętnym Synem Pustyni, którego pewnie wyczułabym nawet pod tonami pustynnego piasku.<br> <br> <br> W rzeczywistości zostałyby one zakwalifikowane jako broń biologiczna i jako takie zakazane w dzisiejszych czasach. Zwykły podbój wyglądałby tak: przybycie na planetę, stawienie czoła jej obrońcom, zdjęcie kombinezonu i wykończenie ocalałych, by zakończyć ich agonię. Dlatego właśnie uważam, że pomysły "postępowych" mieszkańców Diuny, by powrócić do tradycyjnych sposobów życia Fremenów, są niedorzeczne, niezależnie od tego, jak romantycznie by to nie brzmiało. Ludzie w końcu uzyskali dostęp do wody, przyzwoitego jedzenia, lekarstw i niezliczonych innych "zdobyczy" cywilizacji. Spróbuj mi powiedzieć, że dalszy postęp oznacza rezygnację z nich, zachowując przy tym szczery wyraz twarzy? Z drugiej strony, kontynuowanie tej drogi poważnie ograniczyłoby produkcję przypraw, a kogo obchodzi życie prostych ludzi w porównaniu z tajka wizją? <br> <br> Pozwólcie mi to wyjaśnić, póki nie jest za późno: Ta książka podoba mi się bardziej niż poprzednia. Przynajmniej coś się tu działo, w przeciwieństwie do poprzedniej części, w której jedynym wydarzeniem był niepokój Paula. Było trochę akcji i kilka dość intensywnych momentów... z ludźmi, na których mi nie zależy. Tak czy inaczej, dałam drugiej książce 4 gwiazdki, a ta podoba mi się o wiele bardziej. Pierwszej książce dałem 5 gwiazdek i jest ona niekwestionowanym klasykiem science fiction. Jaka byłaby ocena końcowa dla III części? 4,5 bardzo solidnych gwiazdek! <br> <br> Pozostały mi jeszcze trzy części Diuny i usiądę do nich z myślą, że to, co jest dobre dla klasyka science fiction, powinno być dobre dla mnie.

Są dwie opinie, które można przedstawić o trzeciej części Diuny i obie są prawdziwe, ponieważ jest to powieść, której percepcja jest mocno indywidualna i polaryzująca. charakterystyczna cecha ponadczasowych dzieł! <br> <br> Gdyby była nieco mniej skomplikowana i zagmatwana, miałaby potencjał, by być tak dobra jak dwie pierwsze części, ale bohaterowie mówią tak dużo skomplikowanych filozoficznych, religijnych i specyficznych dla Diuny rzeczy, że naprawdę trudno za nimi nadążyć. To po prostu nie działa tak dobrze, jak w dwóch pierwszych częściach. Był w tym duży potencjał, ale nie czuło się tego dobrze jak w I i II części. <br> <br> Ktoś inny mógłby powiedzieć, że to, co zostało powiedziane, jest głębokie i pełne niedomówień, wplecionych jest wiele zwrotów akcji, a Herbert stara się, żeby było bombastycznie, co wychodzi mu świetnie. Ja jednak jestem bardziej po stronie krytyków, dlaczego?<br> <br> Jest pewien problem z motywacją, wiarygodnością i autentycznością bohaterów, którzy nie wydają się w pełni logicznie rozumować i nie do końca wiedzą, czego chcą w mojej ocenie. Być może umknęły mi niektóre subtelności, ale subiektywnie odniosłem wrażenie, że ich przesłanki zmieniały się drastycznie i to bez wyraźnych powodów, co każe sądzić, że albo są niestabilni emocjonalnie, albo to celowy, chwilami niezrozumiały zabieg ze strony autora. <br> <br> Słyszałem, że niektórzy mówią, że należy przeczytać trylogię i… nie czytać dalej, bo inne części są przeciętne i coraz gorsze, i nie wiem, co mam teraz zrobić? Widzę, na czym polega problem Herberta - pisze tak skomplikowane i tajemnicze teksty, że śledzenie fabuły może być uciążliwe, ale z drugiej strony jest to świetna, złożona opowieść, a publiczność jest bardzo podzielona, zdaje się klaskać albo rzucać w autora pomidorami kiedy ten wychodzi na scenę z kolejnymi częściami Diuny. Obawiam się, że może to zmierzać w kierunku pseudofilozoficznym i niesatysfakcjonującym dla co poniektórych, ale inni znów twierdzą, że elementy, które sprawiły, że seria jest świetna, z każdą częścią pogłębiają się i stają się bardziej okazałe, ponieważ pojawia się coraz więcej insynuacji i skojarzeń z poprzednimi częściami.<br> <br> Szkoda, że element kontroli umysłu, opętania, rozszczepienia osobowości, body horror nie przyjął się. Zaczęło się tak świetnie, niektóre z najlepszych rozdziałów były o tym, a potem nie odgrywało to już większej roli w reszcie historii. Czekałem, aż stanie się siłą napędową, rozrośnie się, opęta też innych, być może zamanifestuje się fizycznie za pomocą jakiejś magii korzennej, ale nie, nic, zmarnowano świetnie skonstruowaną fabułę, a zamiast tego kolejne 100 stron wypełniły monologi i mgliste przepowiednie o wyraźnym, filozoficznym charakterze- zupełnie jak gdyby Herbert wierzył w to co pisał i chciał ludzkość przestrzec przed kierunkiem, w jaki ta zmierza.

Trzecia część Diuny oczami kobiety, która do tej pory z literaturą science - fiction miała do czynienia czytając jedynie Balladynę w szkole podstawowej;-) <br> <br> Jeden z bliźniaków Paula ma zostać cesarzem potężnego międzyplanetarnego imperium stworzonego przez wielkiego Muad'diba. Jedyny mały problem polega na tym, że nikt - i to absolutnie nikt - nie chce, aby tak się stało. Dotyczy to również samych bliźniaków. W grze o tak wysoką stawkę wszystkie sposoby na wygraną są w porządku, włącznie z hurtowym mordowaniem niewinnych przechodniów. Innym ciekawym problemem jest to, że nie do końca wiadomo, czy wspomniane wyżej bliźniaczki są w pełni ludźmi, a jeśli tak, to czy nimi pozostaną. Na scenę wkracza Lady Jessica, która w końcu, po prawie 20 latach nieobecności, postanowiła odwiedzić Dune, by sprawdzić, co słychać u jej wnuków.<br> <br> Tutaj jest bardzo dobre miejsce na moją tyradę o Lady Jessice. Udała się na Kaladan wkrótce po wydarzeniach z końca pierwszej książki. Zostawiła tam swoją córeczkę, ale zabrała Gurneya Hallecka<br> Gurney Halleck<br> aby dotrzymywał jej towarzystwa. Nigdy nie pojawiła się nawet po to, by spojrzeć, jak radzi sobie jej córka. Proszę nie zrozumieć mnie źle; w pełni rozumiem, że o wiele łatwiej (i przyjemniej) było jej spędzać czas z kochankiem, niż wychowywać bardzo nietypową córkę. Mimo to, moim zdaniem, jeśli się to robi, traci się wszelkie prawa do narzekania na rozwój córki. Po przyjeździe lady Jessica jest zszokowana tym, jak potoczyły się losy jej córki. Bardzo się cieszę, że nawet w odległej przyszłości hipokryzja żyje i ma się dobrze, to każe mi wierzyć, że gatunek ludzki ma swoja przyszłośc. <br> <br> Z powyższego akapitu można się domyślić, że nie byłam wielką fanką lady Jessiki w tej książce. Dodajcie do tego jej świętoszkowatą postawę typową dla Bene Gesserit, a zrozumiecie, dlaczego chciałam, żeby Lady Jessica umarła. Z tego samego powodu współczułam Alii: z samotnej (porzuconej), przerażonej nastolatki wyrosła na swoją obecną - niezbyt miłą - postać. <br> <br> Jakie były inne postacie? Z wyjątkiem dwóch powyższych nie mogłam się przejąć żadną z nich w ten czy inny sposób. Żadna nie była szczególnie miła. Absolutnie nikt nie przejmował się małymi ludźmi, którzy byli wykorzystywani przez wszystkich głównych graczy jako 100% jednorazowego użytku. To nasuwa ciekawe pytanie związane z całą serią: czy monarchia absolutna jest najlepszą formą rządów, jaką ludzkość mogła wymyślić po niezliczonych wiekach rozwoju? Obecna demokracja ze wszystkimi swoimi wadami (a ma ich niezliczoną ilość) wygląda naprawdę dużo lepiej niż to, co według Herberta mieliby mieć nasi przyszli potomkowie. Despotyzm w czystej postaci to przyszłość jakiej nie chciałabym osobiście dla moich dzieci. <br> <br> Pozostając jeszcze w trybie lekko krytycznym, pozwolę sobie opowiedzieć o Dżihadzie Muad'diba. W trakcie lektury tej książki w końcu zrozumiałam, dlaczego odniósł on taki sukces (tak, czasami bywam powolny). Pamiętasz, że Fremeni nie mieli dostępu do otwartej wody? Musieli nosić specjalne kombinezony, aby łapać własną wilgoć i poddawać ją recyklingowi. Czy wiesz, co to oznacza? Oznacza to, że jeśli chodzi o zapach ciała, to nawet najgorzej pachnący współczesny menel nie ma nic wspólnego z przeciętnym Synem Pustyni, którego pewnie wyczułabym nawet pod tonami pustynnego piasku.<br> <br> <br> W rzeczywistości zostałyby one zakwalifikowane jako broń biologiczna i jako takie zakazane w dzisiejszych czasach. Zwykły podbój wyglądałby tak: przybycie na planetę, stawienie czoła jej obrońcom, zdjęcie kombinezonu i wykończenie ocalałych, by zakończyć ich agonię. Dlatego właśnie uważam, że pomysły "postępowych" mieszkańców Diuny, by powrócić do tradycyjnych sposobów życia Fremenów, są niedorzeczne, niezależnie od tego, jak romantycznie by to nie brzmiało. Ludzie w końcu uzyskali dostęp do wody, przyzwoitego jedzenia, lekarstw i niezliczonych innych "zdobyczy" cywilizacji. Spróbuj mi powiedzieć, że dalszy postęp oznacza rezygnację z nich, zachowując przy tym szczery wyraz twarzy? Z drugiej strony, kontynuowanie tej drogi poważnie ograniczyłoby produkcję przypraw, a kogo obchodzi życie prostych ludzi w porównaniu z tajka wizją? <br> <br> Pozwólcie mi to wyjaśnić, póki nie jest za późno: Ta książka podoba mi się bardziej niż poprzednia. Przynajmniej coś się tu działo, w przeciwieństwie do poprzedniej części, w której jedynym wydarzeniem był niepokój Paula. Było trochę akcji i kilka dość intensywnych momentów... z ludźmi, na których mi nie zależy. Tak czy inaczej, dałam drugiej książce 4 gwiazdki, a ta podoba mi się o wiele bardziej. Pierwszej książce dałem 5 gwiazdek i jest ona niekwestionowanym klasykiem science fiction. Jaka byłaby ocena końcowa dla III części? 4,5 bardzo solidnych gwiazdek! <br> <br> Pozostały mi jeszcze trzy części Diuny i usiądę do nich z myślą, że to, co jest dobre dla klasyka science fiction, powinno być dobre dla mnie.

Są dwie opinie, które można przedstawić o trzeciej części Diuny i obie są prawdziwe, ponieważ jest to powieść, której percepcja jest mocno indywidualna i polaryzująca. charakterystyczna cecha ponadczasowych dzieł! <br> <br> Gdyby była nieco mniej skomplikowana i zagmatwana, miałaby potencjał, by być tak dobra jak dwie pierwsze części, ale bohaterowie mówią tak dużo skomplikowanych filozoficznych, religijnych i specyficznych dla Diuny rzeczy, że naprawdę trudno za nimi nadążyć. To po prostu nie działa tak dobrze, jak w dwóch pierwszych częściach. Był w tym duży potencjał, ale nie czuło się tego dobrze jak w I i II części. <br> <br> Ktoś inny mógłby powiedzieć, że to, co zostało powiedziane, jest głębokie i pełne niedomówień, wplecionych jest wiele zwrotów akcji, a Herbert stara się, żeby było bombastycznie, co wychodzi mu świetnie. Ja jednak jestem bardziej po stronie krytyków, dlaczego?<br> <br> Jest pewien problem z motywacją, wiarygodnością i autentycznością bohaterów, którzy nie wydają się w pełni logicznie rozumować i nie do końca wiedzą, czego chcą w mojej ocenie. Być może umknęły mi niektóre subtelności, ale subiektywnie odniosłem wrażenie, że ich przesłanki zmieniały się drastycznie i to bez wyraźnych powodów, co każe sądzić, że albo są niestabilni emocjonalnie, albo to celowy, chwilami niezrozumiały zabieg ze strony autora. <br> <br> Słyszałem, że niektórzy mówią, że należy przeczytać trylogię i… nie czytać dalej, bo inne części są przeciętne i coraz gorsze, i nie wiem, co mam teraz zrobić? Widzę, na czym polega problem Herberta - pisze tak skomplikowane i tajemnicze teksty, że śledzenie fabuły może być uciążliwe, ale z drugiej strony jest to świetna, złożona opowieść, a publiczność jest bardzo podzielona, zdaje się klaskać albo rzucać w autora pomidorami kiedy ten wychodzi na scenę z kolejnymi częściami Diuny. Obawiam się, że może to zmierzać w kierunku pseudofilozoficznym i niesatysfakcjonującym dla co poniektórych, ale inni znów twierdzą, że elementy, które sprawiły, że seria jest świetna, z każdą częścią pogłębiają się i stają się bardziej okazałe, ponieważ pojawia się coraz więcej insynuacji i skojarzeń z poprzednimi częściami.<br> <br> Szkoda, że element kontroli umysłu, opętania, rozszczepienia osobowości, body horror nie przyjął się. Zaczęło się tak świetnie, niektóre z najlepszych rozdziałów były o tym, a potem nie odgrywało to już większej roli w reszcie historii. Czekałem, aż stanie się siłą napędową, rozrośnie się, opęta też innych, być może zamanifestuje się fizycznie za pomocą jakiejś magii korzennej, ale nie, nic, zmarnowano świetnie skonstruowaną fabułę, a zamiast tego kolejne 100 stron wypełniły monologi i mgliste przepowiednie o wyraźnym, filozoficznym charakterze- zupełnie jak gdyby Herbert wierzył w to co pisał i chciał ludzkość przestrzec przed kierunkiem, w jaki ta zmierza.