Korespondencja

Marcel Proust w swojej korespondencji z Andre Gidem odnosi się do sugestii przypominającej mądrość delfickiej wyroczni: nie twórz tego, co ktoś inny mógłby napisać równie dobrze. Proust wyraża trudność w znalezieniu wad w stylu Gidea, którego złożoność i elastyczność jest tak imponująca, że przy nim każdy inny styl wydaje się pozbawiony życia i precyzji.

Relacja między Proustem a Gidem była ciekawa, choć ograniczona głównie do słów zawartych w ich książkach. Niestety, nie wszystko, co Proust chciałby przekazać, dało się zamieścić na stronach jego dzieł. Ich listy rzucają światło na dynamikę, jaka istniała między tymi dwoma wybitnymi twórcami literatury XX wieku. Pomimo odrzucenia przez Gidea rękopisu "W stronę Swanna", ich korespondencja odsłania skrywane refleksje i aspiracje.

Listy te stanowią również pole do dyskusji na temat literatury i jej prawdziwego znaczenia, ujawniając różnice w podejściu do pisarskiego rzemiosła. Zawierają treści związane z życiem osobistym, jak i poglądami estetycznymi, odzwierciedlając wewnętrzne debaty nie tylko o literaturze jako takiej, ale także o jej związkach z tożsamością i autentycznością.