Jeszcze żyjemy

Premierowa powieść Kalmana Segala, która ukazuje się po kilku dekadach milczenia, jest dziełem, które jednocześnie fascynuje i niepokoi. To swoista mieszanka modlitwy i przekleństwa, niczym balsam i zarazem potwór literacki. Historia rozpoczyna się w idyllicznej atmosferze, która z czasem zmienia się w pełną tragedii opowieść z elementami horroru i pesymistycznym zakończeniem. Ta książka jest nie tylko różnorodna, ale i wielowymiarowa, składająca się z wielu przeplatających się warstw opowieści, idei i stylów, przypominając strukturalnie kręgi dantejskiego piekła.

W tej złożonej narracji, głosy wielu postaci przeplatają się w polifoniczny sposób, będąc równorzędnymi uczestnikami fabuły. Sam autor Kalman Segal jest tylko jednym z nich, a wszystkie postacie żyją i odchodzą w przeszłej rzeczywistości, co jedna z postaci zauważa w tekście. Kluczowym aspektem jest fakt, że ta powieść stanowi opus magnum Segala, jego ostatni wielki utwór napisany w języku polskim, będący podsumowaniem jego życiowych i artystycznych doświadczeń.

Mimo że od jej powstania minęło już prawie pięćdziesiąt lat, książka pozostaje do tej pory nieznana szerokiej publiczności. Choć autor wydał kilka jej fragmentów jako odrębne opowiadania w jidysz pod koniec życia w Izraelu, a niektóre z nich przetłumaczyła na polski Magdalena Ruta, dopiero teraz, gdy powieść została opublikowana w pełnej formie i szerokim kontekście, odbiorca może w pełni docenić jej monumentalny charakter. Dr hab. Tomasz Chomiszczak, profesor Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie, podkreśla wyjątkowość tego dzieła.