Jednoaktówki

Anton Czechow określał swoje jednoaktowe dzieła jako małe komedie, żarty sceniczne oraz wodewile. Te krótkie formy teatralne były prezentowane na licznych scenach w całej Rosji, od cesarskich po stołeczne i prowincjonalne, co przyniosło pisarzowi nie tylko wynagrodzenie, ale przede wszystkim powszechne uznanie. Stanowią one istotny element jego twórczości dramatycznej i mogą być postrzegane jako zabawne preludium lub komentarz do jego poważniejszych prac. To właśnie w tych dziełach Czechow po raz pierwszy ukazał swoją charakterystyczną poetkę absurdu.

Czechow wysoko cenił wodewile i był w tym zakresie bardzo uzdolniony. W swoich notatkach zaznaczał, że wodewil uczy ludzi śmiać się, a śmiech jest oznaką zdrowia. Dlatego też marzył o stworzeniu dzieła, które trwałoby zaledwie dwadzieścia pięć minut, lecz rozbawiłoby publiczność do łez, pozostawiając po spektaklu setki guzików na podłodze teatru. Jednak Czechow nie podążał tradycyjną ścieżką wodewilu, ale wprowadzał nowe idee do tego gatunku. Dążył do włączenia wodewilu do głównego nurtu literatury i walczył z konwencjonalnymi normami teatralnymi. Uważał, że główna różnica między dużą sztuką a jednoaktowym dramatem to jedynie kwestia objętości, zaś wodewil z jego perspektywy zawsze pozostawał jednoaktowym dramatem lub komedią.