Jadzia Pętelka. Jadzia Pętelka czuje złość

<p>Moje dziecko poszło we wrześniu do przedszkola i z jednej strony cieszyłam się, ze Tomuś będzie miał okazje bawić się z innymi dziećmi, uczyć nowych umiejętności w grupie, z drugiej zaś byłam nieco przerażona, bo sama nie do końca ogarniałam jego nastroje na przestrzeni ostatnich tygodniu. Pani w przedszkolu wyjaśniła, ze rozwój każdego malucha jest w istocie sprawa indywidualna, każde dziecko rozwija się we własnym tempie i bunt dwu latka to termin, który należy traktować w sposób umowny. Ewidentnie jednak od jakiegoś czasu mój synek podkreślał na każdym kroku swoja subsydialność, przejawiał w tym zakresie nawet pewne skłonności do dominacji – sam chciał podejmować decyzje o której wyjdzie z domu, co założy, albo jaka trasą pójdziemy na spacer. “Ja sam” to była uniwersalna odpowiedz na każdą moja propozycje. Co więcej, zaczął nawet decydować kto ma czytać bajkę wieczorem, kiedy akurat miałam ciężki dzień i coś jeszcze do zrobienia w kuchni, płaczu i lamentu nie było końca – w końcu mąż się poddał i zrobił za mnie posiłek, ja wróciłam do sypialni i czytałam bajkę. Proste czynności takie jak jedzenie śniadania, czy ubieranie się przed spacerem ciągnęły się w nieskończoność, mój synek bowiem samodzielnie chciał wykonać każdą czynność i nie chciał żadnej pomocy. Sporo na ten temat czytałam, pedagodzy sugerują, aby dawać pozorny wybór dziecku w podobnej sytuacji – czapka zielona czy czerwona nie ma znaczenia, jednak sam fakt, ze finalnie wybór podejmował synek rzeczywiście uspokoiło sytuacje. Spory w tym udział rowniez “Jadzi Pętelki”, której opowieść przedstawia podobne dylematy jakie opisałam wyżej - tytułowa bohaterka nagle nie chce jeść ulubionych potraw, krzywo patrzy na do tej pory ukochane bajki, wybucha również bez żadnego ostrzeżenia i krzyczy na swojego brata Stasia ? Rodzice jednak sa cierpliwi, tłumaczą swojej dziewczynce gdzie leza granice i w końcu rezolutna Jadzia Pętelka rozumie sytuacje i przestaje terroryzować otoczenie – podobnie to wyglądało u nas, choć synek przez parę tygodni mocno dawał się we znaki... ?&nbsp;</p>

<p>Bunt dwulatka.... która z nas tego nie zna, drogie mamy ? Ciągle fochy, obrażanie się, strojenie min oraz negatywny stosunek do kazdej propozycji - można zwariować! ? Pani pedagog w przedszkolu wyjaśniła mi, ze to naturalna kolej rzeczy, związana z intensywnym rozwojem dziecka, które w wieku mniej więcej dwóch lat określa już swoją tożsamość wobec świata, tym samym dowiaduje się, ze nie musi się na wszystko zgadzać, ze ma wybór – chociażby w zakresie koloru czapki na spacer ? U mnie w domu było to doprawdy eskalujące napięcie, być może związane z pojawieniem się jesieni – dni zrobiły się krótsze, a synek wcześniej sporo czasu spędzał na ogrodzie, co wobec załamania pogody nie było już możliwe i zupelnie nie rozumiał mojej troski w przedmiocie jego wyjść na ogród skąpany w deszczu. “Jadzia pętelka” miała całkiem podobne perypetie, tez nie chciała jeść, wciąż grymasiła i coś jej nie pasowało przy posiłkach, niechętnie rowniez się bawiła ze swoim bratem Stasiem. Z czasem jednak cierpliwi rodzice znaleźli sposób aby wywołać uśmiech na twarzy dziecka i złe dni odeszły w niepamięć. Podobnie to wyglądało u nas, choć trwało kilka tygodni – książeczka pozwoliła dziecku dostrzec, ze nie tylko ono zmaga się z wahaniami nastroju, a po kazdej burzy przychodzi słonce ?&nbsp;</p>