Instytucje totalne. Eseje o sytuacji społecznej pacjentów szpitali psychiatrycznych i mieszkańców innych instytucji totalnych

Erving Goffman (1922-1982) był jednym z najważniejszych amerykańskich socjologów, który zasłynął swoimi spostrzeżeniami na temat życia społecznego. Sprawował funkcje profesora na uniwersytetach w Chicago i Berkeley, a jego dorobek obejmuje wiele wpływowych publikacji, takich jak "Piętno", "Człowiek w teatrze życia codziennego" oraz "Instytucje totalne". W tej ostatniej książce Goffman podejmuje temat instytucji totalnych i ich dominującej roli w społeczeństwie. Uważa, że na dysfunkcjonalność nie skazują nas nasze cechy osobowościowe, lecz same te instytucje, które kierują się własnymi, egoistycznymi interesami, zamiast koncentrować się na pomocy czy resocjalizacji swoich podopiecznych.

Goffman zwraca uwagę na charakterystyczne cechy takich organizacji, które wymagają od jednostek pełnego zaangażowania w ich działalność w ściśle określonym czasie. Oznacza to, że uczestnicy muszą angażować całą swoją uwagę i wysiłek fizyczny w wykonywanie powierzonych zadań. To zaangażowanie jest postrzegane jako symbol przywiązania jednostki do organizacji, a także akceptacji sposobu, w jaki jej rola w organizacji wpływa na jej osobowość. Z tego powodu, każdy, kto bada, jak jednostki przystosowują się do tego, by być identyfikowanymi i definiowanymi przez organizację, musi zwrócić uwagę na sposób, w jaki jednostki demonstrują swoje zaabsorbowanie działalnością organizacji.

Goffman wnikliwie analizuje te procesy, ujawniając niejednokrotnie patologie i negatywne aspekty działania takich instytucji. Jego refleksje stanowią jedynie wstęp do głębszych rozważań na temat wpływu instytucji na jednostki.