Ikona i trauma. Pytania o obraz prawdziwy w liryce i sztuce polskiej drugiej połowy XX wieku

Tematem książki jest analiza pragnienia poszukiwania autentycznego obrazu, które przewija się w polskiej liryce i sztuce XX wieku. Autorka bada, jak relacje między obrazem a słowem, teorie języka poetyckiego oraz historia reprezentacji manifestują się w twórczości Tadeusza Różewicza, Tadeusza Kantora, Jerzego Nowosielskiego, Stanisława Czycza i Ewy Kuryluk. Artyści ci zadają pytania o możliwość stworzenia współczesnego veraiconu, prowadzonego ludzkimi dążeniami, nie boskimi. Ich celem jest stworzenie dzieła, które odpowiada na głębokie doświadczenia, znosi asymetrię między cierpieniem a jego przedstawieniem, oraz wzmacnia obecność poetyckiego obrazu.

Podejmując się tych wyzwań, twórcy pokazują, że ich aspiracje mogą być nieosiągalne, lecz mimo to z uporem dążą do stworzenia wiarygodnego, słownego odwzorowania ekstremalnych przeżyć. Czują, że spełnienie tego zadania przekracza kategorie artystyczne, stając się obowiązkiem ludzkim. Dlatego formom poetyckiego języka, malarstwa i teatru nadają funkcje przypominające te, jakie posiadały obrazy w czasach przednowoczesnych.