I dam wam serce nowe

Weszłam do niewielkiego, drewnianego kościółka, czując się jak typowa sceptyczka, pełna cynizmu ateistka. Wielu bliskich przekonywało mnie, że Bóg jest miłością. Naprawdę myślą, że nagle zmienię swoje poglądy? Obserwuję ludzi wokół, którzy klękają do modlitwy, z nieukrywaną pogardą.

Kapłan sięga do małego, złotego tabernakulum. Siedzę, nie uznając potrzeby klękania. Spoglądam na białą, okrągłą hostię, nie rozumiejąc, co to wszystko oznacza. Nagle doznaję dziwnego uczucia: odczuwam intensywne ciepło, które przepływa przez całe moje ciało. Drżę, przytłoczona niezrozumiałym zjawiskiem. To uczucie jest jak potężny płomień w mojej piersi, które bije żywym rytmem. Spod zamkniętych powiek płyną łzy, spontanicznie klękam przed Bogiem. Wydaje się, że doświadczam jakiegoś przełomu. Miłość wlewa się do mojego życia, na swój sposób uzdrawiając. Czuję, że coś się we mnie zmienia, choć jeszcze nie wiem, jak bardzo.