Fontenoy 841

Robert F. Barkowski w swojej kolejnej książce z serii "Historyczne Bitwy" porusza temat wewnętrznych walk o władzę w imperium Franków, które miały miejsce między potomkami Karola Wielkiego. Źródłem tych konfliktów była sprzeczność między ideą jedności cesarstwa a frankijskim systemem dziedziczenia. Z jednej strony cesarz miał pełnić rolę zwierzchnika całego imperium, natomiast z drugiej, zgodnie z prawem sukcesji, należało podzielić władzę wśród potomków Karolingów, nadając im królewskie tytuły. Ta sytuacja prowadziła do dążeń emancypacyjnych.

Konflikty nasiliły się za panowania cesarza Ludwika I Pobożnego, który musiał zmagać się z buntami ze strony swoich synów: Ludwika II Niemieckiego, Lotara I oraz Pepina I Akwitańskiego, a później również jego syna, Pepina II. Po śmierci Ludwika Pobożnego w 840 roku, rywalizacja przerodziła się w otwartą wojnę domową między jego synami: Ludwikiem II, Lotarem I i Karolem II Łysym. Kluczowym momentem tego konfliktu była bitwa pod Fontenoy-en-Puisaye w Burgundii, która rozegrała się 25 czerwca 841 roku. W niej to armie Ludwika II i Karola Łysego pokonały połączone siły Lotara I i Pepina II. Ta bitwa stała się jednym z najważniejszych starć militarnych średniowiecznej Europy.