Dżosef

"Dżozef" to dzieło Jakuba Małeckiego, które fascynująco łączy realizm magiczny z elementami powieści o twardym, miejskim życiu. Historia skupia się na Grzesiu Bednarze, młodym absolwencie zawodówki z warszawskiej Pragi, który wpada w tarapaty po starciu z podejrzanymi osobnikami, co skutkuje złamaniem nosa i kradzieżą telefonu. Jego sytuacja życiowa pogarsza się jeszcze bardziej, gdy zaczyna mieć kłopoty w pracy, a dziewczyna nie potrafi zrozumieć, czemu nie skontaktował się z nią po zajściu.

W szpitalu otoczonym szarymi murami miasta Grzesio spotyka trzech mężczyzn, z których każdy ma swoją wyjątkową przeszłość. "Kurz" to energiczny biznesmen, "Maruda" nie ukrywa swojego wiecznego niezadowolenia, a "Czwarty" jest nietypowym miłośnikiem książek Josepha Conrada. W gorączkowych chwilach "Czwarty" opowiada Grzesiowi historię, która przemienia szpitalne mury w scenę rodem z surrealistycznego snu, przypominającą koszmar klaustrofobika.

"Powieść Małeckiego zaczyna się jako lekka narracja, umiejscowiona w szpitalu pomiędzy peryferiami miasta, wplatając typowe dla blokowisk dialogi. Autor nie boi się używać mocnego języka i sarkazmu, aby pokazać, jak literatura potrafi wpłynąć na codzienność, tworząc nowoczesną wersję "Czarodziejskiej Góry". Przez pryzmat opowieści o życiowej i czytelniczej inicjacji najbardziej sympatycznego polskiego dresiarza, Małecki wchodzi w dialog z nową falą polskiej prozy. "Dżozef" pozostaje jednak przede wszystkim przykładem prostego i autentycznego przekazu, rzadko spotykanego w literaturze krajowej.