Dziki wiatr

Prawdopodobnie jedna z pierwszych powieści romansowych, które przeczytałam i przyznaję - podobała mi się! 

Czytałam tę książkę więcej niż raz...Więcej niż dwa razy - to mogłoby trwać wiecznie, i zgodzi się ze mną każdy czytelnik, który znajdzie powieść trafiającą prosto w jego serce! Johanna Lindsey, jak zwykle, jest niesamowita. Ma sposób, aby czytelnik czuł się częścią historii, co czyni ją jeszcze lepszą, angażuje bowiem uwagę i rozpala wyobraźnię! 

Na początku książki poznajemy Jessie Blair, której ojciec brutalne bije  jej matkę, a swoją żonę, za zdradę której rzekomo miała się dopuścić, ale udaje się przeżyć - z dzieckiem, które nosi pod sercem, a które jak ma się wkrótce okazać…. jeszcze żyje. (to wydarzenie pozostawia w każdym bliznami na psychice -  nawet jeśli nie widoczne).

Jessie, która  żyje i ma się  z czasem co raz lepiej, jest pozostawiona z ojcem, który odmawia jej kobiecości, dając jej jednocześnie chłopięce ubrania i ucząc ją nienawiści do własnej matki, stad bohaterka  jest dość rozgoryczona, a gdy jej matka wraca do domu….

Dorasta trochę- ucząc się jak być kobietą, którą zawsze potajemnie chciała być, ucząc się kochać i być kochaną, choć każda kobieta wie jakie to trudne zadanie! 

Chase Summers...Chase chase chase chase....Kocham cię...

Chase jest po prostu gorący, jasne? On jest silny, opanowany i honorowy -  naprawdę próbuje oprzeć się Jessie - ale nie udaje mu się (oczywiście bo to romans!). Chase, szuka swojego ojca, który nigdy nie spotkał, ale bierze czas wolny od swoich obowiązków, gdy Rachael,  Matka Jessie, prosi go o pomoc.

Sceny miłosne były gorące, i niesamowicie romantyczne!  Johanna Lindsey  nie odbiega od swoich doskonałych pomysłów na  romanse i dlatego jest jedną z moich ulubionych autorek. Napięcie seksualne jest wręcz  elektryzujące - Kocham Jessie i Chases kłótnie i jak wydają się tak idealne dla siebie. Nie będę się rozpisywać na temat romansu, bo to właśnie jest głównym punktem książki - po prostu kup i przeczytaj tę książkę TERAZ!

Fajnie jest czasem cofnąć się do starych powieści, które w przeszłości czytało się w czasach szkolnych! „Dzikie Serca” to powieść, która została po raz pierwszy opublikowane w 1984 roku i miała w sobie wszystkie elementy starej szkoły romansu, które utorowały z czasem drogę dla powieści tego gatunku jakie czytamy dzisiaj! 

Muszę powiedzieć, że nie lubiłam początkowo Jessie…. Myślałam, że jest rozpieszczonym bachorem, mimo że jej ojciec wychował ją, by zachowywała się jak mężczyzna i wcale jej nie rozpieszczał w czasach jej dzieciństwa. Bardzo męczyło mnie jej bicie Chase'a, …. Jessie uderzyła go w nos, nie złamała go, ale i tak sprawiła, że krwawił i czuł ogromny ból. Nie przestała go bić aż do  końca książki. On nigdy nie podniósł na nią ręki w akcie przemocy i szczerze mówiąc, skoro tak bardzo starała się zachowywać jak mężczyzna, może powinien był ją uderzyć, tak jak zrobiłby to z każdym mężczyzną gdyby padł ofiarom ataku? 

Oprócz skłonności do przemocy, Jessie  była wszystkowiedząca, skupiona na sobie, nie dbała o nikogo poza sobą i tym, czego chciała w życiu. Zmęczyła mnie jej bezczelność, sposób w jaki manipulowała tymi, którzy ją otaczali -  niedoszli zalotnicy, którzy myśleli, że jest wszystkim i woreczkiem chipsów... to stało się nudne. Nawet poznanie jej przeszłości w miarę rozwoju książki nie złagodziło mojej niechęci do niej, przedziwna kobieta ustawiona w roli głównej bohaterki tej powieści! 

Chase Summers jest głównym mężczyzną w jej życiu. Bardzo go polubiłam. Był hazardzistą z zawodu, ale był jednocześnie na ranczu na prośbę Rachel, matki Jessie i kobiety, której Jessie nienawidzi całym swoim sercem. Nie będę zagłębiać się w relację między Chase'em a Rachel, ponieważ uważałam, że to trochę tajemnica w tej historii i nie chcę jej zepsuć w oczach potencjalnych czytelników. Chase znosił tak wiele przykrości ze strony  Jessie, więcej niż kiedykolwiek powinien w mojej ocenie…. Myślę, że za dużo mówił, gdy opowiadał Rachel o eskapadach Jessie…. Może za dużo?  Choć może biorąc pod uwagę okoliczności, może miał rację…..

Niezależnie od tego, książka naprawdę była dobra. Została napisana w stylu tamtych czasów, w komplecie z bohaterkami, które chcę spoliczkować i dobrymi mężczyznami jako bohaterami.

Johanna - Jesteś boginią!!!

5 GWIAZDEK!!!

Na zawsze i na zawsze, jedna z moich ulubionych książek.

„Dziki Wiatr” okazał się dla mnie szalenie ciekawą oraz intensywna książka, którą często czytałam dorastając, znajdowałam bowiem w niej inspiracje dla moich ówczesnych perypetii miłosnych! 

Początek historii naprawdę wciąga -  Ojciec Jessie bije jej matkę o imieniu Rachel , ponieważ widzi czarnowłosą kobietę w łóżku z innym mężczyzną i myśli, że to jego żona, która go zdradza. Udaje jej się przeżyć i nie stracić dziecka, które nosi w sobie. Zostaje wyrzucona przez męża i pozostawiona sama sobie, oddzielona od dziecka jak się wydaje – na zawsze. Ojciec nadaje głównej bohaterce nawet imię Kenneth, ponieważ pielęgniarka dziecka powiedziała mu, że jest chłopcem, aby uchronić ojca przed skrzywdzeniem noworodka, ten bowiem oczekiwał syna i ten motyw ciągnie się przez cały okres dorastania Jessie. 

W ten sposób można ująć problemy Jessie z komunikacją interpersonalną. Tak, wychodzi na dziecinna i infantylną, ale rozumiem, dlaczego zachowywała się tak twardo i uparcie, opierając się byciu pod pręgieżem jakiegokolwiek mężczyzny, przede wszystkim dlatego, ze żyła totalitarnym uścisku swojego autokratycznego ojca. W umyśle Jessie jestona…. mężczyzną i ma pretensje do każdej części samej siebie, która wyróżnia ą w oczach innych i przedstawia jako kobietę. Chce być po prostu jednym z facetów na tym swiecie…. Chase Summers jest pierwszym mężczyzną, który sprawia, że Jessica chce się poczuć jak kobieta, co nie jest dla niej jednak czymś naturalnym. Walcząc z przyciąganiem jakie ma miejsce między nimi, ulegają namiętności pewnej nocy, a to wydarzenie jest przez nią bagatelizowane i pozostawione gdzieś z boku w jej świadomości, ale wspólna noc ma swoje konsekwencje…. Jednocześnie to właśnie ona ratuje życie Chase'a, kiedy ten jest ciężko ranny, i czuwa nad jego  powrotem do zdrowia. Wkrótce Chase zauważa, że Jessie jest w ciąży. Małżeństwo jest jedyną opcją, a Chase postanowił, że jego misją jest zrozumienie Jessie, oraz pozwolenie jej na bycie sobą! 

To jedna z tych książek, w których można zobaczyć, jak niedojrzała postać dorasta i rozwija swoje poczucie własnej wartosci i celu w życiu. Słyszałam, że Jessie była nazywana bachorem. Nie zawsze była bardzo dojrzała i logiczna w sposobie działania, ale tak naprawdę nie miała idealnego życia i to już od czasów dzieciństwa. Wychowano ją w przekonaniu, że jej matka była nierządnicą, która ją porzuciła dla innego faceta aniżeli jej ojciec. Z kolei właśnie jej ojciec zachowywał się tak, jakby jej szczerze nienawidził, może przypominała mu o zonie którą wyrzucił z domu?  

Biorąc pod uwagę, że byłam kilka razy gotowa, aby  porzucić kontynuowanie czytania tej powieści, książka finalnie….. naprawdę mi się podobała. Jesse była bachorem! Była jak nasza dzisiejsza rozwydrzona nastolatka, z tą różnicą, że jakoś skończyła wierzyć swojemu okropnemu, pogrążonemu w gniewie ojcu po tym, jak przyłapał jej matkę na zdradzie i okłamaniu jej,  że zostawiła Jesse dla innego mężczyzny. Może kiedy mieszkasz na pustkowiu z mężczyzną, który wychowuje cię jak syna, to nie możesz być normalna? Na szczęście dorasta na przestrzeni całej książki, a konkretnie, gdy zachodzi w ciążę. Te hormony naprawdę pomogły jej w szukaniu odpowiedzi na jej pytania, zrozumienia jak złożone i skomplikowane jest życie, zwłaszcza gdy nie dostrzega się wszystkiego będąc małym dzieckiem! 

 Chase Summers, jest w połowie Hiszpanem, i jest to o tyle istotne, ze Jessie faktycznie zna hiszpański. Przez całą książkę, Jesse wydawała się mieć jakies uprzedzenia do niego, a w gruncie rzeczy jest to całkiem miły facet. Chodzi mi o to, że bycie w stanie poradzić sobie z bachorem wymaga sporej wytrzymałości ze strony mężczyzny, zwłaszcza gdy ten jest zakochany. 

Zajęło to trochę czasu (koniec książki), aby Jessie w końcu posłuchała matki i wykazała się empatia, zrozumieniem dla niej, ale po tym, jak to się stało, wszystko zaczęło się w sumie układać, jaka nauka płynie z tego dla nas, czytelników? 

Wiem, że niektórzy nie lubią ciężarnych bohaterek, ale to pomogło poruszyć tę historię, właśnie macierzyństwo odmieniło pogląd głównej bohaterki na otaczający ja  świat. Jessie jest tą upartą dziewczyną w środku, ale wciąż ewoluuje i na naszych oczach staje się kobietą. 

Zostawiam 5 gwiazdek!