Dziewczynka z zapałkami Hans Christian Andersen

<p>Powieść o dziewczynce z zapałkami już od lat wczesnej młodości rozpalała moją wyobraźnię, inspirując oraz ucząc jakim człowiekiem warto być wobec innych na tym świecie. Wieczory spędzone nad opowieściami Hansa Christiana Andersena, gdy moja mama razem z tatą siadali po obu stronach łóżka i na zmianę czytali mi bajki i opowiadania: moją ulubioną była opowieść o dziewczynce z zapałkami. Później, kiedy moja mama była bardzo chora i nie kontaktowała z rzeczywistością, nie rozumiała też co do niej mówię, nie wiedziała nawet jak mam na imię... sięgnąłem wówczas po baśnie i opowiadania, licząc, że czytając je przypomnę mojej mamie najlepszy momenty z mojego dzieciństwa, kiedy często była uśmiechnięta i szczęśliwa, zaglądała codziennie do mojego pokoju gasząc światła i życząc mi słodkich snów. Dziś jestem dorosłym mężczyzną, ale tamte wspomnienia wciąż są żywe w mojej pamięci, nadal budzą&nbsp;we mnie ogromne emocje, osobiście też czują że mam wielkie szczęście pamiętając swoje dzieciństwo w sposób tak barwny i kolorowy - duża w tym zasługa moich rodziców którzy nie tylko zrobili wszystko, aby uczynić mnie szczęśliwym dzieckiem, ale również otworzyli przede mną niezwykły świat baśni opowiadań który przez całe moje życie oznaczał się wyraźnym piętnem na podejmowanych przeze mnie wyborach, gdy pamiętałam o tym co w życiu jest naprawdę ważne: drugi człowiek. &nbsp;</p><p>To był ostatni dzień roku, gdy na zewnątrz panował mróz, a przejmujące zimno powodowało, iż ludzie szybko uciekali z ulic, aby schronić się w ciepły domach. Przez zasypane śniegiem ulice po zmroku szła mała dziewczynka zupełnie bosa z gołą głową i zdawała się coś nieść w swoim fartuszku. Dziewczynka szła boso, mimo iż jeszcze tego samego dnia rano miała na swoich stopach stare zniszczone buty okazało się jednak wkrótce, że zgubiła swoje buciki przez co była zmuszona podążać przez zimowy świat stąpając bosymi stopami po zimnym, skrzypiącym śniegu. Sama historia z utraconymi butami i fragment ją opisujący jest wstrząsająca - okazało się bowiem że mała dziewczynka pragnęła przebiec przez jezdnię, wtedy jednak nadjechał powóz a ona sama prędko odskoczyła gubiąc w ten sposób jednego z bucików - drugi jak się wkrótce okazało, został jej ukradziony przez jakiegoś chłopca, słychać było w oddali tylko jego śmiech zadowolenia i satysfakcji z “żartu” jaki wobec małej dziewczynki poczynił (okropny łobuz swoja droga…). &nbsp;</p><p>Fartuszek, w który ubrana była mała dziewczynka miał&nbsp;czerwony kolor, a dziewczynka nosiła w nim kilka paczek zapałek, które chciała kolejna sprzedać, aby oddać zarobek swojemu ojcu. W rękach miała schowaną paczkę zapałek, którą posuwa nieśmiało przechodnią licząc, że zwróci na siebie ich uwagę i zarobi pieniądze które będzie mogła oddać ojcu wieczorem. Tego dnia jednak nikt od niej nic nie kupił, dziewczynka nie sprzedała ani jednej paczki zapałek i myśl o tym, że ma wrócić do domu bez grosza przy duszy napawają lękiem wiedziała bowiem że jej ojciec nie będzie z tego faktu zadowolony i wyładuje na nią swój gniew. Mała dziewczynka nie poddawała się, zaglądała w kolejny ciemne uliczki, aby znaleźć kupców na oferowane im pudełka zapałek, szczęście nie sprzyjało jej jednak tego dnia - ludzie mijali ją obojętnie nie zwracając na nią uwagi, skupieni bardziej na pogoni za świątecznymi prezentami, śmiejąc się przy tym i ciesząc magią świąt bożonarodzeniowych. &nbsp;</p><p>Zziębnięte rączki małej dziewczynki powodowały coraz większą trudność w trzymaniu zapałek w jej małych rączkach, na ulicach było też coraz mniej ludzi, a jej nadzieja na to, że znajdzie kupca tego wieczoru stawała się coraz mniejsze. Mała dziewczynka usiadła między dwoma domami i nagle w jej głowie pojawiła się myśl o tym, aby ogrzać się chociaż na chwilę: w tym celu sięgnęła po jedno z pudełek z zapałkami i była o krok, aby poczuć ciepło jego płomienia…. na samo wspomnienie o cieple jakie dawała zapalona zapałka mała dziewczynka rozmarzyła się i odpłynęła na chwilę w inny świat....&nbsp;</p><p>Pierwsza zapałka rozpaliła się płomieniem, który widoczny był na twarzy małej dziewczynki, pozwolił jej również poczuć ciepło jakiego nie czuła od wielu, wielu dni. Zamknęła oczy i wyobraziła sobie, że siedzi przed kominkiem, gdzie pali się ogień, gdzie ona sama czuje się bezpieczna i nagle wszystkie troski i zmartwienia jakie miałam w głowie znikły. Niedługo potem mała dziewczynka zapaliła kolejną zapałkę, która rozświetliła okolicę, tak że mogła zobaczyć duży stół, w domu który znajdował się naprzeciwko jej, a w którym zgromadzeni członkowie rodziny nakrywali biały obrus szykując się do obchodzenia świąt Bożego Narodzenia. Chłonęła ten widok wyobrażając sobie, że krząta się po tym domu pełnym szczęśliwych ludzi i pomaga swoim rodzicom w przygotowywaniu kolejnych wigilijnych potraw. Jedną z tych potraw była upieczona gęś,&nbsp;pachnąca i nadziewana jabłkami i śliwkami. Nagle okazało się, że gęś się poruszyła, zeskoczyła na ziemię z nożem i widelcem w obu skrzydełkach i zaczęła kolejna zmierzać w kierunku małej dziewczynki. Wówczas zapałka zgasła w ręku małej dziewczynki pozostał tylko kawałek drewna, a wokół niej wyłonił się obraz szarych, brudnych murów, na których widać było tylko delikatny cień małej dziewczynki rzucane przez światła pobliskich latarni. Dziewczynka zachęcona obrazami jakie tego wieczoru widziała przed oczami sięgnęła po kolejną zapałkę tym razem zauważyła cudowną choinkę w domu nieopodal niej, która błyszczała tysiącem lampek dając światło oraz ciepło a także prawdziwie świąteczny klimat zgromadzonym wokół niej domownikom. Dziewczynka pragnęła dotknąć tej niezwykłej choinki poczuć jej zapach jednak wkrótce zapałka zgasła, a mała dziewczynka znowu miała przed sobą obraz smutnego świata, którego częścią była tej ostatniej w roku nocy. Spojrzała w niebo i dostrzegła spadającą gwiazdę wówczas pomyślała, że tej nocy ktoś umarł, pamiętała bowiem opowieści swojej babci, która powtarzała w przeszłości, że kiedy z nieba spada gwiazda to znaczy, że dusza człowieka idzie do nieba. Mała dziewczynka tym razem dostrzegła widok dobrze jej znany - przed nią bowiem stała ukochana babcia, która pochylała się nad nią z wielką czułością, patrząc w jej wielkie błyszczące oczy dostrzegając w&nbsp;nich cały smutek jaki ów dziewczynka nosiła w sobie tego dnia będąc zupełnie nie zauważoną i&nbsp;ignorowaną przez mijający ją przechodniów. Na widok staruszki mała dziewczynka wyszeptała “och babciu weź mnie ze sobą weź mnie proszę, proszę wiem bowiem że znikniesz, kiedy zgaśnie zapałka tak, jak piec, choinka a nawet&nbsp;gęś,&nbsp;która tak pięknie pachniała. Dziewczynka pragnąc zatrzymać babcię przy sobie zdecydowała od razu o zapaleniu całego pudełka zapałek - nagle buchnął płomień, który rozświetlił najbliższą jej okolicę, a mała dziewczynka zobaczyła swoją babcię bardziej prawdziwą niż kiedykolwiek wcześniej. Patrzyła na nią z głęboko z miłością, dalej uniosła ją na swoich obu&nbsp;schorowanych dłoniach. Obie zdawały się lecieć do nieba coraz wyżej i wyżej, prosto do gwiazd, tam, gdzie nie ma głodu, chłodu ani trwogi a jedynie jest Bóg, który oferuje miłość radość i brak jakichkolwiek trosk. Nazajutrz oczom przechodniów ukazał się widok małej dziewczynki przytulonej do murów pobliskiego domu.&nbsp;W rękach trzymała spalone pudełko zapałek - “chciała się ogrzać” ktoś skomentował obojętnie, Nikt jednak nie domyślił się jak wyglądał wieczór świąteczny małej dziewczynki, nikt nie wiedział również co wiedziała przed śmiercią, większość ludzi skupiła się jedynie na smutnym obrazie jaki miała przed oczami, wkrótce wracając do swoich spraw i obowiązków. &nbsp;</p><p>Pozwoliłem sobie przytoczyć treść tej niezwykłej opowieści, ponieważ od lat rozpalał ona&nbsp;moją wyobraźnię, wzrusza mniej porusza do tego stopnia, że ilekroć sięgam po tę opowieść pozwalam sobie uronić kilka łez. Okres świąteczny skłania mnie zwykle do refleksji a opowieść o dziewczynce z zapałkami stanowi idealny powód, aby zastanowić się o co tak naprawdę chodzi podczas świąt Bożego Narodzenia. Być może najważniejszym przesłaniem opowieści Andersena jest umiejętność dostrzegania wśród nas osób potrzebujących, a często nie dostrzeganych w naszej pogoni za codziennymi obowiązkami. Czasy oczywiście się zmieniły, autor tworzył swoje baśnie sto pięćdziesiąt lat temu. niemniej warto się zastanowić czy dzisiaj nie mijamy podobnych dziewczynek z zapałkami młodych i starszych ludzi, którzy potrzebują pomocy: cierpią na samotność, głód a często również marzną&nbsp;zwłaszcza w okresach jesiennym i zimowym, kiedy historia dziewczynki z zapałkami podwójnie działa na wyobraźnię. Pójdę nawet krok dalej i zaproponują wyzwanie każdemu czytelnikowi, który pochylił się nad niniejszą opowieścią, aby to jakiś czas&nbsp;zrobił&nbsp;dobry uczynek w swoim życiu, niekoniecznie&nbsp;szukając wokół siebie potrzebujących ludzi, ale również dostrzegając zwierzęta, które potrzebują naszej pomocy, zwłaszcza gdy idzie jesień i zima. Pomoc to wcale nie oznacza wielkich wyrzeczeń w celu ratowania świata - czasami wystarczy drobny gest - uśmiech szklanka wody, czy coś do jedzenia,&nbsp;aby zmienić świat na lepsze. &nbsp;</p>

<p>Pamiętam wieczory, kiedy moja mama siadała na brzegu łóżka zmęczona po pracy i czytała mi bajki. Nie zdawałem sobie wówczas sprawy, ile kosztują czytaniem bajek wieczorową porą po całym dniu obowiązków mimo to moja mama chętnie przychodziła do mojego pokoju otwierając baśnie i opowiadania Hansa Christiana Andersena. Jedną z ulubionych moich powieści była oczywiście “Dziewczynka z zapałkami “co ciekawe moja mama nieszczególnie lubiła tą opowieść mimo to czytałam ją raz po raz, kiedy przed snem prosiłam o kolejne fragmenty zachwycając się jednocześnie niesamowitymi ilustracjami, wspaniale uzupełniającymi tą historię w oczach małego dziecka jak i na tamtym czas byłam. &nbsp;</p><p>Po latach dochodzą do wniosku, że historia o dziewczynce z zapałkami jest wyjątkową opowieścią poniekąd niepasującą do narracji proponowanej przez autora w innych bajkach i opowiadaniach, bliżej jej bowiem do opowieści braci Grimm, znanych z bardziej mrocznych opowieści. Nie zmienia to jednak faktu, iż uwielbiam dziewczynkę zapałkami, a jej poszczególne fragmenty zapadł mi w pamięć na resztę życia - oto jeden z nich: &nbsp;<br>&nbsp;<br>“Nie miała odwagi wrócić do domu, ponieważ nie sprzedała żadnej zapałki, nie zarobiła też ani jednego grosza. Gdyby wróciła do domu, ojciec na pewno sprawiłby jej lanie…”&nbsp;</p><p>Pamiętam tą historię również z kreskówki, którą oglądałam w czasach dzieciństwa i była to bajki, która w ogromnym stopniu wpływała na moją wyobraźnię. Jakże inny jest wydźwięk tej opowieści, aniżeli prezentowane na kolorowych programach dla dzieci bajki, które nie uczą żadnych ważnych wartości potrzebnych w późniejszym życiu młodego człowieka. &nbsp;</p><p>Historia o dziewczynce z zapałkami miała również istotny wpływ na moje życie zawodowe, gdy przy okazji jednej z lekcji języka polskiego nauczyciel głęboko zdumiony moją znajomością baśni i bajek Andersena poprosił abym została po lekcjach i tak wywiązała się nasza długa rozmowa na temat literatury pięknej. To z kolei otworzyło przede mną zupełnie nowe drzwi - nauczyciel bowiem chętnie dzielił się książkami, które w jego ocenie warto było przeczytać, a to z kolei doprowadziło mnie do wniosku, że pragnę studiować filologię polską. W mojej ocenie to najlepszy dowód na to, że czytane w dzieciństwie bajki mogą otworzyć dzieciom oczy nie tylko na to co w życiu ważne, ale również wskazać kierunek w jakim warto podążać, aby odkryć po co żyjemy i co możemy w życiu robić najlepiej! Dziś jako nauczycielka języka polskiego w szkole podstawowej, często proponuję dzieciom sięganie po baśnie i opowiadania zauważając jednakowoż, że współczesne maluchy o wiele chętniej sięgają po smartfony i tablety niż książki, które od 150 lat cieszą uczą i pozwalają odkryć ukryte między wersjami prawdy o ludzkiej naturze: wszyscy pragniemy kochać i być kochani. Dziewczynka z Zapałkami jest wspaniałą lekcja w tym zakresie! &nbsp;</p>