Dziewczyna na klifie

Uwaga! Mogą być drobne spoilery. „Dziewczyna na klifie” opowiedziana jest z perspektywy trzech pokoleń kobiet w rodzinie Grani Riley i ich związku z rodziną Lisle: jej babci Mary, matki Kathleen i samej Grani. Poza tym dowiadujemy się co nieco o Matt'ie O'Donell'u, chłopaku Grani w USA. Grania straciła dziecko z powodu poronienia i ucieka od swojego chłopaka Matta i jego rodziny, a także od życia w Nowym Jorku do Zatoki Dunworley w Irlandii, gdzie mieszkają jej rodzice. Tam próbuje pogodzić się ze swoją stratą, tłumiąc ją. Samotna dziewczynka Aurora Lisle, która mieszka sama z ojcem w domu rodzinnym, pojawia się w samą porę. Od pierwszej chwili Grania jest zachwycona młodą dziewczyną i zaczyna się nią opiekować. W trakcie książki poznaje lepiej siebie, a także swoją rodzinę. Uczy się na nowo otwierać swoje serce i akceptować swoje uparte zachowanie. W 1914 roku po raz pierwszy pojawia się Maria. Jest młoda i szczęśliwie zaręczona, gdy nagle wybucha wojna i zostaje rozdzielona z narzeczonym, gdyż ten zostaje powołany do wojska. Jej zbliżający się ślub zostaje na razie przełożony na inne czasy. Mary postanawia podjąć pracę w Londynie w domu Lawrence'a Lisle'a. Początkowo ma tylko obsługiwać panów przy stole, lecz potem dostaje kolejne zadanie: sierotę Annę, którą przygarnął Lawrence. Zakochuje się w zimnym, ale utalentowanym małym dziecku od pierwszej chwili i wychowuje je jak matka. Nie podejrzewa jeszcze, że to dziecko przyniesie kłopoty. Kathleen jest matką Granii i żywi niechęć do Lisle’ ów i ich dzieci z powodu cierpienia, jakie przysporzyli jej rodzinie. Z biegiem książki staje się jednak zdecydowanie bardziej otwarta, zwłaszcza w kierunku Aurory, i opowiada Granii o powiązaniach jej rodziny z rodziną Aurory w przeszłości. Właściwie to historia pełna niespójności i pojawiających się pytań. Problemy zaczęły się od prababki Granii - Mary i rozciągnęły się na pokolenie matki Granii, gdzie doszło do prawdziwej katastrofy.<br> <br> Szczerze mówiąc, na początku wybór autorki, by stosować zawsze ten sam schemat narracji (mieszanie przeszłości z teraźniejszością, wątki rodzinne, podobieństwa do krewnych z przeszłości, nieznanych krewnych i tak dalej) nie był dla mnie zbytno ekscytujący, gdyż w ten sposób historia jest bardzo przewidywalna. Jednak zdolność Lucindy Riley do urealniania postaci oraz ich emocji, równocześnie angażując czytelnika do stania się nieobojętną wobec ich losów, zmieniła moje nastawienie. Pod koniec rzeczywiście trudno było pożegnać się z bohaterami „Dziewczyny na klifie, zarówno z przeszłości, jak i z teraźniejszości. Do tego bardzo miło było obserwować ich rozwój i zmiany w miarę trwania fabuły.<br> <br> Aurora jest zdecydowanie moją ulubioną postacią, małą dziewczynką, która wydaje się być niemalże ulotna i z innego świata, bardzo wyjątkową duszą, która zbyt wcześnie poznała ból, ale pomimo tego żyje z wielką radością i zawsze jest bardzo bezpośrednia w przekazywaniu innym swoich myśli.<br> <br> Sceneria i jej opisy, podobnie jak w innych powieściach autorki, są lukrem, który czyni powieść jeszcze piękniejszą i przyjemniejszą w odbiorze, którą mimo posiadania ponad 500 stron pożera się w mgnieniu oka.<br> <br> To, co bardzo mi się podobało, to fakt, że Aurora właściwie jest swego rodzaju przewodnikiem i co jakiś czas interweniuje między rozdziałami, by podzielić się swoimi przemyśleniami i wyjaśnić czytelnikowi, co dokładnie się wydarzyło. Ta niezwykła dziewczyna raz po raz zadziwiała mnie swoją inteligentną i silną naturą, robiła i mówiła rzeczy, za które można było ją tylko uwielbiać i podziwiać. Byłam więc wielką fanką małej Aurory.<br> <br> Lucinda Riley po raz kolejny napisała powieść w sposób niezwykle wciągający, przede wszystkim dzięki ilości pytań, jakie nasuwają się podczas czytania „Dziewczyny na klifie”. Ekscytujące jest stopniowe poznawanie wszystkich rodzinnych tajemnic i wydarzeń z przeszłości, zarówno ze strony rodziny Aurory, jak i Granii. Niektóre tragiczne wydarzenia potrafiły również głęboko poruszyć mnie jako czytelnika. „Dziewczyna na klifie” to książka, która oferuje wspaniałą rozrywkę i dużą dawkę uczuć. Z przyjemnością polecam.

Uwaga! Mogą być drobne spoilery. „Dziewczyna na klifie” opowiedziana jest z perspektywy trzech pokoleń kobiet w rodzinie Grani Riley i ich związku z rodziną Lisle: jej babci Mary, matki Kathleen i samej Grani. Poza tym dowiadujemy się co nieco o Matt'ie O'Donell'u, chłopaku Grani w USA. Grania straciła dziecko z powodu poronienia i ucieka od swojego chłopaka Matta i jego rodziny, a także od życia w Nowym Jorku do Zatoki Dunworley w Irlandii, gdzie mieszkają jej rodzice. Tam próbuje pogodzić się ze swoją stratą, tłumiąc ją. Samotna dziewczynka Aurora Lisle, która mieszka sama z ojcem w domu rodzinnym, pojawia się w samą porę. Od pierwszej chwili Grania jest zachwycona młodą dziewczyną i zaczyna się nią opiekować. W trakcie książki poznaje lepiej siebie, a także swoją rodzinę. Uczy się na nowo otwierać swoje serce i akceptować swoje uparte zachowanie. W 1914 roku po raz pierwszy pojawia się Maria. Jest młoda i szczęśliwie zaręczona, gdy nagle wybucha wojna i zostaje rozdzielona z narzeczonym, gdyż ten zostaje powołany do wojska. Jej zbliżający się ślub zostaje na razie przełożony na inne czasy. Mary postanawia podjąć pracę w Londynie w domu Lawrence'a Lisle'a. Początkowo ma tylko obsługiwać panów przy stole, lecz potem dostaje kolejne zadanie: sierotę Annę, którą przygarnął Lawrence. Zakochuje się w zimnym, ale utalentowanym małym dziecku od pierwszej chwili i wychowuje je jak matka. Nie podejrzewa jeszcze, że to dziecko przyniesie kłopoty. Kathleen jest matką Granii i żywi niechęć do Lisle’ ów i ich dzieci z powodu cierpienia, jakie przysporzyli jej rodzinie. Z biegiem książki staje się jednak zdecydowanie bardziej otwarta, zwłaszcza w kierunku Aurory, i opowiada Granii o powiązaniach jej rodziny z rodziną Aurory w przeszłości. Właściwie to historia pełna niespójności i pojawiających się pytań. Problemy zaczęły się od prababki Granii - Mary i rozciągnęły się na pokolenie matki Granii, gdzie doszło do prawdziwej katastrofy.<br> <br> Szczerze mówiąc, na początku wybór autorki, by stosować zawsze ten sam schemat narracji (mieszanie przeszłości z teraźniejszością, wątki rodzinne, podobieństwa do krewnych z przeszłości, nieznanych krewnych i tak dalej) nie był dla mnie zbytno ekscytujący, gdyż w ten sposób historia jest bardzo przewidywalna. Jednak zdolność Lucindy Riley do urealniania postaci oraz ich emocji, równocześnie angażując czytelnika do stania się nieobojętną wobec ich losów, zmieniła moje nastawienie. Pod koniec rzeczywiście trudno było pożegnać się z bohaterami „Dziewczyny na klifie, zarówno z przeszłości, jak i z teraźniejszości. Do tego bardzo miło było obserwować ich rozwój i zmiany w miarę trwania fabuły.<br> <br> Aurora jest zdecydowanie moją ulubioną postacią, małą dziewczynką, która wydaje się być niemalże ulotna i z innego świata, bardzo wyjątkową duszą, która zbyt wcześnie poznała ból, ale pomimo tego żyje z wielką radością i zawsze jest bardzo bezpośrednia w przekazywaniu innym swoich myśli.<br> <br> Sceneria i jej opisy, podobnie jak w innych powieściach autorki, są lukrem, który czyni powieść jeszcze piękniejszą i przyjemniejszą w odbiorze, którą mimo posiadania ponad 500 stron pożera się w mgnieniu oka.<br> <br> To, co bardzo mi się podobało, to fakt, że Aurora właściwie jest swego rodzaju przewodnikiem i co jakiś czas interweniuje między rozdziałami, by podzielić się swoimi przemyśleniami i wyjaśnić czytelnikowi, co dokładnie się wydarzyło. Ta niezwykła dziewczyna raz po raz zadziwiała mnie swoją inteligentną i silną naturą, robiła i mówiła rzeczy, za które można było ją tylko uwielbiać i podziwiać. Byłam więc wielką fanką małej Aurory.<br> <br> Lucinda Riley po raz kolejny napisała powieść w sposób niezwykle wciągający, przede wszystkim dzięki ilości pytań, jakie nasuwają się podczas czytania „Dziewczyny na klifie”. Ekscytujące jest stopniowe poznawanie wszystkich rodzinnych tajemnic i wydarzeń z przeszłości, zarówno ze strony rodziny Aurory, jak i Granii. Niektóre tragiczne wydarzenia potrafiły również głęboko poruszyć mnie jako czytelnika. „Dziewczyna na klifie” to książka, która oferuje wspaniałą rozrywkę i dużą dawkę uczuć. Z przyjemnością polecam.

Zaczęłam czytać „Dziewczynę na klifie” dzięki opiniom na lubimyczytać. Przeczytałam, że Lucinda Riley nie pisze o niczym konkretnym, ani nie można jej zaklasyfikować jako pisarki bardzo konkretnego gatunku, ale że warto spróbować sięgnąć po którąś z jej książek, żeby zobaczyć, jak bardzo potrafi przykuć uwagę czytelnika. No tak, muszę przyznać, że w porównaniu do ostatnio czytanych przeze mnie Johna Greena, Harlana Cobena, czy nawet Stephena Kinga, proza Riley wciągnęła mnie najbardziej!<br> <br> Niesamowite. Nie mam innych słów na tę książkę, która całkowicie mnie zaskoczyła i zdobyła moje serce. Odnalazłam w tej książce prawdziwe emocje, te które rozgrzewają serce. Ta historia naprawdę potrafiła sprawić, że żyłam każdą chwilą oczami bohaterów, że byłam tam z nimi na tym smaganym wiatrem irlandzkim klifie, że czułam ten sam ból co opisane w książce kobiety, które na przestrzeni lat i z różnych powodów musiały poradzić sobie ze stratą bliskich i trudnościami, jakie zarezerwowało dla nich życie. „Dziewczyna na klifie” nie jest książką, która rozśmieszy Was do łez czy pozwoli spędzić kilka lekkich godzin, a jednak bez wahania przeczytałabym ją ponownie od początku. To wzruszająca, głęboka historia, napisana (i przetłumaczona) wzorowo. To historia, z którą każdy, z tego czy innego powodu, może się utożsamić i będzie szczególnie bliska każdemu, kto stracił kogoś, kogo kochał - czy to członka rodziny, ukochanego czy dziecko. Uczucia są namacalne i wyskakują ze stron. <br> <br> „Dziewczyna na klifie” to klasyczna historia, która wprawia w dobry nastrój, a po dotarciu do końca sprawia, że czujesz się jakbyś unosił się na puszystej różowej chmurce. A ja, jeszcze przez chwilę, chcę zostać na tym obłoku i przelecieć nad klifami zatoki Dunworley, zachować to ciepło, które otuliło mnie jak miłosny uścisk. A potem, z pewnością, sięgnę po kolejne książki Lucindy Riley.

Zaczęłam czytać „Dziewczynę na klifie” dzięki opiniom na lubimyczytać. Przeczytałam, że Lucinda Riley nie pisze o niczym konkretnym, ani nie można jej zaklasyfikować jako pisarki bardzo konkretnego gatunku, ale że warto spróbować sięgnąć po którąś z jej książek, żeby zobaczyć, jak bardzo potrafi przykuć uwagę czytelnika. No tak, muszę przyznać, że w porównaniu do ostatnio czytanych przeze mnie Johna Greena, Harlana Cobena, czy nawet Stephena Kinga, proza Riley wciągnęła mnie najbardziej!<br> <br> Niesamowite. Nie mam innych słów na tę książkę, która całkowicie mnie zaskoczyła i zdobyła moje serce. Odnalazłam w tej książce prawdziwe emocje, te które rozgrzewają serce. Ta historia naprawdę potrafiła sprawić, że żyłam każdą chwilą oczami bohaterów, że byłam tam z nimi na tym smaganym wiatrem irlandzkim klifie, że czułam ten sam ból co opisane w książce kobiety, które na przestrzeni lat i z różnych powodów musiały poradzić sobie ze stratą bliskich i trudnościami, jakie zarezerwowało dla nich życie. „Dziewczyna na klifie” nie jest książką, która rozśmieszy Was do łez czy pozwoli spędzić kilka lekkich godzin, a jednak bez wahania przeczytałabym ją ponownie od początku. To wzruszająca, głęboka historia, napisana (i przetłumaczona) wzorowo. To historia, z którą każdy, z tego czy innego powodu, może się utożsamić i będzie szczególnie bliska każdemu, kto stracił kogoś, kogo kochał - czy to członka rodziny, ukochanego czy dziecko. Uczucia są namacalne i wyskakują ze stron. <br> <br> „Dziewczyna na klifie” to klasyczna historia, która wprawia w dobry nastrój, a po dotarciu do końca sprawia, że czujesz się jakbyś unosił się na puszystej różowej chmurce. A ja, jeszcze przez chwilę, chcę zostać na tym obłoku i przelecieć nad klifami zatoki Dunworley, zachować to ciepło, które otuliło mnie jak miłosny uścisk. A potem, z pewnością, sięgnę po kolejne książki Lucindy Riley.