Dziennik zdarzeń i dopowiedzeń

Jerzy Górzański, uznany poeta i prozaik, oddaje w ręce czytelników niezwykłą książkę, będącą czymś na kształt dziennika bez oznaczenia konkretnych dat. To wybitny okaz prozy sylwicznej, gdzie granice pomiędzy rzeczywistością a fikcją zdają się zacierać. Górzański kreuje tu dzieło autotematyczne i metaliterackie, w którym prawda miesza się z wyobrażeniem. Głównym bohaterem tej opowieści jest sam autor, który - inspirowany twórcami takimi jak Witold Gombrowicz czy Leopold Tyrmand - tworzy własną kronikę. Podczas pracy nad tym dziennikiem, Górzański zagłębia się w teksty innych autorów, takich jak Sándor Márai czy Ernst Jünger, szukając tam twórczych bodźców i weryfikacji swoich myśli.

"Dziennik zdarzeń i dopowiedzeń" okazuje się być jednocześnie przedsięwzięciem intelektualnym i wytworem wyobraźni. Autor szczodrze dzieli się swoimi refleksjami o literaturze, filmie i muzyce, dokonuje analiz zarówno kultury wysokiej, jak i popularnej, oraz przytacza liczne anegdoty z literackiego świata, z którym jest związany od wielu lat. Rozważa okres swojej młodości, a także odnosi się do czasów PRL-u, socjalizmu i kapitalizmu, prezentując swoje umiejętności polemiczne w pełnej krasie.

Publikacja tej książki zbiegła się z 70. urodzinami Jerzego Górzańskiego, który zdobył uznanie także dzięki wcześniejszym dziełom, takim jak "Moje lata bezsenności", "Święty brud", "Małpi zamek", "Madagaskar", "Wybłagane prezenty" oraz "Pimperle".