Dzieje religii filozofii i nauki. Tom 4

Ten tom koncentruje się na okresie od połowy XVI do połowy XVII wieku, kiedy to Europa Zachodnia została znacząco naznaczona przez ruchy reformacyjne. W konsekwencji tych wydarzeń, do 1555 roku, kontynent został trwale podzielony na religijne sfery wpływów. Nastąpiły zmiany organizacyjne: doktryny poszczególnych kościołów były kodyfikowane, teksty Biblii precyzyjnie ustalane, co poprzedzało rozpoczęcie polowań na czarownice, przekraczających granice wyznań.

Na przełomie wieków około 1600 roku, renesans ustąpił miejsca barokowi. Style w sztuce zaczęły się zmieniać – muzyka homofoniczna zyskała przewagę nad polifoniczną, a nowe kierunki w malarstwie, rzeźbie i architekturze zaczęły dominować. Dzięki reformacji pojawiły się ważne dzieła literackie, tworzone już nie po łacinie, lecz w językach narodowych autorów. Renesans, choć filozoficznie niemal nieowocny, ustąpił miejsca barokowi, który zapoczątkował nurt filozofii nowożytnej.

Prace takich uczonych jak Kopernik, Vesalius, Servet, Ferrari, Tartaglia, Cardano i Agricola otworzyły europejskim umysłom nowe pola do eksploracji, których nie mogły sobie nawet wyobrazić umysły antyczne. Zaczęło się od geografii, geologii, astronomii i anatomii, co pozwoliło na kolejne przemiany opisywane w tej książce. Końcowe części tekstu pokazują, że do 1650 roku nikt nie mógł przewidzieć tego, co miało nastąpić w II połowie XVII wieku i później, a co jest dziś znane jako Rewolucja Naukowa. Analizujemy budowę mechaniki klasycznej opartej na odkryciach takich jak Brahe, Kepler, Galileusz, Pascal, Kartezjusz i inni, zanim w kolejnej części skupimy się na rozwoju nowoczesnej fizyki.