Dziedziczka cieni. Czarne kamienie. Tom 2

<p>W mrocznym i pełnym napięcia świcie wykreowanym przez Anna Bishop rządzą Krwawi – rasa czarnoksiężników, których moc jest przekazywana przez magiczne klejnoty. Od wieków oczekiwali oni na pojawienie się Królowej, która miała wszystko odmienić. W pierwszej części właśnie to się stało. Marzenia o wyzwolicielu w końcu stały się rzeczywistością Jednak przybyła Królowa, Jeanelle, okazał się dzieckiem, podatnym na manipulację, co niejedni chcieli wykorzystać. Jaenelle, wyróżniona przez przepowiednię jako żywe ucieleśnienie magii, jest została okropnie skrzywdzona. Teraz musi stanąć na nogi. Nic nie jest w stanie zmienić jej przeznaczenia - a dzień rozliczenia zbliża się wielkimi krokami. Kiedy wrócą jej wspomnienia, kiedy jej magia dojrzeje, kiedy będzie zmuszona zaakceptować swój los. Tego dnia mroczne królestwa poznają, co to znaczy być rządzonym przez Czarownicę.</p><p>„Córka krwawych” miała dobre zakończenie, będące jednak nieco cliffhangerem, a więc od razu miało się ochotę sięgnąć po kolejną część. „Dziedziczka cieni” rozpoczyna się w zasadzie tam, gdzie skończyła się historia z poprzedniego tomu. Już w „Córce krwawych” były wspaniałe postacie, ale ta część wprowadza jeszcze więcej super bohaterów, których przyjdzie wam polubić. Oczywiście książka opowiada głównie o Jaenelle, która leczy się i dojrzewa. Anne Bishop w świetny sposób opisuje jej moce, które szokują nawet samego Saetana, który jest przecież jednym z najpotężniejszych, o ile nie najpotężniejszym. Prawie w połowie drogi, Lucivar wychodzi i staje się główną częścią książki. Daemon ma małą rolę w „Dziedziczce cieni”, ale wiemy, że w jakiś sposób powróci w następnej. Kochany Lucivar, który kochał Jaenelle z daleka, ledwo ją znając, podczas gdy była uwięziona i cierpiąca. Staje się wielkim bratem i obrońcą, który zawsze będzie przy niej stał. &nbsp;Równie wspaniale wychodzi autorce opisywanie relacje między Jaenelle a całą grupą jej nowej rodziny. Pojawienie się przyjaciół Jaenelle odznaczało się dużą radością, która udzielała mi się podczas czytania. Im dalej zagłębiasz się w książkę, tym bardziej pochłaniają Cię uczucia każdej z postaci. Śmiejesz się z reakcji Saetana na przyjaciół Jaenelle, z obaw jej ojca na widok jej mocy, wkurzasz się na zło i „opłakujesz” ofiary. Czytanie „Dziedziczki cieni” było naprawdę dużą dawką różnorodnych emocji. Brawa dla Anne Bishop.&nbsp;</p><p>Podczas gdy „Córka krwawych” była wyjątkowo mroczna i zawierała wiele tortur, „Dziedziczka cieni” nieco rozjaśnia panującą atmosferę, choć wiadomo, że i ta część musi mieć swoje okrutne momenty i złoczyńców. Często drugie (i następne też) książki w serii nie są już tak dobrze napisane ja pierwsze, ale dla mnie w tym przypadku książka udanie kontynuowała wątki i była nawet lepsza od swojej poprzedniczki. W szczególności ostatnie około 100 stron były rewelacyjne, pełne ekscytacji i napięcia. Narracja była trzymająca w napięciu, intensywna i coraz bardziej chciało się czytać dalej, by dowiedzieć się, co się stanie. I choć jest tutaj tak, że w każdym rozdziale mamy czasem od 5 do 10 różnych punktów widzenia (w książce są to miejsca w królestwie, a w każdym miejscu jest zestaw bohaterów), to tym razem udało mi się lepiej do tego lepiej dostosować.</p><p>Bohaterka bardzo się rozwinęła w „Dziedziczce cieni”, a wielkim momentem były końcowe rozdziały. Były to momenty wielu informacji, a nawet sprzeczności, dlatego kontynuuję radę, aby nadal czytać między wierszami i zwracać uwagę na każdą część królestwa, która się pojawia. Pozostali przyjaciele jak i wrogowie również osiągnęli inny poziom. Choć nikt nie kibicuje złoczyńcy, to musimy zdjąć czapki z głów i powiedzieć, że autorce udało się wprowadzić wszystkich swoich bohaterów na inny poziom.</p><p>Można napisać jeszcze wiele pochwał dla książki. Chyba naprawdę wczułam się w świat Królestwa i wracam do niego już jak do domu. Dla „Dziedziczki cieni” oczywiście 5 gwiazdek.</p>

<p>Zbytnio nie wiedziałam czego się spodziewać po tej książce. Z jednej strony miałam ochotę ją przeczytać,&nbsp;z drugiej strony zważywszy na „Córkę krwawych” obawiałam się, że historia nie będzie do końca z gatunku tych, które chciałabym przeczytać. Chodzi mi głównie o brutalność, jaka miała miejsce w pierwszej części. No ale zdecydowałam się i napiszę kilka słów na temat „Dziedziczki cieni”.</p><p>Po ciężkim końcu poprzedniej książki, ta zaczyna się tam, gdzie zostawiliśmy bohaterów. Na początku trudno było mi wrócić ze względu na to, że wiele zapomniałam, gdyż trochę czasu już upłynęło od lektury „Córki krwawych”. Kiedy już przebrnęłam przez pierwsze kilka stron, na nowo odnalazłam to niesamowite uniwersum i cudowny styl autorki, która genialnie miesza momenty lżejsze z tymi naprawdę trudnymi, czasem bywa wzruszająco, a czasem nawet zabawnie. Dużo się śmiałam na przykład z tego, przez co musiał przejść Saetan, przybrany ojciec bohaterki.</p><p>Podejmujemy więc wątek niemal w miejscu, w którym go zakończyliśmy. Jaenelle wciąż dorasta, pod życzliwym (a czasem wylewnym) okiem otaczających ją mężczyzn, którzy starają się ją chronić, &nbsp;jednocześnie zbytnio jej nie tłamsząc. W tym tomie czas płynie szybcie, bo Anne Bishop rozwija swoją historię na przestrzeni sześciu lat. Podobnie jak w pierwszej książce, śledzimy losy kilku postaci, zarówno bliskich bohaterce, jak i jej wrogów. Daemon przebywa w Wykrzywionym Królestwie (krainie szaleństwa). Lucivar nadal jest przetrzymywany w niewoli w kopalniach soli w Pruul. Saetan żałośnie próbuje utrzymać się na szczycie wszystkiego i zachować przy życiu tyle nadziei, ile tylko może.</p><p>Dopóki nie przedyskutowałam tego z kimś nie zauważyłam, że tak naprawdę nie śledzimy losów bohaterki. Jest kilka fragmentów, w których widzimy co czuje lub myśli, ale przez większość czasu widzimy tylko jej ewolucję oczami otaczających ją mężczyzn. Ten zabieg nie wstrząsnął mną, ani nawet nie przeszkadzał w lekturze. Uważam nawet, że utrzymuje to wokół niej aurę tajemniczości i nadaje jej niemal sakralny charakter. Przecież ma być reinkarnacją Czarownicy, osobą o nieograniczonych mocach, mistyczną istotą bliską boskości i wszechmocną.</p><p>Po strasznych wydarzeniach z pierwszego tomu, „Dziedziczka cieni” poświęcona jest uzdrowieniu i pojawieniu się Jaenelle. Śledzimy również ewolucję postaci drugoplanowych, które zajmują coraz więcej miejsca w świecie bohaterki. Fabuła ma dobre tempie i wciąż wiele się dzieje. Nie ma czasu na nudę czy odłożenie książki. Rozdziały przelatują, a 544 strony czyta się szybko. Tak szybko, że gdy nadszedł koniec, chciałam więcej. Na szczęście można od razu zamówić kolejną część na skupszop ?</p>