Dziady - Skrzat

Nie potrafię być obiektywny, jeśli chodzi o twórczość Adama Mickiewicza. Mam wrażenie, że mam skłonność do podziwiania go, znam bowiem rys historyczny jaki przyświecał mu przy tworzeniu kolejnych, wspaniałych, wiekopomnych dzieł. Tak, jestem Polakiem, ale moja sympatia wynika głównie z tego, że znam osobiście rodzinę Mickiewiczów, może to zagubieni potomkowie naszego narodowego wieszcza? Choć to z pewnością zwiększa przyjemność, jaką czerpię z lektury, to jednak jest on wielkim pisarzem i nic nie może mu tego odebrać. Niektóre fragmenty oczywiście uważam za lepsze od innych, ale "Dziady" to niesamowite dzieło, do którego z chęcią będę wracać w przyszłości! <br> <br> Również w gimnazjum musiałam przeczytać część drugą i doświadczenie to wspominam jako inspirujące. Z pomocą mojej wychowawczyni cała klasa zebrała się wieczorem w piwnicy w naszej szkole, żeby ją przeczytać. Zapaliliśmy świeczki, przebraliśmy się trochę za duchy, każdy miał swoją część do przeczytania i to właśnie robiliśmy – czytaliśmy ale samo spotkanie było doświadczeniem zgoła odmiennym od wszystkiego, co do tej pory było mi znane podczas czytania książek: może to okoliczności, może grupa znajomych wokół, a może metafizyczny przekaz jaki niniejszym recenzowana książka bez wątpienia się charakteryzuje? Nie potrafię opisać atmosfery, jaka tam panowała, była bowiem absolutnie niesamowita, a jednocześnie piękna i zupełnie pozbawiona….. dźwięku telefonów komórkowych! (Nauczycielka kazała nam je wyłączyć, to był warunek organizacji spotkania) Literatura zdecydowanie powinna być częściej uprawiana w ten sposób, naprawdę przyprawiało mnie to o dreszcze emocji i wspomnienie o tym zostało ze mną na długo - mogłam poczuć klimat powieści w rzeczywistości jako namacalne epifaniom tego wszystkiego, co miedzy słowami starał się nam przekazać wspaniały wieszcz narodowy jakim Adam Mickiewicz bez wątpienia był. To chyba najlepsze doświadczenie czytelnicze, jakie w życiu przeżyłam.<br> <br> Jest to jedna z tych książek, których recenzowanie jest jednak.... niemal bezcelowe. W Polsce Dziady uważane są za arcydzieło literatury epoki romantyzmu, coś jak Faust w Niemczech czy Phèdre we Francji. Przypuszczalnie każde dziecko w szkole go nie znosi, a każdy szanujący się dorosły udaje, że go lubi :D <br> <br> Mickiewicz napisał cztery sztuki z tego cyklu w latach 1820-1832. Części 2-4 opublikował za życia. Część pierwsza pozostała nieukończona w chwili jego śmierci.<br> <br> Już same kolejne sztuki zasługują na pięć gwiazdek, jako całość - tym bardziej! Są to mitologiczne sztuki romantyczne, coś na wzór Fausta Goethego, Manfreda Byrona i Prometeusza bez granic Shelleya. Na scenę zstępują anioły i demony, większość akcji ma charakter alegoryczny, a sercem cyklu jest umęczony prometejski antybohater Gustaw, w którego życiu odbija się tragiczna historia Polski i całej ludzkości. <br> <br> Cykl ten jest co najmniej tak dobry jak sztuki Goethego, Byrona i Shelleya, choć niewiarygodna rozpiętość wyobraźni Mickiewicza, mroczna pasja jego patriotyzmu, makabryczna satyra imperium rosyjskiego i jego gruntowna, choć nieortodoksyjna, wiara katolicka napełniają sztuki osobliwą energią, wynosząc je być może nawet ponad mózgowe arcydzieło Goethego. Tytuł sztuki pochodzi od staropolskiego zwyczaju "dziadów", kiedy to zmarli są przywoływani z powrotem na ziemię, aby żywi mogli złożyć im dary, które przyspieszą ich przejście przez czyściec. Spektakle pełne są niesamowitych momentów, kiedy zmarli powracają, albo kiedy dziwny rytualny język przenosi sztukę ze zwykłego świata w świat idealny.<br> <br> Trudno w tak krótkiej recenzji streścić te wszystkie sztuki i wyjaśnić powody, dla których są tak imponujące w swoim wymiarze dzieła epokowego. W gruncie rzeczy ich siła polega na tym, że potrafią być przejrzystą alegorią ważnych tematów, jednocześnie unikają dwóch pułapek: pozbawionych życia postaci i uproszczonego przesłania. Mickiewicz unika pierwszej z tych kwestii, wypełniając je pełnymi uczuć i emocji postaciami polskich zesłańców i kolaborantów, których życie uczuciowe jest niezwykle fascynujące! Autor unika również drugiej pułapki , badając napięcia między patriotyczną żarliwością a wymogami miłości swoich czasów. <br> <br> Reasumując, mam osobiste doświadczenia z Dziadami o których wspominałam wyżej, mam też wiele powodów aby uznać dzieło Mickiewicza za ponadczasowe, choć mam świadomość, ze wielu czytelników się ze mną nie zgodzi, kierując swoja uwagę na bardziej aktualne pozycje literackie. Może jednak prawdą jest, że kto nie zna swojej przeszłości, nie jest wart przyszłości?

Nie potrafię być obiektywny, jeśli chodzi o twórczość Adama Mickiewicza. Mam wrażenie, że mam skłonność do podziwiania go, znam bowiem rys historyczny jaki przyświecał mu przy tworzeniu kolejnych, wspaniałych, wiekopomnych dzieł. Tak, jestem Polakiem, ale moja sympatia wynika głównie z tego, że znam osobiście rodzinę Mickiewiczów, może to zagubieni potomkowie naszego narodowego wieszcza? Choć to z pewnością zwiększa przyjemność, jaką czerpię z lektury, to jednak jest on wielkim pisarzem i nic nie może mu tego odebrać. Niektóre fragmenty oczywiście uważam za lepsze od innych, ale "Dziady" to niesamowite dzieło, do którego z chęcią będę wracać w przyszłości! <br> <br> Również w gimnazjum musiałam przeczytać część drugą i doświadczenie to wspominam jako inspirujące. Z pomocą mojej wychowawczyni cała klasa zebrała się wieczorem w piwnicy w naszej szkole, żeby ją przeczytać. Zapaliliśmy świeczki, przebraliśmy się trochę za duchy, każdy miał swoją część do przeczytania i to właśnie robiliśmy – czytaliśmy ale samo spotkanie było doświadczeniem zgoła odmiennym od wszystkiego, co do tej pory było mi znane podczas czytania książek: może to okoliczności, może grupa znajomych wokół, a może metafizyczny przekaz jaki niniejszym recenzowana książka bez wątpienia się charakteryzuje? Nie potrafię opisać atmosfery, jaka tam panowała, była bowiem absolutnie niesamowita, a jednocześnie piękna i zupełnie pozbawiona….. dźwięku telefonów komórkowych! (Nauczycielka kazała nam je wyłączyć, to był warunek organizacji spotkania) Literatura zdecydowanie powinna być częściej uprawiana w ten sposób, naprawdę przyprawiało mnie to o dreszcze emocji i wspomnienie o tym zostało ze mną na długo - mogłam poczuć klimat powieści w rzeczywistości jako namacalne epifaniom tego wszystkiego, co miedzy słowami starał się nam przekazać wspaniały wieszcz narodowy jakim Adam Mickiewicz bez wątpienia był. To chyba najlepsze doświadczenie czytelnicze, jakie w życiu przeżyłam.<br> <br> Jest to jedna z tych książek, których recenzowanie jest jednak.... niemal bezcelowe. W Polsce Dziady uważane są za arcydzieło literatury epoki romantyzmu, coś jak Faust w Niemczech czy Phèdre we Francji. Przypuszczalnie każde dziecko w szkole go nie znosi, a każdy szanujący się dorosły udaje, że go lubi :D <br> <br> Mickiewicz napisał cztery sztuki z tego cyklu w latach 1820-1832. Części 2-4 opublikował za życia. Część pierwsza pozostała nieukończona w chwili jego śmierci.<br> <br> Już same kolejne sztuki zasługują na pięć gwiazdek, jako całość - tym bardziej! Są to mitologiczne sztuki romantyczne, coś na wzór Fausta Goethego, Manfreda Byrona i Prometeusza bez granic Shelleya. Na scenę zstępują anioły i demony, większość akcji ma charakter alegoryczny, a sercem cyklu jest umęczony prometejski antybohater Gustaw, w którego życiu odbija się tragiczna historia Polski i całej ludzkości. <br> <br> Cykl ten jest co najmniej tak dobry jak sztuki Goethego, Byrona i Shelleya, choć niewiarygodna rozpiętość wyobraźni Mickiewicza, mroczna pasja jego patriotyzmu, makabryczna satyra imperium rosyjskiego i jego gruntowna, choć nieortodoksyjna, wiara katolicka napełniają sztuki osobliwą energią, wynosząc je być może nawet ponad mózgowe arcydzieło Goethego. Tytuł sztuki pochodzi od staropolskiego zwyczaju "dziadów", kiedy to zmarli są przywoływani z powrotem na ziemię, aby żywi mogli złożyć im dary, które przyspieszą ich przejście przez czyściec. Spektakle pełne są niesamowitych momentów, kiedy zmarli powracają, albo kiedy dziwny rytualny język przenosi sztukę ze zwykłego świata w świat idealny.<br> <br> Trudno w tak krótkiej recenzji streścić te wszystkie sztuki i wyjaśnić powody, dla których są tak imponujące w swoim wymiarze dzieła epokowego. W gruncie rzeczy ich siła polega na tym, że potrafią być przejrzystą alegorią ważnych tematów, jednocześnie unikają dwóch pułapek: pozbawionych życia postaci i uproszczonego przesłania. Mickiewicz unika pierwszej z tych kwestii, wypełniając je pełnymi uczuć i emocji postaciami polskich zesłańców i kolaborantów, których życie uczuciowe jest niezwykle fascynujące! Autor unika również drugiej pułapki , badając napięcia między patriotyczną żarliwością a wymogami miłości swoich czasów. <br> <br> Reasumując, mam osobiste doświadczenia z Dziadami o których wspominałam wyżej, mam też wiele powodów aby uznać dzieło Mickiewicza za ponadczasowe, choć mam świadomość, ze wielu czytelników się ze mną nie zgodzi, kierując swoja uwagę na bardziej aktualne pozycje literackie. Może jednak prawdą jest, że kto nie zna swojej przeszłości, nie jest wart przyszłości?

Co mogę powiedzieć o "Dziadach" jako Polak?<br> <br> Cóż, zdecydowałem się nie oceniać tej książki, ponieważ "Dziadów" nie można traktować tylko jako tekstu... to cały fenomen kulturowy. To doświadczenie, które jest udziałem każdego Polaka, świadectwo polskiego romantyzmu i trudnego okresu zaborów.<br> <br> Podobnie jak "Ulisses" (którego właśnie próbuję przeczytać po angielsku; niech mi Bóg dopomoże!), jest bardzo aluzyjny, pełen bogatych w treść metafor, zrozumiałych często tylko dla naszych rodaków z uwagi na trudna historię Polski miedzy XVII i XX wiekiem. Nie sposób jej nie docenić, jeśli jest się świadomym podtekstów polskiej historii i myśli romantycznej tkwiących w każdym wersie. Jakby tego było mało, książka jest napisana językiem ezopowym, przyjaznym tylko dla wtajemniczonych. Polscy licealiści są notorycznie poirytowani tym obłędnym tekstem, co rusz sięgając po tłumaczenia archaicznych zwrotów, pomyślcie co z tym fantem mogą uczynić obcokrajowcy :D <br> <br> Gorąco polecam przeczytanie i przeanalizowanie "Dziadów" oraz "Pana Tadeusza" - każdemu obcokrajowcowi, który chce głębiej zrozumieć Polskę i Polaków. Nie znaczy to, że nie należy ich traktować z przymrużeniem oka, wszak są to dzieła wybitne, ale napisane dziesiątki lat temu - ponieważ jednak każde pokolenie jest kształtowane przez poprzednie, w Polakach z okresu zaborów coś jeszcze pozostało, będziecie zaskoczeni drodzy czytelnicy, ile prawd o was samych znajdziecie w Dziadach.

Co mogę powiedzieć o "Dziadach" jako Polak?<br> <br> Cóż, zdecydowałem się nie oceniać tej książki, ponieważ "Dziadów" nie można traktować tylko jako tekstu... to cały fenomen kulturowy. To doświadczenie, które jest udziałem każdego Polaka, świadectwo polskiego romantyzmu i trudnego okresu zaborów.<br> <br> Podobnie jak "Ulisses" (którego właśnie próbuję przeczytać po angielsku; niech mi Bóg dopomoże!), jest bardzo aluzyjny, pełen bogatych w treść metafor, zrozumiałych często tylko dla naszych rodaków z uwagi na trudna historię Polski miedzy XVII i XX wiekiem. Nie sposób jej nie docenić, jeśli jest się świadomym podtekstów polskiej historii i myśli romantycznej tkwiących w każdym wersie. Jakby tego było mało, książka jest napisana językiem ezopowym, przyjaznym tylko dla wtajemniczonych. Polscy licealiści są notorycznie poirytowani tym obłędnym tekstem, co rusz sięgając po tłumaczenia archaicznych zwrotów, pomyślcie co z tym fantem mogą uczynić obcokrajowcy :D <br> <br> Gorąco polecam przeczytanie i przeanalizowanie "Dziadów" oraz "Pana Tadeusza" - każdemu obcokrajowcowi, który chce głębiej zrozumieć Polskę i Polaków. Nie znaczy to, że nie należy ich traktować z przymrużeniem oka, wszak są to dzieła wybitne, ale napisane dziesiątki lat temu - ponieważ jednak każde pokolenie jest kształtowane przez poprzednie, w Polakach z okresu zaborów coś jeszcze pozostało, będziecie zaskoczeni drodzy czytelnicy, ile prawd o was samych znajdziecie w Dziadach.