Pan Tadeusz czyli Ostatni zajazd na Litwie

Adam Mickiewicz, przebywający na emigracji w Paryżu, stworzył jedną z najważniejszych polskich epopei narodowych, „Pan Tadeusz”. Utwór, powstały w 1834 roku, jest poetycką wizją Litwy z lat 1811 i 1812. To dzieło uznawane za opus magnum Mickiewicza, ostatni wielki utwór stworzony przez poetę, które przez kolejne pokolenia Polaków było i nadal jest podziwiane. Fascynuje zarówno przedstawieniem świata pełnego szlacheckich obyczajów i rytuałów, jak i swoją wyrafinowaną formą oraz bogatym językiem. Każda scena, postać i gest w poemacie jest znaczący, tworząc idealny świat, który czytelnik niemalże czuje wszystkimi zmysłami.

Najnowsze opracowanie „Pana Tadeusza” Aliny Kowalczykowej, przygotowane na zlecenie Biblioteki Narodowej, dostosowane jest do współczesnych czytelników, ze szczególnym uwzględnieniem młodzieży szkolnej. W tej edycji opracowanie Stanisława Pigonia oferuje świeże spojrzenie na biografię Mickiewicza, a jednocześnie klarownie ukazuje główne motywy i postacie poematu.

Adam Mickiewicz (1798-1855) to jeden z trzech wielkich wieszczów narodowych Polski, obok Słowackiego i Krasińskiego. Był poetą, dramaturgiem, tłumaczem, publicystą i działaczem politycznym. Urodzony w Nowogródku na Litwie, studiował na Uniwersytecie Wileńskim, gdzie angażował się w działalność patriotyczną, za co został zesłany w głąb Rosji. Tam powstały m.in. „Sonety krymskie” i „Konrad Wallenrod”. Po opuszczeniu Rosji osiedlił się w Paryżu, gdzie był profesorem literatur słowiańskich. Związał się z Kołem Sprawy Bożej, uczestniczył w europejskich wydarzeniach politycznych, takich jak Wiosna Ludów. Podczas wojny krymskiej udał się do Konstantynopola, gdzie zmarł w 1855 roku. Początkowo pochowany pod Paryżem, w 1900 roku jego prochy przeniesiono na Wawel.