Stan książek
Nasze książki są dokładnie sprawdzone i jasno określamy stan każdej z nich.
Nowa
Książka nowa.Używany - jak nowa
Niezauważalne lub prawie niezauważalne ślady używania. Książkę ciężko odróżnić od nowej pozycji.Używany - dobry
Normalne ślady używania wynikające z kartkowania podczas czytania, brak większych uszkodzeń lub zagięć.Używany - widoczne ślady użytkowania
zagięte rogi, przyniszczona okładka, książka posiada wszystkie strony.DODAJ DO LISTY ŻYCZEŃ
Masz tę lub inne książki?
Sprzedaj je u nas
Dziady. Część II
DODAJ DO LISTY ŻYCZEŃ
Masz tę lub inne książki?
Sprzedaj je u nas
„Dziady. Część II” to poruszająca podróż w głąb ludzkiej duszy, autorstwa mistrza epoki reomantyzmu - Adama Mickiewicza. Rozgrywająca się w noc Dziadów na litewskiej ziemi, porywająca opowieść polskiego poety stanowi ważną refleksją nad wartościami, które pozwalają osiągnąć człowiekowi wieczne szczęście i jednocześnie stanowią ważną część życia na ziemi.
Książka „Dziady. Część II” przenosi czytelnika w sam środek niezwykłej uroczystości - „ucztę kozła”, odbywającą się późnym wieczorem w cmentarnej kaplicy. Wśród mroku i tajemniczych szeptów, w środku gromadzą się wieśniacy, pragnący za sprawą obrzędu prowadzonego przez charyzmatycznego Guślarza, skomunikować się z duszami zmarłych. Cierpliwie wzywane duchy - „czyśćcowe duszyczki” - nie mogą zaznać wiecznego spoczynku. Są to dusze skazane na pokutę za błędy i przewinienia popełnione za życia, dusze poszukujące ulgi i wiecznego zbawienia. Duchy dzieci Józia i Rózi uczą się w ten sposób, że do osiągnięcia raju nieodzowne jest ziemskie cierpienie. Widmo Złego Pana uświadamia zgromadzonym, że miłosierdzie jest kluczem do ostatecznego zbawienia, a duch młodej pasterki, Zosi, podkreśla, że nieodwzajemniona miłość stanowi gwarancję prawdziwego nieszczęścia w niebie. Najbardziej dramatyczny moment nocy Dziadów następuje, gdy na koniec obrzędu pojawia się czwarte widmo - duch młodego mężczyzny, który ze smutkiem spogląda na wieśniaczkę, a ta nawiązuje z nim kontakt wzrokowy.
W książce „Dziady. Część II” Adam Mickiewicz ukazuje prawdy o ludzkiej kondycji: pokutę grzeszników po śmierci, zawieszenie między światem zmarłych i żywych, oraz możliwość niesienia pomocy zmarłym ze strony żywych. Jednocześnie duchy, które powracają na ziemię, udzielają ważnych wskazówek na temat tego, jak żyć, aby po śmierci trafić do nieba. Na tle mrocznej kaplicy, cmentarnych krzyży i blasku świec, Adam Mickiewicz rysuje obraz, który jest pełen metafizycznego piękna, a jednocześnie dotyka najbardziej ludzkich doświadczeń i emocji.
Wybierz stan zużycia:
WIĘCEJ O SKALI
„Dziady. Część II” to poruszająca podróż w głąb ludzkiej duszy, autorstwa mistrza epoki reomantyzmu - Adama Mickiewicza. Rozgrywająca się w noc Dziadów na litewskiej ziemi, porywająca opowieść polskiego poety stanowi ważną refleksją nad wartościami, które pozwalają osiągnąć człowiekowi wieczne szczęście i jednocześnie stanowią ważną część życia na ziemi.
Książka „Dziady. Część II” przenosi czytelnika w sam środek niezwykłej uroczystości - „ucztę kozła”, odbywającą się późnym wieczorem w cmentarnej kaplicy. Wśród mroku i tajemniczych szeptów, w środku gromadzą się wieśniacy, pragnący za sprawą obrzędu prowadzonego przez charyzmatycznego Guślarza, skomunikować się z duszami zmarłych. Cierpliwie wzywane duchy - „czyśćcowe duszyczki” - nie mogą zaznać wiecznego spoczynku. Są to dusze skazane na pokutę za błędy i przewinienia popełnione za życia, dusze poszukujące ulgi i wiecznego zbawienia. Duchy dzieci Józia i Rózi uczą się w ten sposób, że do osiągnięcia raju nieodzowne jest ziemskie cierpienie. Widmo Złego Pana uświadamia zgromadzonym, że miłosierdzie jest kluczem do ostatecznego zbawienia, a duch młodej pasterki, Zosi, podkreśla, że nieodwzajemniona miłość stanowi gwarancję prawdziwego nieszczęścia w niebie. Najbardziej dramatyczny moment nocy Dziadów następuje, gdy na koniec obrzędu pojawia się czwarte widmo - duch młodego mężczyzny, który ze smutkiem spogląda na wieśniaczkę, a ta nawiązuje z nim kontakt wzrokowy.
W książce „Dziady. Część II” Adam Mickiewicz ukazuje prawdy o ludzkiej kondycji: pokutę grzeszników po śmierci, zawieszenie między światem zmarłych i żywych, oraz możliwość niesienia pomocy zmarłym ze strony żywych. Jednocześnie duchy, które powracają na ziemię, udzielają ważnych wskazówek na temat tego, jak żyć, aby po śmierci trafić do nieba. Na tle mrocznej kaplicy, cmentarnych krzyży i blasku świec, Adam Mickiewicz rysuje obraz, który jest pełen metafizycznego piękna, a jednocześnie dotyka najbardziej ludzkich doświadczeń i emocji.