Długa Ziemia. Tom 1

Kiedy po raz pierwszy usłyszałem, że Terry Pratchett i Stephen Baxter będą współpracować nad nową serią książek, zapytałem "kim jest Stephen Baxter?". Ale wiedziałem, że Pratchett jest geniuszem i zaufałem jego wyborowi partnera, z którym będzie pisał swoją książkę. ”Długa Ziemia" jest owocem tej współpracy. Owocem niezwykle smacznym i aromatycznym – należy dodać.
"Długa Ziemia” to nie jest opowieść ze Świata Dysku. Nie ma w sobie nic z absurdalnego humoru, ani z konstrukcji powieści Pratchetta. Owszem, w powieści nieraz pojawia się dowcip, ale autorzy pomysł swój traktują dość serio (pomimo tego, że ma on w sobie absurdalne elementy). W wyniku pewnych zdarzeń, ludzkość odkrywa możliwość przeskakiwania przez równoległe światy, bliźniaczo podobne do naszego. Tworzą one tak zwaną "Długą Ziemię”. Poszerzenie przestrzeni, w której ludzkość może bytować, otwiera wiele możliwości, ale i stwarza poważne problemy i to nie tylko na tych nowych światach ale i na Ziemi Podstawowej.
W tej książce są momenty, w których bardzo wyraźnie widać, kto co napisał. Bardzo Pratchettowskie żarty i sceny łączą się z naprawdę pięknymi scenami science-fiction. Lektura "Długiej Ziemi” jest hipnotyzująca i absolutnie genialna. Przedstawione koncepcje są sprytne i zaskakujące, naprawdę zmuszają do zastanowienia się nad naturą naszego istnienia.
Czytając tę książkę, trudno było nie zauważyć opinii autorów (lub może jednego z autorów) na temat traktowania przez ludzkość zasobów swojej planety. Nie zrozumcie mnie źle, w pełni zgadzam się z prezentowaną opinią, ale można się zastanawiać, czy nie dałoby się jej stonować, by powieść była raczej o historii, a nie o "problemie". Takie umoralnianie na siłę może czasami przynieść zupełnie odwrotny skutek.
W przypadku współpracy kilku autorów przy jakimś dziele, ciężko jest ukryć fakt, że do jej powstania przyczyniło się dwóch lub więcej osób i niestety ten problem widoczny jest również w "Długiej Ziemi”. W powieści były momenty, kiedy mogłem obserwować, jak dochodzi do zamiany, a to zawsze wyrywa czytelnika z immersji. Ale zdarzało się to rzadko, a cała historia była zbyt dobra, by rozwodzić się nad takimi drobiazgami jak ten.
Oprócz tego powieść czytało się znakomicie. Ta współpraca wyszła na dobre szczególnie jednej osobie. Myślę, że obecnie Stephen Baxter jest dużo bardziej znanym nazwiskiem i z pewnością po współpracy przy cyklu o Długiej Ziemi nie może narzekać na brak popularności. Należało mu się – powieść jest niezwykle ciekawa i genialnie napisana. Ze swojej strony polecam zapoznanie się z tą książką.

"Długa Ziemia" to książka o światach równoległych, a dokładniej o równoległych Ziemiach. Nie jest to nowy pomysł na science fiction, ale ta książka - pierwsza z serii pięciu - zgłębia więcej możliwości, konsekwencji i nauki niż inne książki o równoległych wszechświatach, które czytałem. W "Długiej Ziemi" naukowiec wynajduje proste urządzenie, które pozwala użytkownikowi przenieść się na równoległą Ziemię, w wymiar sąsiadujący z naszym, a także następny, i tak w nieskończoność.
Projekt i schemat urządzenia nazywanego krokerem zostaje udostępniony w Internecie i natychmiast staje się sensacją na skalę światową. Gdy miliony ludzi migrują na alternatywną Ziemię, nagle dla wszystkich zaczyna brakować miejsca i zasobów. Kładzie to kres niedostatkowi, przeludnieniu, a nawet ubóstwu. Narracja skupia się głównie na przygodach Joshuy Valienté i istoty SI zwanej Lobsangiem, przemierzających "Długą Ziemię" (określenie wszystkich równoległych planet połączonych ze sobą). Później dołącza do nich kobieta o imieniu Sally Linsay. Podróżnicy przemierzają kolejne Ziemie i jest to idealna okazja, by pokazać pozostałe światy z ich różnorodnością fauny i flory. Widać, że autorzy mogli puścić wodze fantazji i bawili się świetnie pisząc tę książkę.
Muszę przyznać, że ta książka jest świetna, bardzo przyjemna i pomysłowa. Bardzo lubię koncept równoległych światów, a ten został tutaj wykorzystany w naprawdę interesujący sposób. Podejrzewam, że wielu z tych, którzy są nią rozczarowani, sięgali po tą powieść jedynie ze względu na nazwisko Pratchetta i są to zagorzali fani Świata Dysku. "Długa Ziemia" różni się od typowych książek tego autora tym, że humor nie jest w niej umieszczony w centrum narracji, nie jest nawet jej głównym elementem. Nacisk kładziony jest tu na przygody, kolonizację, pionierstwo i eksplorację; w zasadzie "Długa Ziemia" to romans połączony z powieścią przygodową. Dowcip i urok prozy Terry'ego Pratchetta są tu w obfitości i elegancko łączy się z pomysłowością i przemyśleniami naukowymi Stephena Baxtera. Myślę, że Baxter jest wielkim szczęściarzem, że miał okazję współpracować z Pratchettem przez pięć książek, a fani science fiction mają szczęście, że ci dwaj znakomici pisarze postanowili połączyć siły. Z wielką chęcią sięgnę po pozostałe części tej serii.

Kiedy po raz pierwszy usłyszałem, że Terry Pratchett i Stephen Baxter będą współpracować nad nową serią książek, zapytałem "kim jest Stephen Baxter?". Ale wiedziałem, że Pratchett jest geniuszem i zaufałem jego wyborowi partnera, z którym będzie pisał swoją książkę. ”Długa Ziemia" jest owocem tej współpracy. Owocem niezwykle smacznym i aromatycznym – należy dodać.
"Długa Ziemia” to nie jest opowieść ze Świata Dysku. Nie ma w sobie nic z absurdalnego humoru, ani z konstrukcji powieści Pratchetta. Owszem, w powieści nieraz pojawia się dowcip, ale autorzy pomysł swój traktują dość serio (pomimo tego, że ma on w sobie absurdalne elementy). W wyniku pewnych zdarzeń, ludzkość odkrywa możliwość przeskakiwania przez równoległe światy, bliźniaczo podobne do naszego. Tworzą one tak zwaną "Długą Ziemię”. Poszerzenie przestrzeni, w której ludzkość może bytować, otwiera wiele możliwości, ale i stwarza poważne problemy i to nie tylko na tych nowych światach ale i na Ziemi Podstawowej.
W tej książce są momenty, w których bardzo wyraźnie widać, kto co napisał. Bardzo Pratchettowskie żarty i sceny łączą się z naprawdę pięknymi scenami science-fiction. Lektura "Długiej Ziemi” jest hipnotyzująca i absolutnie genialna. Przedstawione koncepcje są sprytne i zaskakujące, naprawdę zmuszają do zastanowienia się nad naturą naszego istnienia.
Czytając tę książkę, trudno było nie zauważyć opinii autorów (lub może jednego z autorów) na temat traktowania przez ludzkość zasobów swojej planety. Nie zrozumcie mnie źle, w pełni zgadzam się z prezentowaną opinią, ale można się zastanawiać, czy nie dałoby się jej stonować, by powieść była raczej o historii, a nie o "problemie". Takie umoralnianie na siłę może czasami przynieść zupełnie odwrotny skutek.
W przypadku współpracy kilku autorów przy jakimś dziele, ciężko jest ukryć fakt, że do jej powstania przyczyniło się dwóch lub więcej osób i niestety ten problem widoczny jest również w "Długiej Ziemi”. W powieści były momenty, kiedy mogłem obserwować, jak dochodzi do zamiany, a to zawsze wyrywa czytelnika z immersji. Ale zdarzało się to rzadko, a cała historia była zbyt dobra, by rozwodzić się nad takimi drobiazgami jak ten.
Oprócz tego powieść czytało się znakomicie. Ta współpraca wyszła na dobre szczególnie jednej osobie. Myślę, że obecnie Stephen Baxter jest dużo bardziej znanym nazwiskiem i z pewnością po współpracy przy cyklu o Długiej Ziemi nie może narzekać na brak popularności. Należało mu się – powieść jest niezwykle ciekawa i genialnie napisana. Ze swojej strony polecam zapoznanie się z tą książką.

"Długa Ziemia" to książka o światach równoległych, a dokładniej o równoległych Ziemiach. Nie jest to nowy pomysł na science fiction, ale ta książka - pierwsza z serii pięciu - zgłębia więcej możliwości, konsekwencji i nauki niż inne książki o równoległych wszechświatach, które czytałem. W "Długiej Ziemi" naukowiec wynajduje proste urządzenie, które pozwala użytkownikowi przenieść się na równoległą Ziemię, w wymiar sąsiadujący z naszym, a także następny, i tak w nieskończoność.
Projekt i schemat urządzenia nazywanego krokerem zostaje udostępniony w Internecie i natychmiast staje się sensacją na skalę światową. Gdy miliony ludzi migrują na alternatywną Ziemię, nagle dla wszystkich zaczyna brakować miejsca i zasobów. Kładzie to kres niedostatkowi, przeludnieniu, a nawet ubóstwu. Narracja skupia się głównie na przygodach Joshuy Valienté i istoty SI zwanej Lobsangiem, przemierzających "Długą Ziemię" (określenie wszystkich równoległych planet połączonych ze sobą). Później dołącza do nich kobieta o imieniu Sally Linsay. Podróżnicy przemierzają kolejne Ziemie i jest to idealna okazja, by pokazać pozostałe światy z ich różnorodnością fauny i flory. Widać, że autorzy mogli puścić wodze fantazji i bawili się świetnie pisząc tę książkę.
Muszę przyznać, że ta książka jest świetna, bardzo przyjemna i pomysłowa. Bardzo lubię koncept równoległych światów, a ten został tutaj wykorzystany w naprawdę interesujący sposób. Podejrzewam, że wielu z tych, którzy są nią rozczarowani, sięgali po tą powieść jedynie ze względu na nazwisko Pratchetta i są to zagorzali fani Świata Dysku. "Długa Ziemia" różni się od typowych książek tego autora tym, że humor nie jest w niej umieszczony w centrum narracji, nie jest nawet jej głównym elementem. Nacisk kładziony jest tu na przygody, kolonizację, pionierstwo i eksplorację; w zasadzie "Długa Ziemia" to romans połączony z powieścią przygodową. Dowcip i urok prozy Terry'ego Pratchetta są tu w obfitości i elegancko łączy się z pomysłowością i przemyśleniami naukowymi Stephena Baxtera. Myślę, że Baxter jest wielkim szczęściarzem, że miał okazję współpracować z Pratchettem przez pięć książek, a fani science fiction mają szczęście, że ci dwaj znakomici pisarze postanowili połączyć siły. Z wielką chęcią sięgnę po pozostałe części tej serii.