Długa ziemia

Kiedy po raz pierwszy usłyszałem, że Terry Pratchett i Stephen Baxter będą współpracować nad nową serią książek, zapytałem "kim jest Stephen Baxter?". Ale wiedziałem, że Pratchett jest geniuszem i zaufałem jego wyborowi partnera, z którym będzie pisał swoją książkę. ”Długa Ziemia" jest owocem tej współpracy. Owocem niezwykle smacznym i aromatycznym – należy dodać.<br> "Długa Ziemia” to nie jest opowieść ze Świata Dysku. Nie ma w sobie nic z absurdalnego humoru, ani z konstrukcji powieści Pratchetta. Owszem, w powieści nieraz pojawia się dowcip, ale autorzy pomysł swój traktują dość serio (pomimo tego, że ma on w sobie absurdalne elementy). W wyniku pewnych zdarzeń, ludzkość odkrywa możliwość przeskakiwania przez równoległe światy, bliźniaczo podobne do naszego. Tworzą one tak zwaną "Długą Ziemię”. Poszerzenie przestrzeni, w której ludzkość może bytować, otwiera wiele możliwości, ale i stwarza poważne problemy i to nie tylko na tych nowych światach ale i na Ziemi Podstawowej.<br> W tej książce są momenty, w których bardzo wyraźnie widać, kto co napisał. Bardzo Pratchettowskie żarty i sceny łączą się z naprawdę pięknymi scenami science-fiction. Lektura "Długiej Ziemi” jest hipnotyzująca i absolutnie genialna. Przedstawione koncepcje są sprytne i zaskakujące, naprawdę zmuszają do zastanowienia się nad naturą naszego istnienia. <br> Czytając tę książkę, trudno było nie zauważyć opinii autorów (lub może jednego z autorów) na temat traktowania przez ludzkość zasobów swojej planety. Nie zrozumcie mnie źle, w pełni zgadzam się z prezentowaną opinią, ale można się zastanawiać, czy nie dałoby się jej stonować, by powieść była raczej o historii, a nie o "problemie". Takie umoralnianie na siłę może czasami przynieść zupełnie odwrotny skutek.<br> W przypadku współpracy kilku autorów przy jakimś dziele, ciężko jest ukryć fakt, że do jej powstania przyczyniło się dwóch lub więcej osób i niestety ten problem widoczny jest również w "Długiej Ziemi”. W powieści były momenty, kiedy mogłem obserwować, jak dochodzi do zamiany, a to zawsze wyrywa czytelnika z immersji. Ale zdarzało się to rzadko, a cała historia była zbyt dobra, by rozwodzić się nad takimi drobiazgami jak ten.<br> Oprócz tego powieść czytało się znakomicie. Ta współpraca wyszła na dobre szczególnie jednej osobie. Myślę, że obecnie Stephen Baxter jest dużo bardziej znanym nazwiskiem i z pewnością po współpracy przy cyklu o Długiej Ziemi nie może narzekać na brak popularności. Należało mu się – powieść jest niezwykle ciekawa i genialnie napisana. Ze swojej strony polecam zapoznanie się z tą książką.

"Długa Ziemia" to książka o światach równoległych, a dokładniej o równoległych Ziemiach. Nie jest to nowy pomysł na science fiction, ale ta książka - pierwsza z serii pięciu - zgłębia więcej możliwości, konsekwencji i nauki niż inne książki o równoległych wszechświatach, które czytałem. W "Długiej Ziemi" naukowiec wynajduje proste urządzenie, które pozwala użytkownikowi przenieść się na równoległą Ziemię, w wymiar sąsiadujący z naszym, a także następny, i tak w nieskończoność.<br> Projekt i schemat urządzenia nazywanego krokerem zostaje udostępniony w Internecie i natychmiast staje się sensacją na skalę światową. Gdy miliony ludzi migrują na alternatywną Ziemię, nagle dla wszystkich zaczyna brakować miejsca i zasobów. Kładzie to kres niedostatkowi, przeludnieniu, a nawet ubóstwu. Narracja skupia się głównie na przygodach Joshuy Valienté i istoty SI zwanej Lobsangiem, przemierzających "Długą Ziemię" (określenie wszystkich równoległych planet połączonych ze sobą). Później dołącza do nich kobieta o imieniu Sally Linsay. Podróżnicy przemierzają kolejne Ziemie i jest to idealna okazja, by pokazać pozostałe światy z ich różnorodnością fauny i flory. Widać, że autorzy mogli puścić wodze fantazji i bawili się świetnie pisząc tę książkę. <br> Muszę przyznać, że ta książka jest świetna, bardzo przyjemna i pomysłowa. Bardzo lubię koncept równoległych światów, a ten został tutaj wykorzystany w naprawdę interesujący sposób. Podejrzewam, że wielu z tych, którzy są nią rozczarowani, sięgali po tą powieść jedynie ze względu na nazwisko Pratchetta i są to zagorzali fani Świata Dysku. "Długa Ziemia" różni się od typowych książek tego autora tym, że humor nie jest w niej umieszczony w centrum narracji, nie jest nawet jej głównym elementem. Nacisk kładziony jest tu na przygody, kolonizację, pionierstwo i eksplorację; w zasadzie "Długa Ziemia" to romans połączony z powieścią przygodową. Dowcip i urok prozy Terry'ego Pratchetta są tu w obfitości i elegancko łączy się z pomysłowością i przemyśleniami naukowymi Stephena Baxtera. Myślę, że Baxter jest wielkim szczęściarzem, że miał okazję współpracować z Pratchettem przez pięć książek, a fani science fiction mają szczęście, że ci dwaj znakomici pisarze postanowili połączyć siły. Z wielką chęcią sięgnę po pozostałe części tej serii.

Kiedy po raz pierwszy usłyszałem, że Terry Pratchett i Stephen Baxter będą współpracować nad nową serią książek, zapytałem "kim jest Stephen Baxter?". Ale wiedziałem, że Pratchett jest geniuszem i zaufałem jego wyborowi partnera, z którym będzie pisał swoją książkę. ”Długa Ziemia" jest owocem tej współpracy. Owocem niezwykle smacznym i aromatycznym – należy dodać.<br> "Długa Ziemia” to nie jest opowieść ze Świata Dysku. Nie ma w sobie nic z absurdalnego humoru, ani z konstrukcji powieści Pratchetta. Owszem, w powieści nieraz pojawia się dowcip, ale autorzy pomysł swój traktują dość serio (pomimo tego, że ma on w sobie absurdalne elementy). W wyniku pewnych zdarzeń, ludzkość odkrywa możliwość przeskakiwania przez równoległe światy, bliźniaczo podobne do naszego. Tworzą one tak zwaną "Długą Ziemię”. Poszerzenie przestrzeni, w której ludzkość może bytować, otwiera wiele możliwości, ale i stwarza poważne problemy i to nie tylko na tych nowych światach ale i na Ziemi Podstawowej.<br> W tej książce są momenty, w których bardzo wyraźnie widać, kto co napisał. Bardzo Pratchettowskie żarty i sceny łączą się z naprawdę pięknymi scenami science-fiction. Lektura "Długiej Ziemi” jest hipnotyzująca i absolutnie genialna. Przedstawione koncepcje są sprytne i zaskakujące, naprawdę zmuszają do zastanowienia się nad naturą naszego istnienia. <br> Czytając tę książkę, trudno było nie zauważyć opinii autorów (lub może jednego z autorów) na temat traktowania przez ludzkość zasobów swojej planety. Nie zrozumcie mnie źle, w pełni zgadzam się z prezentowaną opinią, ale można się zastanawiać, czy nie dałoby się jej stonować, by powieść była raczej o historii, a nie o "problemie". Takie umoralnianie na siłę może czasami przynieść zupełnie odwrotny skutek.<br> W przypadku współpracy kilku autorów przy jakimś dziele, ciężko jest ukryć fakt, że do jej powstania przyczyniło się dwóch lub więcej osób i niestety ten problem widoczny jest również w "Długiej Ziemi”. W powieści były momenty, kiedy mogłem obserwować, jak dochodzi do zamiany, a to zawsze wyrywa czytelnika z immersji. Ale zdarzało się to rzadko, a cała historia była zbyt dobra, by rozwodzić się nad takimi drobiazgami jak ten.<br> Oprócz tego powieść czytało się znakomicie. Ta współpraca wyszła na dobre szczególnie jednej osobie. Myślę, że obecnie Stephen Baxter jest dużo bardziej znanym nazwiskiem i z pewnością po współpracy przy cyklu o Długiej Ziemi nie może narzekać na brak popularności. Należało mu się – powieść jest niezwykle ciekawa i genialnie napisana. Ze swojej strony polecam zapoznanie się z tą książką.

"Długa Ziemia" to książka o światach równoległych, a dokładniej o równoległych Ziemiach. Nie jest to nowy pomysł na science fiction, ale ta książka - pierwsza z serii pięciu - zgłębia więcej możliwości, konsekwencji i nauki niż inne książki o równoległych wszechświatach, które czytałem. W "Długiej Ziemi" naukowiec wynajduje proste urządzenie, które pozwala użytkownikowi przenieść się na równoległą Ziemię, w wymiar sąsiadujący z naszym, a także następny, i tak w nieskończoność.<br> Projekt i schemat urządzenia nazywanego krokerem zostaje udostępniony w Internecie i natychmiast staje się sensacją na skalę światową. Gdy miliony ludzi migrują na alternatywną Ziemię, nagle dla wszystkich zaczyna brakować miejsca i zasobów. Kładzie to kres niedostatkowi, przeludnieniu, a nawet ubóstwu. Narracja skupia się głównie na przygodach Joshuy Valienté i istoty SI zwanej Lobsangiem, przemierzających "Długą Ziemię" (określenie wszystkich równoległych planet połączonych ze sobą). Później dołącza do nich kobieta o imieniu Sally Linsay. Podróżnicy przemierzają kolejne Ziemie i jest to idealna okazja, by pokazać pozostałe światy z ich różnorodnością fauny i flory. Widać, że autorzy mogli puścić wodze fantazji i bawili się świetnie pisząc tę książkę. <br> Muszę przyznać, że ta książka jest świetna, bardzo przyjemna i pomysłowa. Bardzo lubię koncept równoległych światów, a ten został tutaj wykorzystany w naprawdę interesujący sposób. Podejrzewam, że wielu z tych, którzy są nią rozczarowani, sięgali po tą powieść jedynie ze względu na nazwisko Pratchetta i są to zagorzali fani Świata Dysku. "Długa Ziemia" różni się od typowych książek tego autora tym, że humor nie jest w niej umieszczony w centrum narracji, nie jest nawet jej głównym elementem. Nacisk kładziony jest tu na przygody, kolonizację, pionierstwo i eksplorację; w zasadzie "Długa Ziemia" to romans połączony z powieścią przygodową. Dowcip i urok prozy Terry'ego Pratchetta są tu w obfitości i elegancko łączy się z pomysłowością i przemyśleniami naukowymi Stephena Baxtera. Myślę, że Baxter jest wielkim szczęściarzem, że miał okazję współpracować z Pratchettem przez pięć książek, a fani science fiction mają szczęście, że ci dwaj znakomici pisarze postanowili połączyć siły. Z wielką chęcią sięgnę po pozostałe części tej serii.