Wiedźmin 2 - Miecz przeznaczenia

“Miecz przeznaczenia” autorstwa Andrzeja Sapkowskiego to druga książka z serii Wiedźmin, która składa się z kolejnego zbioru opowiadań. Tym razem jesteśmy świadkami wielu eskapad Geralta z Rivii i jego wieloletniego przyjaciela, Jaskra. Chociaż zbiór ten nie jest tak pełen akcji ani tak mroczny jak jego poprzednik, to nadal jest to bardzo przyjemna lektura, która zagłębia się w złożony świat i charakter Wiedźmina.<br> <br> Otwarcie “Miecza przeznaczenia” ponownie wprowadza Geralta w misję polowania na potwory, która jest jego jedynym celem jako wiedźmina. Historia podąża za Geraltem, który obserwuje, jak mieszkańcy miasteczka zabijają smoka. Chociaż Geralt jest związany wiedźmińskim kodeksem, by nie zabijać inteligentnych stworzeń, wciąż podróżuje, by zobaczyć, jak rozwijają się wydarzenia. <br> <br> Ogólnie rzecz biorąc, każda z tych historii bardzo mi się podobała. Mimo że momentami pisarstwo było powtarzalne, nadal z zainteresowaniem obserwowałam rozwój każdej sceny. Niektóre opowiadania straciły impet w środkowej części, wydawały się zbyt długie, ale bardzo podobało mi się, jak każde z nich kończyło się małymi zwrotami akcji, które naprawdę spajają narrację. Moim ulubionym opowiadaniem był "Miecz przeznaczenia", który w końcu przedstawił postać Ciri! Wiele słyszałam o Ciri od fanów gry na konsolę, więc z niecierpliwością oczekiwałam jej przybycia. Nie zawiodła mnie, pokochałam jej ognisty, ale niewinny temperament i nie mogę się doczekać, by zobaczyć, jak jej historia rozwinie się w kolejnych tomach.<br> <br> Uważam, że ten tom to raczej lekka rozrywka, szczególnie w historiach, w których dominuje Jaskier. Nie był to aspekt negatywny, ale zajęło mi trochę czasu, by się do tego przyzwyczaić. Jaskier jest cudownie zabawną postacią; jest typowym "bezczelnym kapusiem", otwarcie lubieżnie zachowującym się wobec kobiet i nieustannie przechwalającym się, jak wielkim jest poetą! Bardzo mnie bawił kontrast między bardziej oschłą i stoicką naturą Geralta a bezczelnością Jaskra. Świetnie się między sobą przekomarzali, a moja miłość do przekomarzania się nigdy nie ustaje! Doceniam również to, że Jaskier był jedynym prawdziwym przyjacielem Geralta, co było bardzo chwytające za serce..<br> <br> Zazwyczaj nie jestem jedną z osób, które wciągają się w romantyczne dramaty w książkach, osobiście lubię romans, kiedy nie jest na pierwszym planie, kiedy powoli dusi się w tle, dając pierwszeństwo bardziej epickiej fabule. Jednak w “Mieczu przeznaczenia” naprawdę podobała mi się relacja między Yennefer a Geraltem. Oboje byli postaciami, które inni natychmiast znienawidzili z powodu ich statusu jako Wiedźmina, a Yennefer jako czarodziejki, i z tego powodu oboje byli podobni w swojej samotności. Jako wiedźmin Geralt powinien być pozbawiony wszelkich emocji, to coś, co zostaje wyeliminowane podczas mutacji, ale w tej książce widzimy, że w przypadku Geralta tak nie jest, zwłaszcza jeśli chodzi o Yennefer. Choć może tego nie akceptować, w jego charakterze głęboko zakopane są uczucia współczucia, dobroci, a nawet miłości.<br> <br> Z drugiej strony, w tej książce widzimy, jak zmienna jest Yennefer - manipulująca, impulsywna i dość wyzwolona seksualnie. Podobało mi się to w niej, jest postacią silną i nieprzewidywalną, co sprawiło, że jej sceny były jeszcze bardziej zabawne i intrygujące. Ambicje i cele Yennefer zawsze brały górę nad uczuciami, jakie żywiła do Geralta, dlatego ich spotkania zawsze były pełne napięcia. Naprawdę współczułam Geraltowi, chciałam, żeby miał miłość i towarzystwo, i chociaż wydawał się być trochę jak magnes na kobiety, chciałam, żeby był z Yennefer i z nikim innym. Kilku przyjaciół, którzy grają w Wiedźmina, powiedziało mi, że pojawi się kolejne zainteresowanie miłością, gdy wprowadzona zostanie postać Triss, więc nie mogę się doczekać, by ją poznać i być może zmienić zdanie! Jak już mówiłam, za bardzo wciągnęłam się w ten dramat!<br> <br> Jeśli tak jak ja, jesteś nowy w świecie Wiedźmina, to polecam przeczytanie tego tomu, ponieważ poznasz wnikliwe tło tych cudownie skomplikowanych postaci. Następną książką w serii jest Krew elfów, która będzie pierwszą pełnowymiarową powieścią o Wiedźminie. Jestem zarówno podekscytowana, jak i zdenerwowana, ponieważ przyzwyczaiłam się do krótkich opowiadań i mam nadzieję, że powieści będą równie wciągające. Zobaczymy!

“Miecz przeznaczenia” autorstwa Andrzeja Sapkowskiego to druga książka z serii Wiedźmin, która składa się z kolejnego zbioru opowiadań. Tym razem jesteśmy świadkami wielu eskapad Geralta z Rivii i jego wieloletniego przyjaciela, Jaskra. Chociaż zbiór ten nie jest tak pełen akcji ani tak mroczny jak jego poprzednik, to nadal jest to bardzo przyjemna lektura, która zagłębia się w złożony świat i charakter Wiedźmina.<br> <br> Otwarcie “Miecza przeznaczenia” ponownie wprowadza Geralta w misję polowania na potwory, która jest jego jedynym celem jako wiedźmina. Historia podąża za Geraltem, który obserwuje, jak mieszkańcy miasteczka zabijają smoka. Chociaż Geralt jest związany wiedźmińskim kodeksem, by nie zabijać inteligentnych stworzeń, wciąż podróżuje, by zobaczyć, jak rozwijają się wydarzenia. <br> <br> Ogólnie rzecz biorąc, każda z tych historii bardzo mi się podobała. Mimo że momentami pisarstwo było powtarzalne, nadal z zainteresowaniem obserwowałam rozwój każdej sceny. Niektóre opowiadania straciły impet w środkowej części, wydawały się zbyt długie, ale bardzo podobało mi się, jak każde z nich kończyło się małymi zwrotami akcji, które naprawdę spajają narrację. Moim ulubionym opowiadaniem był "Miecz przeznaczenia", który w końcu przedstawił postać Ciri! Wiele słyszałam o Ciri od fanów gry na konsolę, więc z niecierpliwością oczekiwałam jej przybycia. Nie zawiodła mnie, pokochałam jej ognisty, ale niewinny temperament i nie mogę się doczekać, by zobaczyć, jak jej historia rozwinie się w kolejnych tomach.<br> <br> Uważam, że ten tom to raczej lekka rozrywka, szczególnie w historiach, w których dominuje Jaskier. Nie był to aspekt negatywny, ale zajęło mi trochę czasu, by się do tego przyzwyczaić. Jaskier jest cudownie zabawną postacią; jest typowym "bezczelnym kapusiem", otwarcie lubieżnie zachowującym się wobec kobiet i nieustannie przechwalającym się, jak wielkim jest poetą! Bardzo mnie bawił kontrast między bardziej oschłą i stoicką naturą Geralta a bezczelnością Jaskra. Świetnie się między sobą przekomarzali, a moja miłość do przekomarzania się nigdy nie ustaje! Doceniam również to, że Jaskier był jedynym prawdziwym przyjacielem Geralta, co było bardzo chwytające za serce..<br> <br> Zazwyczaj nie jestem jedną z osób, które wciągają się w romantyczne dramaty w książkach, osobiście lubię romans, kiedy nie jest na pierwszym planie, kiedy powoli dusi się w tle, dając pierwszeństwo bardziej epickiej fabule. Jednak w “Mieczu przeznaczenia” naprawdę podobała mi się relacja między Yennefer a Geraltem. Oboje byli postaciami, które inni natychmiast znienawidzili z powodu ich statusu jako Wiedźmina, a Yennefer jako czarodziejki, i z tego powodu oboje byli podobni w swojej samotności. Jako wiedźmin Geralt powinien być pozbawiony wszelkich emocji, to coś, co zostaje wyeliminowane podczas mutacji, ale w tej książce widzimy, że w przypadku Geralta tak nie jest, zwłaszcza jeśli chodzi o Yennefer. Choć może tego nie akceptować, w jego charakterze głęboko zakopane są uczucia współczucia, dobroci, a nawet miłości.<br> <br> Z drugiej strony, w tej książce widzimy, jak zmienna jest Yennefer - manipulująca, impulsywna i dość wyzwolona seksualnie. Podobało mi się to w niej, jest postacią silną i nieprzewidywalną, co sprawiło, że jej sceny były jeszcze bardziej zabawne i intrygujące. Ambicje i cele Yennefer zawsze brały górę nad uczuciami, jakie żywiła do Geralta, dlatego ich spotkania zawsze były pełne napięcia. Naprawdę współczułam Geraltowi, chciałam, żeby miał miłość i towarzystwo, i chociaż wydawał się być trochę jak magnes na kobiety, chciałam, żeby był z Yennefer i z nikim innym. Kilku przyjaciół, którzy grają w Wiedźmina, powiedziało mi, że pojawi się kolejne zainteresowanie miłością, gdy wprowadzona zostanie postać Triss, więc nie mogę się doczekać, by ją poznać i być może zmienić zdanie! Jak już mówiłam, za bardzo wciągnęłam się w ten dramat!<br> <br> Jeśli tak jak ja, jesteś nowy w świecie Wiedźmina, to polecam przeczytanie tego tomu, ponieważ poznasz wnikliwe tło tych cudownie skomplikowanych postaci. Następną książką w serii jest Krew elfów, która będzie pierwszą pełnowymiarową powieścią o Wiedźminie. Jestem zarówno podekscytowana, jak i zdenerwowana, ponieważ przyzwyczaiłam się do krótkich opowiadań i mam nadzieję, że powieści będą równie wciągające. Zobaczymy!

Podobnie jak poprzednie “Ostatnie życzenie”, “Miecz przeznaczenia” to zbiór opowiadań o utalentowanym wiedźminie Geralcie z Rivii. Choć serię można zacząć od “Krwi elfów”, gdzie rozpoczynają się pełnowymiarowe powieści, muszę zaznaczyć, że nawet jeśli kilka z tych opowiadań jest nietrafionych, to dodadzą one znacznej głębi przyszłym opowieściom o Wiedźminie.<br> <br> W “Ostatnim życzeniu” pojawiały się głównie pojedyncze opowiadania, w których Wiedźmin za określoną opłatą zajmował się pewnym potwornym stworzeniem. Wiedźmin podróżuje po całym świecie tam, gdzie jego osobliwe techniki zabijania i magii są potrzebne do rozwiązania problemu, a ludzie go wynajmują. W pierwszej książce, poza kilkoma krótkimi przerywnikami, nie było żadnych powracających postaci. Chodziło wyłącznie o pewną przygodę na jednym końcu świata, a potem o inną, oddaloną o tysiąc mil. W “Mieczu przeznaczenia” pojawia się garść głównych postaci z serii, które stają się bardziej rozbudowane, gdy ich obecność powraca - przyjaciel Geralta i kochający kobiety Jaskier, tajemnicza czarodziejka Yennefer oraz potencjalne dziecko przeznaczenia o imieniu Ciri. Jeśli grałeś w gry komputerowe z serii Wiedźmin, wyobrażam sobie, że znasz te postacie, rodzaj misji i potworów, które Wiedźmin ma za zadanie wytępić, a także to, jak piękny i rozległy jest ten wykreowany świat.<br> <br> Opowiadania zawarte w “Ostatnim życzeniu” są dla mnie bardziej spójne, ale dwa lub trzy z moich ulubionych opowiadań pochodzą właśnie z tej pozycji. Jeśli zdecydujesz się przeczytać najpierw zbiory opowiadań, szczerze polecam zacząć od “Ostatniego życzenia”, a nie od “Miecza przeznaczenia”. <br> <br> Opowieści o Wiedźminie są tak ekscytujące i wciągające, że można je skończyć w około pół godziny. Sapkowski nie upraszcza świata, a na tych stronach można znaleźć mnóstwo złożonych postaci i demonów. Moim ulubionym opowiadaniem jest “Granica możliwości”. Występuje w nim około dwudziestu pięciu różnych, dobrze wykreowanych postaci, które wyruszają z misją zabicia rannego smoka. Uważam, że ta opowieść jest wyjątkowa, nieprzewidywalna, porywająca, a na końcu ma niezły zwrot akcji. To znakomicie nastraja “Miecz Przeznaczenia”.<br> <br> Nie będę się zbytnio zagłębiał w szczegóły tych historii, bo może to oznaczać spoiler. Potwierdzę tylko, że w opowieściach tych występuje wiele ras fantasy, a także syreny i podwodni wojownicy, pojedynki z czarodziejami, grupa próbująca wytropić sobowtóra, a także spotkanie z Ciri. Nie zabrakło oczywiście polowania na potwory, ale nie w takim stopniu i nie tak często jak w “Ostatnim życzeniu”. Każde opowiadanie z tego zbioru było jak poziom w grze Wiedźmin. Są one mniej samodzielne i sprytnie budują pełną narrację, która rozpocznie się wraz z “Krwią elfów”.<br> <br> Uwielbiałem “Granicę możliwości”, “Trochę poświęcenia” i “Miecz przeznaczenia”.”Wieczny ogień” i “Okruch lodu” były bardzo przeciętne. Z ostatnią historią “Coś więcej” miałem początkowo spore problemy. Podąża za dwiema liniami czasowymi Geralta w stanie gorączki i czasami myliło mi się, gdzie i kiedy jesteśmy. Gdyby to było pełnowymiarowe opowiadanie, nie skończyłbym go, ale skończyłem i cieszę się, że walczyłem, ponieważ zakończenie jest bardzo satysfakcjonujące i wprowadza w to, co może się wydarzyć w następnych częściach.<br> <br> Postanowiłem przeczytać wszystkie książki o Wiedźminie, zanim ukaże się serial telewizyjny i cieszę się, że podjąłem się tego przedsięwzięcia. Dwie pierwsze książki przeczytałem w ciągu czterech dni i nie mogę się doczekać, kiedy ruszę dalej. Często mam problemy z krótkimi opowiadaniami, ale te mogę gorąco polecić. “Granica możliwości” to jedno z dwóch najlepszych opowiadań, jakie kiedykolwiek czytałem. Polecam !

Podobnie jak poprzednie “Ostatnie życzenie”, “Miecz przeznaczenia” to zbiór opowiadań o utalentowanym wiedźminie Geralcie z Rivii. Choć serię można zacząć od “Krwi elfów”, gdzie rozpoczynają się pełnowymiarowe powieści, muszę zaznaczyć, że nawet jeśli kilka z tych opowiadań jest nietrafionych, to dodadzą one znacznej głębi przyszłym opowieściom o Wiedźminie.<br> <br> W “Ostatnim życzeniu” pojawiały się głównie pojedyncze opowiadania, w których Wiedźmin za określoną opłatą zajmował się pewnym potwornym stworzeniem. Wiedźmin podróżuje po całym świecie tam, gdzie jego osobliwe techniki zabijania i magii są potrzebne do rozwiązania problemu, a ludzie go wynajmują. W pierwszej książce, poza kilkoma krótkimi przerywnikami, nie było żadnych powracających postaci. Chodziło wyłącznie o pewną przygodę na jednym końcu świata, a potem o inną, oddaloną o tysiąc mil. W “Mieczu przeznaczenia” pojawia się garść głównych postaci z serii, które stają się bardziej rozbudowane, gdy ich obecność powraca - przyjaciel Geralta i kochający kobiety Jaskier, tajemnicza czarodziejka Yennefer oraz potencjalne dziecko przeznaczenia o imieniu Ciri. Jeśli grałeś w gry komputerowe z serii Wiedźmin, wyobrażam sobie, że znasz te postacie, rodzaj misji i potworów, które Wiedźmin ma za zadanie wytępić, a także to, jak piękny i rozległy jest ten wykreowany świat.<br> <br> Opowiadania zawarte w “Ostatnim życzeniu” są dla mnie bardziej spójne, ale dwa lub trzy z moich ulubionych opowiadań pochodzą właśnie z tej pozycji. Jeśli zdecydujesz się przeczytać najpierw zbiory opowiadań, szczerze polecam zacząć od “Ostatniego życzenia”, a nie od “Miecza przeznaczenia”. <br> <br> Opowieści o Wiedźminie są tak ekscytujące i wciągające, że można je skończyć w około pół godziny. Sapkowski nie upraszcza świata, a na tych stronach można znaleźć mnóstwo złożonych postaci i demonów. Moim ulubionym opowiadaniem jest “Granica możliwości”. Występuje w nim około dwudziestu pięciu różnych, dobrze wykreowanych postaci, które wyruszają z misją zabicia rannego smoka. Uważam, że ta opowieść jest wyjątkowa, nieprzewidywalna, porywająca, a na końcu ma niezły zwrot akcji. To znakomicie nastraja “Miecz Przeznaczenia”.<br> <br> Nie będę się zbytnio zagłębiał w szczegóły tych historii, bo może to oznaczać spoiler. Potwierdzę tylko, że w opowieściach tych występuje wiele ras fantasy, a także syreny i podwodni wojownicy, pojedynki z czarodziejami, grupa próbująca wytropić sobowtóra, a także spotkanie z Ciri. Nie zabrakło oczywiście polowania na potwory, ale nie w takim stopniu i nie tak często jak w “Ostatnim życzeniu”. Każde opowiadanie z tego zbioru było jak poziom w grze Wiedźmin. Są one mniej samodzielne i sprytnie budują pełną narrację, która rozpocznie się wraz z “Krwią elfów”.<br> <br> Uwielbiałem “Granicę możliwości”, “Trochę poświęcenia” i “Miecz przeznaczenia”.”Wieczny ogień” i “Okruch lodu” były bardzo przeciętne. Z ostatnią historią “Coś więcej” miałem początkowo spore problemy. Podąża za dwiema liniami czasowymi Geralta w stanie gorączki i czasami myliło mi się, gdzie i kiedy jesteśmy. Gdyby to było pełnowymiarowe opowiadanie, nie skończyłbym go, ale skończyłem i cieszę się, że walczyłem, ponieważ zakończenie jest bardzo satysfakcjonujące i wprowadza w to, co może się wydarzyć w następnych częściach.<br> <br> Postanowiłem przeczytać wszystkie książki o Wiedźminie, zanim ukaże się serial telewizyjny i cieszę się, że podjąłem się tego przedsięwzięcia. Dwie pierwsze książki przeczytałem w ciągu czterech dni i nie mogę się doczekać, kiedy ruszę dalej. Często mam problemy z krótkimi opowiadaniami, ale te mogę gorąco polecić. “Granica możliwości” to jedno z dwóch najlepszych opowiadań, jakie kiedykolwiek czytałem. Polecam !