Diabeł, który ją uwiódł

<p>Jestem absolutnie szaloną czytelniczką książek Johanny Lindsey, odkąd moja mama opowiedziała mi "Miłość pirata" jako bajkę na dobranoc. (Nie uwzględniła innych scen, nie martwcie się) W każdym razie, ta książka bardzo mi się podobała. Nie czytałam jeszcze "Dziedzica", więc nie miałam możliwości poznania postaci Ofelii z wcześniejszych części.</p><p>Ophelia Reid jest znana ze swojej urody - i w żadnym momencie tej książki o tym nie zapomnisz. Centralnym konfliktem w życiu Ofelii jest to, że jest tak piękna, że ….nikt nie poświęcił czasu, aby poznać ją za to, kim jest. Brzmi znajomo moje Panie? Mężczyźni podchodzą do niej raz po raz i chwalą jej urodę, ale nie widzą nic więcej, a kobiety które ją otaczają, próbując wykorzystać jej popularność dla własnych korzyści. Sama Ophellia nie ufa nikomu i stała się zgorzkniała i samotna, wyładowując swój gniew na tych, którzy ją otaczają. Chociaż jest to miła odmiana od "słodkich romansów bez historii ich bohaterów, &nbsp;to jednak trochę wymyka się spod kontroli w książce „Diabeł, który ją uwiódł”. Nikt nie może być tak piękny! (Mam nadzieje) Nie ma ani jednej postaci w żadnym momencie książki, która by się z tym nie zgadzała. W pewnym momencie nie może iść na imprezę bez mężczyzny, który zaproponuje jej w ciągu pierwszych pięciu minut zamążpójście! W końcu myślę, że ciągłe opisy, zarówno w narracji, jak i przez inne postacie, piękna Ofelii odebrały Raphaelowi podziw dla jej piękna, zarówno fizycznego, jak i jako osoby po jej "przemianie" w dalszej części książki.</p><p>Podobało mi się to, jak rozkwitł romans między Ofelią a Rafaelem. Zakłada się on z przyjacielem, że każdy, nawet ona, będzie w stanie zmienić się na lepsze, a następnie uprowadza ją do swojej wiejskiej posiadłości, gdzie sprawia, że widzi błąd w swoich działaniach, dostrzegając egoizm i próżność w które popadła bez reszty. (To jest ta część powieści, której nie do końca zrozumiałam – mężczyzna zamierza to zrobić, mówiąc jej o wszystkich rzeczach, które zrobiła źle, ma to postać swoistego rachunku sumienia. Podobno dał jej tym nową perspektywę, ale ja odniosłam tylko wrażenie, że było to w gruncie rzeczy zbyt nachalne w swojej formie. Ogólnie w prawie wszystkich scenach, nasza bohaterka jest przedstawiana sam na sam, tylko jej &nbsp;rozmówcy się zmieniają! Nie jestem pewna co powoduje, że zmienia swoje zachowanie po powrocie do Londynu. Wydawało się to raczej nagłe i działało bardziej jako urządzenie fabularne niż rzeczywista zmiana w jej charakterze). Podczas gdy pozostaje z dala od miasta, Ofelia zaczyna pozwalać sobie na co raz dłuższe refleksje….Chociaż nadal było intensywne i namiętne w zakresie przedstawienia ich romansu, to jednak fragmenty, które lubiłam najbardziej głownie pozwalały na obserwacje Raphael w kontekście jej otoczenia, wbrew któremu…. Totalnie umiłowała minimalizm, i to właśnie mi się w niej spodobało, nie komplikuje sobie życia jak to miewają w zwyczaju zwykle bohaterki romansów!&nbsp;</p><p>To, co najbardziej podobało mi się w tej książce, to fakt, że styl narracji autorki nie przeszkadzał w opowiadaniu. Osobiście lubię styl pisania Johanny Lindsey, nie było tu nadużywania przestarzałych i rozpraszających historycznych zwrotów, a język był lekki i przyjemny w odbiorze! &nbsp;Szczególnie podobało mi się to, ponieważ zbyt często zdarza mi się, że jestem świadoma, że czytam powieść, a nie pochłonięta przez historię z powodu pomysłów autorów na prowadzenie narracji i zaskakiwanie nimi czytelników. Znane piekło, lepsze od nieznanego nieba?</p><p>Z drugiej strony wiele z historii, takich jak nieudane zaręczyny Ofelii z MacTavish (mężczyzną z pierwszej powieści z serii) i jej dzieciństwo są przekazywane za pośrednictwem środków literackich takich jak dialogi i rozmowy ze sobą samą :D . To nie było realistyczne, a informacje mogły być albo lepiej pokazane poprzez niewerbalne interakcje, narracje, lub po prostu zostać pominięte, większość i tak niewiele wnosi do samej fabuły, raczej skupia się na tym jak próżną i w gruncie rzeczy nieszczęśliwą kobieta jest Ophellia.&nbsp;</p><p>Ponadto, wydawało się, że jest trochę brakujących informacji związanych z samą genezą powieści. Wielki powód zakończenia zaręczyn Ofelii (i być może powód do skandalu?) bynajmniej nie zostaje wyjaśniony. Zakładam, że to wszystko zmierza do ujawnienia pewnych faktów &nbsp;na końcu części „Dziedzica”, pozostaje nam uzbroić się w cierpliwość i łapać za kolejną książkę najlepszej pisarki romansów na całym świecie!&nbsp;</p>

<p>Ophelia Reid dała się poznać jako "królowa lodu", która nie ma przyjaciół, ma za to złe relacje z ojcem. Kobieta nie wie dlaczego ludzie udają, że są dla niej mili, nawet po tym jak zerwała zaręczyny z Duncanem MacTavishem. Kiedy poznaje Raphaela Locke'a, to właśnie on ma ukryty plan ją ustawić do pionu, oswoić jej dziką stronę …. Wygrać zakład z przyjacielem. Sprawy rozgrywają się dalej między Ofelią i Rafe'em, nic ich nie może powstrzymać, nawet po tym, jak się całują, a tym samym zdają sobie sprawę, co się między nimi dzieje i fala emocji oraz uczuć ogarnia obie gorące głowy naszych bohaterów! &nbsp;Ophelia Reid jest niezwykle piękną kobietą. Wydaje się być plotkarą i w sumie dalsza część powieści uzasadnia ten pogląd, zresztą jak sama przyznaje, jest niecierpliwa, mówi kłamstwa, kiedy jej to odpowiada i ma trudności z kontrolowaniem swojego temperamentu. Jest zgorzkniała, ponieważ uważa, że ludzie zachowują się jak jej przyjaciele tylko ze względu na jej wygląd, ta powierzchowność widocznie ją męczy.&nbsp;</p><p>Tak naprawdę nie chciałam i nie planowałam &nbsp;polubić Ofelii.... no dobra, &nbsp;nie lubiłam jej przez około połowę tej książki. Ale pod koniec, ona właśnie wydała mi się najbardziej warta sympatii! &nbsp;Nadal nie pochwalam jej rozumowania, dlaczego zachowała się tak, jak się zachowała. Polubiłam bohatera w tej książce. I podobało mi się, jak "rozgrzewali się" nawzajem w jednej scenie :D Trochę za dużo było skupienia na wyglądzie bohaterki, chociaż to był właśnie punkt centralny tej opowieści, nie ma wątpliwości, że jest najpiękniejsza w całym szerokim świecie :). Uwielbiam tę książkę!!! Czytanie jej było rozkoszą, subtelna i totalnie porywającą i zmysłowa. Bardzo podobało mi się zakończenie było zbyt romantyczne ale…. Więcej nie powiem! Podobała mi się ta książka! Linia fabularna miała w sobie zdecydowanie odpowiednią ilość dramatu, romansu, tragedii i humoru, Lindsey wszystko to miesza z rozmachem i powodzeniem! Nie mogłam odłożyć książki w niektórych miejscach! Po prostu nie zostałam porwana w krainę wyobraźni za sprawą romansu mojej ulubionej autorki;-)&nbsp;</p>