Cztery miłości

Powracam do "Czterech miłości" po kilku latach i nadal jestem zaskoczony jak wartościowa jest to lektura. Tytuł książki wziął się stąd, że w języku greckim istnieją cztery różne słowa na określenie miłości, a Lewis wymienia je jako: przywiązanie, przyjaźń, miłość erotyczną i caritas. Autor szereguje je od najmniej do najbardziej ważnej, przy czym ostatnia z przedstawionych jest według niego najwyższą formą miłości. Caritas to robienie rzeczy dla ludzi, nie oczekując niczego w zamian, po prostu z dobroci serca. Interesujące w tej książce jest też to, że kiedy Lewis ją pisał, nie był w związku (pozostał samotny aż do momentu poznania Joy Davidman), więc o "erosie" nie pisze z własnego doświadczenia. Należy jednak zauważyć, że miłość erotyczna odgrywa tylko jedną z ról w tej konkretnej książce, a jak pokazuje Lewis, miłość jest czymś więcej niż tylko relacja erotyczna. <br> Lewis analizuje każdą z tych form miłości, choć dodaje jeszcze piątą, którą niekoniecznie uważa za miłość, ale raczej za sympatię do czegoś - w tym przypadku zarysowuje miłość do własnego kraju (patriotyzm) i miłość do natury. W całej książce bada on również niebezpieczeństwa, jakie niosą ze sobą wszystkie formy miłości (oprócz caritasu, który jest według niego miłością idealną). Oczywiście w przypadku miłości do przyrody za jeden z jej aspektów uważa ideę czczenia przyrody jako boga (co bez wątpienia Lewis jako chrześcijanin wartościuje ten wariant miłości jako negatywny). Z kolei w przypadku patriotyzmu przedstawia negatywne skutki wynikające z zamiłowania swojego kraju. Należy jednak pamiętać, że w czasie, gdy powstawała ta książka (a autor uczestniczył też w walkach podczas I wojny światowej), II wojna światowa była w pełnym rozkwicie - można więc domyśleć się o co chodziło autorowi.<br> Interesujące jest to, co mówi o przyjaźni (miłości braterskiej), ponieważ jest to coś, czego ludzie nie uznają za formę miłości w naszym nowoczesnym społeczeństwie. W rzeczywistości osoby tej samej płci unikają tak bliskich relacji z obawy przed oskarżeniami o homoseksualizm (który w jego czasach był jeszcze nielegalny). Jest to jednak destrukcyjne dla naszego bytu na tym świecie<br> Inną interesującą rzeczą, na którą zwraca uwagę, jest to, dlaczego niektórzy ludzie obawiają się miłości przyjacielskiej, zwłaszcza takie osoby jak przywódcy religijni czy szefowie korporacji. Chodzi o to, że miłość przyjacielska wiąże się głównie z brakiem kontroli nad relacją i są one równe. Takie przyjaźnie mogą być postrzegane jako zagrożenie dla czyjegoś autorytetu. W rzeczywistości niektórzy szefowie czy przywódcy zachęcają do walki między pracownikami, aby ich pozycja pozostała bezpieczna.<br> Tak czy inaczej, mógłbym pewnie napisać o tej książce o wiele więcej, ale nie chciałbym zepsuć nikomu lektury "Czterech miłości". To jedna z najlepszych eseistycznych książek jakie w życiu przeczytałem.

Ostatnio czytam sobie po raz wtóry książki C. S. Lewisa, wracam do tych, które znam, ale i czytam te, których nie miałam jeszcze okazji czytać. "Cztery miłości" to książka, po którą sięgam po raz pierwszy. To esej, zbiór przemyśleń na temat miłości. Ogólnie rzecz biorąc, była to fascynująca lektura, choć nieco bardziej "górnolotna" niż to, co zwykle czytam. Nie przepadam za esejami, ale muszę przyznać, że ten czytało mi się dość przyjemnie. C.S. Lewis przedstawia w książce cztery rodzaje miłości i określa jak je rozumie. Mamy więc przywiązanie (relację dzieci z rodzicami), przyjaźń (relację między przyjaciółmi, kolegami, ale i rodzeństwem), miłość erotyczną (relację między kochankami, partnerami) oraz caritas (relację z istotą wyższą, Bogiem, ale i szczera miłość do bliźniego, wynikająca z umiłowania Boga).<br> Miłość jest jedną z tych idei, o których każdy sądzi, że je rozumie. W końcu jest to jeden z najczęściej poruszanych tematów na świecie. Lewis próbuje pokazać czytelnikom, że o miłości wiedzą mniej, i że jest ona trudniejsza do omówienia, niż mogłoby się wydawać. Czytając, dostrzegałam i zrozumiałam role, jakie poszczególne rodzaje miłości odgrywają i odgrywały w moim życiu i w życiu tych, których znam. Możliwe motywy działań innych ludzi stały się dla mnie nieco bardziej klarowne - być może w niektórych sytuacjach kierowali się którąś ze wskazanych miłości. Przyznam, że naprawdę książka odmieniła moje spojrzenie na świat i niektóre sprawy stały się nieco bardziej oczywiste. "Cztery miłości" były dla mnie bardzo przydatne w refleksji nad moim własnym życiem i związkami.<br> Choć Lewis pisze swoją książkę ukazując chrześcijański światopogląd i głównie z myślą o chrześcijańskich odbiorcach, to myślę, że książka będzie przydatna dla każdego człowieka, niezależnie od wyznania, narodowości, czy wieku. Bywa ona czasami skomplikowana i na pewno zdecydowanie ciekawiej, by ją się czytało mając wiedzę z zakresu filozofii i literatury, ale i tak czerpałam z niej ogromną radość, dlatego że Lewis w swej książce jest niezwykle otwarty. Jego styl pisania jest edukujący, ale nie moralizujący, czuć, że zaprasza on do dyskusji nad jego przemyśleniami. Ja niestety nie mam wystarczającej wiedzy, by z autorem wejść w polemikę. Bardzo ciekawa, poruszająca i skłaniająca do refleksji książka. Polecam ją każdemu.

Powracam do "Czterech miłości" po kilku latach i nadal jestem zaskoczony jak wartościowa jest to lektura. Tytuł książki wziął się stąd, że w języku greckim istnieją cztery różne słowa na określenie miłości, a Lewis wymienia je jako: przywiązanie, przyjaźń, miłość erotyczną i caritas. Autor szereguje je od najmniej do najbardziej ważnej, przy czym ostatnia z przedstawionych jest według niego najwyższą formą miłości. Caritas to robienie rzeczy dla ludzi, nie oczekując niczego w zamian, po prostu z dobroci serca. Interesujące w tej książce jest też to, że kiedy Lewis ją pisał, nie był w związku (pozostał samotny aż do momentu poznania Joy Davidman), więc o "erosie" nie pisze z własnego doświadczenia. Należy jednak zauważyć, że miłość erotyczna odgrywa tylko jedną z ról w tej konkretnej książce, a jak pokazuje Lewis, miłość jest czymś więcej niż tylko relacja erotyczna. <br> Lewis analizuje każdą z tych form miłości, choć dodaje jeszcze piątą, którą niekoniecznie uważa za miłość, ale raczej za sympatię do czegoś - w tym przypadku zarysowuje miłość do własnego kraju (patriotyzm) i miłość do natury. W całej książce bada on również niebezpieczeństwa, jakie niosą ze sobą wszystkie formy miłości (oprócz caritasu, który jest według niego miłością idealną). Oczywiście w przypadku miłości do przyrody za jeden z jej aspektów uważa ideę czczenia przyrody jako boga (co bez wątpienia Lewis jako chrześcijanin wartościuje ten wariant miłości jako negatywny). Z kolei w przypadku patriotyzmu przedstawia negatywne skutki wynikające z zamiłowania swojego kraju. Należy jednak pamiętać, że w czasie, gdy powstawała ta książka (a autor uczestniczył też w walkach podczas I wojny światowej), II wojna światowa była w pełnym rozkwicie - można więc domyśleć się o co chodziło autorowi.<br> Interesujące jest to, co mówi o przyjaźni (miłości braterskiej), ponieważ jest to coś, czego ludzie nie uznają za formę miłości w naszym nowoczesnym społeczeństwie. W rzeczywistości osoby tej samej płci unikają tak bliskich relacji z obawy przed oskarżeniami o homoseksualizm (który w jego czasach był jeszcze nielegalny). Jest to jednak destrukcyjne dla naszego bytu na tym świecie<br> Inną interesującą rzeczą, na którą zwraca uwagę, jest to, dlaczego niektórzy ludzie obawiają się miłości przyjacielskiej, zwłaszcza takie osoby jak przywódcy religijni czy szefowie korporacji. Chodzi o to, że miłość przyjacielska wiąże się głównie z brakiem kontroli nad relacją i są one równe. Takie przyjaźnie mogą być postrzegane jako zagrożenie dla czyjegoś autorytetu. W rzeczywistości niektórzy szefowie czy przywódcy zachęcają do walki między pracownikami, aby ich pozycja pozostała bezpieczna.<br> Tak czy inaczej, mógłbym pewnie napisać o tej książce o wiele więcej, ale nie chciałbym zepsuć nikomu lektury "Czterech miłości". To jedna z najlepszych eseistycznych książek jakie w życiu przeczytałem.

Ostatnio czytam sobie po raz wtóry książki C. S. Lewisa, wracam do tych, które znam, ale i czytam te, których nie miałam jeszcze okazji czytać. "Cztery miłości" to książka, po którą sięgam po raz pierwszy. To esej, zbiór przemyśleń na temat miłości. Ogólnie rzecz biorąc, była to fascynująca lektura, choć nieco bardziej "górnolotna" niż to, co zwykle czytam. Nie przepadam za esejami, ale muszę przyznać, że ten czytało mi się dość przyjemnie. C.S. Lewis przedstawia w książce cztery rodzaje miłości i określa jak je rozumie. Mamy więc przywiązanie (relację dzieci z rodzicami), przyjaźń (relację między przyjaciółmi, kolegami, ale i rodzeństwem), miłość erotyczną (relację między kochankami, partnerami) oraz caritas (relację z istotą wyższą, Bogiem, ale i szczera miłość do bliźniego, wynikająca z umiłowania Boga).<br> Miłość jest jedną z tych idei, o których każdy sądzi, że je rozumie. W końcu jest to jeden z najczęściej poruszanych tematów na świecie. Lewis próbuje pokazać czytelnikom, że o miłości wiedzą mniej, i że jest ona trudniejsza do omówienia, niż mogłoby się wydawać. Czytając, dostrzegałam i zrozumiałam role, jakie poszczególne rodzaje miłości odgrywają i odgrywały w moim życiu i w życiu tych, których znam. Możliwe motywy działań innych ludzi stały się dla mnie nieco bardziej klarowne - być może w niektórych sytuacjach kierowali się którąś ze wskazanych miłości. Przyznam, że naprawdę książka odmieniła moje spojrzenie na świat i niektóre sprawy stały się nieco bardziej oczywiste. "Cztery miłości" były dla mnie bardzo przydatne w refleksji nad moim własnym życiem i związkami.<br> Choć Lewis pisze swoją książkę ukazując chrześcijański światopogląd i głównie z myślą o chrześcijańskich odbiorcach, to myślę, że książka będzie przydatna dla każdego człowieka, niezależnie od wyznania, narodowości, czy wieku. Bywa ona czasami skomplikowana i na pewno zdecydowanie ciekawiej, by ją się czytało mając wiedzę z zakresu filozofii i literatury, ale i tak czerpałam z niej ogromną radość, dlatego że Lewis w swej książce jest niezwykle otwarty. Jego styl pisania jest edukujący, ale nie moralizujący, czuć, że zaprasza on do dyskusji nad jego przemyśleniami. Ja niestety nie mam wystarczającej wiedzy, by z autorem wejść w polemikę. Bardzo ciekawa, poruszająca i skłaniająca do refleksji książka. Polecam ją każdemu.