Czarnoksiężnik i kryształ. Mroczna Wieża. Tom 4

Zamiast kontynuowania głównej fabuły, w tej części sagi o "Mrocznej Wieży", Stephen King zdecydował się na snucie historii i przywoływanie retrospekcji. Z pewnością wiele czytelników czuło się z tego powodu znacząco zawiedzionymi. Kingowi zdarzało się powiedzieć, iż wychodzenie poza strefę komfortu w swoich tekstach jest czymś czego unika i czego się boi. Wydawałoby się, że woli się skupić na tym w czym czuje się dobrze (jak wiadomo nieźle mu to wychodzi). W "Czarnoksiężniku i krysztale" pisarz wychodzi jednak poza swoją strefę komfortu i decyduje się na elementy powieści romantycznej. Z pewnością nie było to dla niego tak łatwe, jak mogłoby się wydawać. Jest z tym pewien dość subiektywny problem, ponieważ nigdy nie czytałam (i nigdy nie będę czytać, nie próbujcie mnie zmieniać) emocjonalnych, skupionych na postaciach dzieł. Nie mogę powiedzieć, czy jest to dobry, czy tylko przeciętny opis feromonów i innych reakcji chemicznych szalejących w mózgach naczelnych, czy też nie. Mnie się jednak ogółem podobało, choć rozumiem falę oburzenia, jaką można zauważyć na zagranicznych forach. Ale historia miłosna ma elementy horroru, przerażającą scenerię, opętanie, więc nie jest to tylko miłosna historyjka czy coś w tym stylu, nie bójcie się, to wciąż King. Inny, ale wciąż mistrz. Nie jestem emocjonalnym facetem, co za niedopowiedzenie, ale nawet ja miałem pewnego rodzaju uczucia wypełzające z serca.<br> <br> Ponadto, dowiadujemy się wiele o tradycjach rewolwerowców, ich kodeksie etycznym i o tym, jak Roland stał się zdesperowanym desperatem, którym jest. King lubi również bawić się w obrębie swoich połączonych światów i powieści i nie mógł się oprzeć dodaniu insynuacji do "Bastionu". Do tej pory nie zdawałem sobie sprawy, jak bardzo King wykorzystywał alegorie, symbole, metafory w swoich wcześniejszych dziełach i jak niewiele z tych elementów pojawia się w jego nowszych powieściach, które obracają się wokół bohaterów i 2-3 równoległych wątków bez magii, artefaktów, dark fantasy i innych rzeczy. <br> <br> Jeśli ktoś jest po prostu zainteresowany samą serią Mroczna Wieża, większość powieści, która jest retrospekcją można pominąć.

Zamiast kontynuowania głównej fabuły, w tej części sagi o "Mrocznej Wieży", Stephen King zdecydował się na snucie historii i przywoływanie retrospekcji. Z pewnością wiele czytelników czuło się z tego powodu znacząco zawiedzionymi. Kingowi zdarzało się powiedzieć, iż wychodzenie poza strefę komfortu w swoich tekstach jest czymś czego unika i czego się boi. Wydawałoby się, że woli się skupić na tym w czym czuje się dobrze (jak wiadomo nieźle mu to wychodzi). W "Czarnoksiężniku i krysztale" pisarz wychodzi jednak poza swoją strefę komfortu i decyduje się na elementy powieści romantycznej. Z pewnością nie było to dla niego tak łatwe, jak mogłoby się wydawać. Jest z tym pewien dość subiektywny problem, ponieważ nigdy nie czytałam (i nigdy nie będę czytać, nie próbujcie mnie zmieniać) emocjonalnych, skupionych na postaciach dzieł. Nie mogę powiedzieć, czy jest to dobry, czy tylko przeciętny opis feromonów i innych reakcji chemicznych szalejących w mózgach naczelnych, czy też nie. Mnie się jednak ogółem podobało, choć rozumiem falę oburzenia, jaką można zauważyć na zagranicznych forach. Ale historia miłosna ma elementy horroru, przerażającą scenerię, opętanie, więc nie jest to tylko miłosna historyjka czy coś w tym stylu, nie bójcie się, to wciąż King. Inny, ale wciąż mistrz. Nie jestem emocjonalnym facetem, co za niedopowiedzenie, ale nawet ja miałem pewnego rodzaju uczucia wypełzające z serca.<br> <br> Ponadto, dowiadujemy się wiele o tradycjach rewolwerowców, ich kodeksie etycznym i o tym, jak Roland stał się zdesperowanym desperatem, którym jest. King lubi również bawić się w obrębie swoich połączonych światów i powieści i nie mógł się oprzeć dodaniu insynuacji do "Bastionu". Do tej pory nie zdawałem sobie sprawy, jak bardzo King wykorzystywał alegorie, symbole, metafory w swoich wcześniejszych dziełach i jak niewiele z tych elementów pojawia się w jego nowszych powieściach, które obracają się wokół bohaterów i 2-3 równoległych wątków bez magii, artefaktów, dark fantasy i innych rzeczy. <br> <br> Jeśli ktoś jest po prostu zainteresowany samą serią Mroczna Wieża, większość powieści, która jest retrospekcją można pominąć.

Z pewnością bardziej doceniam tę historię po przeczytaniu całej serii. Ta część, która odkrywa przeszłość Rolanda, nie jest tylko wątkiem pobocznym, nie jest dywersją; jest kluczowa dla naszego zrozumienia kim jest Roland i dlaczego poszukuje Mrocznej Wieży.<br> <br> Nie jest to też małe interludium. Pamiętam, że kiedy czytałem go po raz pierwszy, zastanawiałem się, jak długo potrwa ten mały powrót do przeszłości. Z niecierpliwością czekałem na powrót do Kansas, gdzie Eddie i spółka wciąż odczuwali skutki spotkania z Blaine'em The Mono. Pamiętam, że byłem sfrustrowany, jak długo to trwało, i myślę, że doprowadziło to do rozczarowania. Po latach kocham ten rozdział, bo lubię widzieć młodego Rolanda, i jego dwóch najlepszych kolegów. Kiedy już wciągniesz się w lekcje historii, niemożliwe jest, aby nie dać się wciągnąć.<br> Nigdy nie byłem fanem Susan, ale Sheemie był prawdziwym bohaterem i uwielbiałem sposób, w jaki nasi przyjaciele wchodzili z nim w interakcje. W tej powieści jest o wiele więcej wulgaryzmów i okrucieństwa niż w trzech poprzednich, ale wydaje się to odpowiednie, ponieważ jest to z pewnością najmroczniejsza jak dotąd część poszukiwań Mrocznej Wieży. Tutaj w końcu zaczynamy się dowiadywać, że jest o wiele więcej mroku niż nam się wydawało, a zadanie Rolanda jest bardziej skomplikowane. Jest tu też kilka świetnych nawiązań do innych dzieł Kinga, zaszytych w opowieści, a nie tylko posypanych dla ubarwienia. Z pewnością czuć, że nadchodzi gwałtowna burza.<br> <br> To satysfakcjonujące, że w końcu dowiadujemy się nieco więcej o przeszłości Rolanda, ale mimo wszystko wydaje się, że to za mało. Jest jeszcze tyle rzeczy, których nigdy się o nim nie dowiemy, i historii, które być może nigdy nie zostaną opowiedziane. Mam wrażenie, że King mógłby z łatwością żyć z przeszłości Rolanda, gdyby zdecydował się do niej powrócić. W zamian za to, wszystko co mamy to nasza wyobraźnia.<br> <br> Kolejna fantastyczna, zatrzymująca oddech książka w serii Mroczna Wieża.

Z pewnością bardziej doceniam tę historię po przeczytaniu całej serii. Ta część, która odkrywa przeszłość Rolanda, nie jest tylko wątkiem pobocznym, nie jest dywersją; jest kluczowa dla naszego zrozumienia kim jest Roland i dlaczego poszukuje Mrocznej Wieży.<br> <br> Nie jest to też małe interludium. Pamiętam, że kiedy czytałem go po raz pierwszy, zastanawiałem się, jak długo potrwa ten mały powrót do przeszłości. Z niecierpliwością czekałem na powrót do Kansas, gdzie Eddie i spółka wciąż odczuwali skutki spotkania z Blaine'em The Mono. Pamiętam, że byłem sfrustrowany, jak długo to trwało, i myślę, że doprowadziło to do rozczarowania. Po latach kocham ten rozdział, bo lubię widzieć młodego Rolanda, i jego dwóch najlepszych kolegów. Kiedy już wciągniesz się w lekcje historii, niemożliwe jest, aby nie dać się wciągnąć.<br> Nigdy nie byłem fanem Susan, ale Sheemie był prawdziwym bohaterem i uwielbiałem sposób, w jaki nasi przyjaciele wchodzili z nim w interakcje. W tej powieści jest o wiele więcej wulgaryzmów i okrucieństwa niż w trzech poprzednich, ale wydaje się to odpowiednie, ponieważ jest to z pewnością najmroczniejsza jak dotąd część poszukiwań Mrocznej Wieży. Tutaj w końcu zaczynamy się dowiadywać, że jest o wiele więcej mroku niż nam się wydawało, a zadanie Rolanda jest bardziej skomplikowane. Jest tu też kilka świetnych nawiązań do innych dzieł Kinga, zaszytych w opowieści, a nie tylko posypanych dla ubarwienia. Z pewnością czuć, że nadchodzi gwałtowna burza.<br> <br> To satysfakcjonujące, że w końcu dowiadujemy się nieco więcej o przeszłości Rolanda, ale mimo wszystko wydaje się, że to za mało. Jest jeszcze tyle rzeczy, których nigdy się o nim nie dowiemy, i historii, które być może nigdy nie zostaną opowiedziane. Mam wrażenie, że King mógłby z łatwością żyć z przeszłości Rolanda, gdyby zdecydował się do niej powrócić. W zamian za to, wszystko co mamy to nasza wyobraźnia.<br> <br> Kolejna fantastyczna, zatrzymująca oddech książka w serii Mroczna Wieża.