Coś niebieskiego

Gdybyście powiedzieli mi, że skończę kibicując Darcy Rhone - płytkiej, egocentrycznej królowej dramatu z „Coś pożyczonego” - przewróciłabym oczami i powiedziała: „Nie ma mowy”. Ale oto jestem, w pełni zainwestowałea w jej historię odkupienia i szczerze? Uwielbiam każdą sekundę. Emily Giffin w „Coś niebieskiego” w jakiś sposób udaje się wziąć postać, której nie sądziłam, że mogę znieść i zmienić ją w kogoś, komu kibicowałam do końca. To nie lada wyczyn i świadectwo tego, jak dobrze Giffin rozumie ludzkie wady, rozwój i drugą szansę.
Oto konfiguracja: Życie Darcy to kompletny śmietnik. Jej idealna nowojorska egzystencja - ta zbudowana na jej urodzie, uroku i umiejętności manipulowania wszystkimi wokół - całkowicie się rozpadła. Jej były narzeczony Dex? Odszedł. Jej była najlepsza przyjaciółka Rachel? Ukradła go. Facet, z którym się związała, aby „ruszyć dalej” (Marcus)? Nie jest zainteresowany zabawą w dom, mimo że Darcy jest w ciąży z jego dzieckiem. Aha, i nie zapominajmy, że Darcy jest przyzwyczajona do bycia uwielbianą, więc ten nagły brak sojuszników doprowadza ją do szału.

W klasycznym stylu Darcy decyduje, że najlepszym sposobem na naprawienie sytuacji jest ucieczka. Udaje się do Londynu, aby rozbić się z Ethanem, jej przyjacielem z dzieciństwa, ponieważ z pewnością pomoże jej poskładać życie z powrotem. Na początku wydaje się, że to ta sama stara Darcy: wypady na zakupy, noce poza domem i plan zdobycia nowego, bogatego chłopaka. Jest tą samą płytką, samolubną osobą, którą widzieliśmy w „Coś pożyczonego”. Ale potem coś się zmienia. Ethan zwraca jej uwagę na jej zachowanie - brutalnie, mogę dodać - i to tak, jakby w końcu zapaliła się żarówka. Powoli, ale pewnie, Darcy zaczyna się zmieniać. Nie z powodu jakiejś wielkiej epifanii czy tandetnego „momentu prawdy”, ale dlatego, że życie ją do tego zmusza. A obserwowanie tej transformacji jest... szczerze mówiąc bardzo inspirujące.

Najbardziej podobało mi się w tej książce to, jak prawdziwy jest rozwój Darcy. Nie zmienia się nagle w idealną, bezinteresowną osobę. Wciąż jest Darcy - opiniotwórcza, dramatyczna i nieco ekscentryczna - ale uczy się także brać odpowiedzialność za swoje wybory. Proces ten jest chaotyczny i niedoskonały, i były momenty, w których chciałam nią potrząsnąć, ale to właśnie sprawiło, że było to tak wiarygodne. Widzimy, jak próbuje, zawodzi i próbuje ponownie. A gdy przygotowuje się do macierzyństwa, po raz pierwszy w życiu zaczyna myśleć nie tylko o sobie. To rozgrzewające serce, a pod koniec książki czułam się z niej dumna, czego nigdy nie spodziewałam się powiedzieć o Darcy Rhone.

Oczywiście musimy porozmawiać o Ethanie. Och, Ethan. On jest siłą uziemiającą w wirze chaosu Darcy. Jest sarkastyczny, brutalnie szczery i jest całkowitym przeciwieństwem każdego faceta, który kiedykolwiek pociągał Darcy. Ale jest także miły, wspierający i chętny do znoszenia jej nonsensów (do pewnego stopnia). Ich dynamika jest pełna napięcia i przekomarzania się, a obserwowanie, jak ich przyjaźń pogłębia się w coś więcej, jest jedną z najlepszych części książki. Jest powolny, subtelny i tak dobrze zrobiony. Do czasu, gdy Darcy zdaje sobie sprawę, że się w nim zakochała, praktycznie krzyczysz: „Tak! Wreszcie!”.

A potem jest Geoffrey, londyński ukochany Darcy. Na papierze jest wszystkim, czego Darcy kiedykolwiek pragnęła: bogaty, przystojny, odnoszący sukcesy i uważny. Ale choć wydaje się idealny, ich związek wydaje się... pusty. To tak, jakby Darcy próbowała odtworzyć swoje dawne życie, ale to już nie pasuje. I to jest część jej podróży - uświadomienie sobie, że rzeczy, które myślała, że ją uszczęśliwią, po prostu już tego nie robią.

Słowa Giffin jest ostre, dowcipne i wypełnione tymi małymi momentami wglądu, które zakradają się do ciebie. Jest tak dobra w tworzeniu postaci, które czują się ludzkie, ze wszystkimi wadami. Darcy nie zawsze da się lubić, nawet gdy dorasta, ale ty ją rozumiesz. Widzisz, skąd pochodzi, dlaczego zachowuje się tak, jak się zachowuje, a mimo to kibicujesz jej. To rzadki talent.

Muszę również pochwalić Giffin za to, jak radzi sobie z macierzyństwem w tej książce. Nie jest to tylko punkt fabularny - ma kluczowe znaczenie dla transformacji Darcy. Obserwowanie jej pogodzenia się z tym, co to znaczy być mamą, zarówno emocjonalnie, jak i praktycznie, jest niesamowicie poruszające. Pod koniec książki jest moment, w którym Darcy podejmuje ogromną decyzję dotyczącą przyszłości swojego dziecka, a jest ona tak surowa i szczera, że wywołała łzy w moich oczach. Widać, jak daleko zaszła, i czuje się, że na to zasłużyła.

To powiedziawszy, „Coś niebieskiego” to nie tylko ciężkie emocje i autorefleksja. To także naprawdę zabawna lektura. Głos Darcy jest tak wciągający - pełen humoru, bezczelności i odpowiedniej ilości wrażliwości. Jej spostrzeżenia na temat Londynu, jej starcia z Ethanem i jej wewnętrzny monolog, gdy porusza się po tej ogromnej zmianie w życiu, są nieskończenie zabawne. Nawet gdy jest sfrustrowana, nie sposób nie cieszyć się z jej przygód.

Jeśli czytałaś poprzednią część pokochasz to świeże spojrzenie na tę historię. Jeśli nie, nie martw się, można cieszyć się książką i bez tego. Tak czy inaczej, jest to szczera, zabawna i głęboko satysfakcjonująca lektura, która sprawi, że będziesz się uśmiechać jeszcze długo po przewróceniu ostatniej strony. Zaufaj mi: daj szansę Darcy. Nie pożałujesz.