Co zasiejesz, to zbierzesz. Sebastian Bergman. Tom 7

<p>Książkę "Co zasiejesz, to zbierzesz" Michaela Hjortha i Hansa Rosenfeldta zaczęłam wieczorem, a następnego dnia rano przeczytałam ją do końca. Podobnie jak poprzednie, porwała mnie całkowicie i nie mogłam się od niej oderwać. Mimo to nie jestem do końca przekonana. Między tym a ostatnim tomem minęły trzy lata, co oczywiście oznacza, że wiele szczegółów z innych tomów nie było już tak obecnych w mojej głowie i musiałam dużo myśleć o tym, co się działo wcześniej, albo nie miałam pojęcia, do czego autorzy nawiązują. Sama zaś historia była całkiem porządna</p><p>Snajper trzyma w napięciu małe szwedzkie miasteczko Karlshamn, a trzy osoby stały się już jego ofiarami. Vanja zastąpiła Torkela na stanowisku szefa zespołu Krajowej Policji Kryminalnej i jest odpowiedzialna za śledztwo w sprawie snajpea. Jej ojciec, Sebastian Bergmann, wspiera ją prywatnie i z miłością opiekuje się swoją wnuczką Amandą. Sebastian tymczasem pracuje jako terapeuta, a jego nowy pacjent stanowi dla niego wielkie wyzwanie. Billy, kolega z pracy i najlepszy przyjaciel Vanji, ma wkrótce zostać ojcem i jest tym bardzo podekscytowany. Ale wtedy jego przeszłość znów go dogania i całe jego szczęście grozi upadkiem. Billy za wszelką cenę chce temu zapobiec.</p><p>Autorzy Michael Hjorth i Hans Rosenfeldt piszą płynnie i przejrzyście. Lekturę czyta się szybko dzięki podzieleniu jej na dość krótkie, acz intensywne, rozdziały. Mimo że od ostatniego tomu serii minęło sporo czasu, dzięki nieskomplikowanemu, przyjemnemu stylowi językowemu od razu "wczułam się" w aktualne wydarzenia, choć tak jak wspominałam wcześniej - momentami było mi trudno odnaleźć się w nawiązaniach do poprzednich tomów. Opowieść urozmaicają przede wszystkim ciągłe zmiany perspektywy i scenerii, różne wątki fabularne się rozwijają, aby w końcu połączyć się w spektakularnym finale.</p><p>Sebastian Bergmann, jakkolwiek nieprzyjemny bywa, jest jednym z moich ulubionych bohaterów literackich. Stał się człowiekiem złamanym przez straszne osobiste doświadczenia, utratę żony i córki. Sebastian w przeszłości często zachowywał się jak bezwzględny, manipulacyjny cham. Jednak w tym najnowszym tomie wydaje się "oswojony", niemal oczyszczony, pozornie zadowolony ze swojego obecnego życia. Mieszka teraz z Ursulą, która pracuje w zespole Vanji, i regularnie widuje się z wnuczką Amandą, co go cieszy. Jednak grozi mu wielkie niebezpieczeństwo ze strony różnych osób. Bardzo podoba mi się to, że relacje bohaterów zmieniają się z każdą kolejną książką, że w miarę czytania poznaje się ich coraz lepiej, a ich historie są stale rozwijane. W miarę postępu serii udaje się w miarę szczegółowo poznać różne postacie, choć w tym tomie wszystkie postacie, łącznie z Sebastianem wydają się nieco mniej złożone i głębokie, nie do końca starannie dopracowane. Mimo że w tej serii nie ma dla mnie absolutnych ulubieńców - wszyscy bohaterowie mają swoje szorstkie krawędzie - to i tak jestem urzeczona postaciami. Bardzo chcę wiedzieć, co dalej stanie się z każdym z nich. Żaden z bohaterów nie może czuć się bezpiecznie w tej serii, wszyscy są na cienkim lodzie, bezbronni.</p><p>"Co zasiejesz, to zbierzesz" ma bardzo nietypową strukturę. Początek i środek czyta się lekko i płynnie, ale w porównaniu z wcześniejszymi książkami niemal "rekreacyjnie". Po rozwiązaniu dramatycznej, ale niezbyt tajemniczej sprawy snajpera, gdzie sprawca jest znany dość szybko, sprawy naprawdę nabierają tempa. Powieść kryminalna przybiera absolutnie zaskakujący obrót, akcja nabiera ogromnego tempa i genialnie narasta ku finałowi. Ostatnie strony ekstremalnie mnie wciągnęły, zakończenie jest naznaczone "podwójnym" cliffhangerem, który w żaden sposób nie ustępuje temu z poprzedniego tomu. Jest jeden aspekt fabuły, którego jeszcze nie do końca rozumiem, ale nie mogę się doczekać wyjaśnienia w kolejnym https://******.** jestem wielką fanką serii po najnowszym tomie, który zdecydowanie spełnił moje oczekiwania, dostarczył całkiem sporo rozrywki i opowiedział niesamowicie emocjonującą, szalenie trzymającą w napięciu historię pod koniec. Jednak moim zdaniem nowicjusze powinni zacząć od pierwszego tomu, aby w pełni uchwycić rozwój bohaterów i lepiej zrozumieć wydarzenia.</p><p>Mimo, że książkę przeczytałam w niecałe 24 godziny, to niestety tym razem nie jest ona warta 5 gwiazdek. Mam nadzieję, że nie będę musiała tak długo czekać na kolejną, a także, że książka jako całość wypadnie trochę lepiej niż ta. Naprawdę chciałabym zobaczyć więcej rozwinięcia bohaterów, bo pod tym względem nie zostałam usatysfakcjonowana.&nbsp;</p>

<p>Na początku zacznijmy od tego, że długo musieliśmy czekać na kontynuację serii Michaela Hjortha i Hansa Rosenfeldta - od ostatniego tomu serii o Sebastianie Bergmanie minęły trzy lata. Jeśli czytaliście poprzednie książki i boicie się, że nie będziecie pamiętać, co się tam dzieje - nie martwcie się. Ta książka zaczyna się jakieś trzy lata później. Pewne kwestie, które zostawiły nas w niepewności w poprzedniej książce zostały rozwiązane. Jak? Nie ma to zbyt dużego znaczenia, według autorów - jeśli jest coś, co uznają za istotne, przypomną ci o tym w czasie, który uzna za stosowny... Było to dla mnie trochę wkurzające - lubię wiedzieć wszystko i kontynuować wątek tam, gdzie poprzednia książka go zostawiła. A tu z jakiegoś powodu autorzy decydują się na grę w kotka i myszkę z czytelnikiem w trakcie całej lektury “Co zasiejesz, to zbierzesz”.</p><p>Kilka rzeczy fundamentalnych się jednak zmieniło: jest nowy szef Krajowej Policji Kryminalnej, nowy pracownik w zespole, a Sebastian Bergman całkowicie wycofał się ze śledztwa.</p><p>O czym jest ta nowa odsłona? O ukrytych prawdach. Faktach, które w mniejszym lub większym stopniu nas dotknęły, ukrytych tajemnicach, które świadomie lub nieświadomie są wciąż obecne w naszym życiu, które wprawiają nas w zakłopotanie, które mogą objawiać się niepewnością lub koszmarami... ciężarze, który nie pozwala nam na spokojne "normalne życie". Czasami ten wewnętrzny "złowrogi głos" budzi się, domaga się działania, zaspokojenia go...</p><p>W tej siódmej odsłonie sztokholmski zespół śledczych pod wodzą Vanji wyrusza na śledztwo w sprawie serii morderstw w nadmorskim miasteczku popełnionych przez snajpera. Śledztwo będzie wymagało wygrzebania tych zakopanych prawd, które odsłonią powiązania między ofiarami a mordercą. Jedyne co zdaje się łączyć niektóre ofiary to fakt, że zostały oskarżone, ale uniewinnione od zarzutów. Dobrze poprowadzone śledztwo, do czego przyzwyczaił nas duet Hjorth &amp; Rosenfeldt.</p><p>Zespół śledczych wypracował nową dynamikę, która wniosła powiew świeżości, ale wciąż brakowało mi "typowego" Bergmana, jakiego znaliśmy do tej pory. Sebastian Bergman, nawiedzany przez własne demony, pogrzebane prawdy, które dręczą go w snach i nie pozwalają w pełni cieszyć się życiem, które prowadzi, trzyma się z dala od ekipy z wydziału zabójstw. Stracił zgryźliwość, uspokoił się i nie chce wystawiać swojego nowego szczęścia na próbę. Poświęca się pracy na własną rękę jako psycholog i tu znów widzimy przebłyski jego dawnego charakteru, który znamy z pierwszych książek. Odkrycie ciała dawnego kolegi sprawia, że zaczyna prowadzić śledztwo na własną rękę i znów widzimy jak pracuje jego genialny mózg. I od tego miejsca, zgodnie z oczekiwaniami, sprawy się komplikują.</p><p>Ostatnia tercja bardziej przypadła mi do gustu. Sebastian Bergman znów jest bardziej zaangażowany, a wątek z Billym był również bardzo wciągający. Czekałam na to z niecierpliwością i było to bardzo interesujące!</p><p>Już dawno założyłam, że ta seria to coś więcej niż thriller i policyjne śledztwo, że w każdej z książek autorzy zajmują się z jakąś kwestią, która może dręczyć naszych bohaterów z psychologicznego punktu widzenia. Oczywiście jest to angażujące, ale szczerze wolałabym, żeby autorzy byli gotowi dopracować znacznie bardziej wątki śledcze. Nie zrozumcie mnie źle - “Co zasiejesz, to zbierzesz” jest satysfakcjonującą i porządną książką, ale według mnie, brakuje jej tej szczypty czegoś, która sprawiłaby, że byłaby to świetna lektura, a nie tylko “dobra”.&nbsp;</p>