Bezkres poranka

Kardynał Robert Sarah w rozmowie z Nicolasem Diatem stawia niezwykle przejmującą diagnozę współczesnej rzeczywistości. Według niego, nadprzyrodzoność zostaje wchłonięta przez to, co naturalne, i niemal zapomniana w naszym postrzeganiu świata. Jego słowa wywołują smutek i lęk, skłaniając do refleksji nad kierunkiem, w którym zmierza nasza cywilizacja. Wielokrotnie te myśli powracały do mnie podczas lektury „Bezkresu poranka” Michała Gołębiowskiego, wcześniej znanej jako „Ciemny płomień”. Autor wydaje się zgadzać z diagnozą Sarah, ale nie całkowicie. Rozpoznaje się w tej ocenie kryzysu wiary i nadprzyrodzoności, z którym zmaga się współczesny chrześcijanin, szczególnie na Zachodzie.

Dziś duchowe doświadczenie bywa zanikające, a jego zrozumienie coraz trudniejsze. Polacy, podobnie jak inne społeczeństwa, często gubią klucz do tajemnic wiary. Michał Gołębiowski w swych esejach, napisanych piękną, melodyczną polszczyzną, bez zbędnych ozdób, wyraża troskę i smutek nad tym stanem rzeczy. Jednak cały zbiór jego prac sugeruje też inny punkt widzenia: teologia, jako nauka o Bogu, nie zniknie. Przynależy ona do samej istoty ludzkiego ducha.

To, co w teologii najistotniejsze, jest jak wezwanie do powrotu do Domu, nigdy nie milknące. Podążając za myślą św. Augustyna, przywoływanego przez Gołębiowskiego, ludzkie serce nie znajdzie spokoju, dopóki nie dotrze do ostatecznej rzeczywistości. Dlatego prawdziwie poszukujący duch jest z natury „teologiczny”. To właśnie jest treścią tej inspirującej książki.