Stanisław Jaśkowski - sylwetka autora

Polski matematyk i logik, związany z Uniwersytetem Warszawskim, odegrał znaczącą rolę w rozwoju nauk ścisłych. W 1924 roku rozpoczął studia matematyczne na tej uczelni, biorąc aktywny udział w seminariach z logiki matematycznej prowadzonych przez Jana Łukasiewicza. Już w trakcie studiów uczestniczył w ważnych krajowych zjazdach matematyków – w 1927 w Lwowie i w 1931 w Wilnie – gdzie prezentował istotne prace naukowe. Studia, przerwane na rok ze względu na kurację w Szwajcarii, zakończył w 1932 roku uzyskując doktorat z filozofii, skupiając się w swojej pracy dyplomowej na systemach założeniowych logiki formalnej.

Po studiach kontynuował współpracę z Łukasiewiczem i rozpoczął przygotowania do habilitacji, której nie zdążył otworzyć przed wybuchem II wojny światowej. Po wojnie, w kwietniu 1945 roku, rozpoczął wykłady na nowo utworzonym Uniwersytecie Łódzkim i otworzył przewód habilitacyjny na Uniwersytecie Jagiellońskim. Jesienią tego samego roku przeniósł się na Uniwersytet Toruński, gdzie po obronie rozprawy habilitacyjnej „Trzy przyczynki do dwuwartościowego rachunku zdań” w 1946 roku został mianowany profesorem nadzwyczajnym. Przejął katedrę logiki matematycznej i, ze względu na chorobę profesora Juliusza Rudnickiego, zaangażował się w organizację Seminarium Matematycznego. Oprócz logiki matematycznej prowadził zajęcia z analizy matematycznej, teorii mnogości, geometrii różniczkowej i rachunku prawdopodobieństwa.

Uchodzi za jednego z pionierów dedukcji naturalnej, którą opracował niezależnie od Gerharda Gentzena w latach 30. XX wieku, choć wersja Gentzena zyskała większą popularność. Był również jednym z pierwszych badaczy logiki parakonsystentnej i wniósł istotny wkład w rozwijanie logiki intuicjonistycznej oraz klasycznej. Od 1950 roku współpracował z Państwowym Instytutem Matematycznym PAN, gdzie wypromował Lecha Dubikajtisa na doktora nauk matematycznych. W 1957 roku został profesorem zwyczajnym.

W latach 1946-1951 przewodniczył Komisji Egzaminacyjnej Wydziału Matematyczno-Przyrodniczego i organizował Wydział Matematyki, Fizyki i Chemii, pełniąc następnie funkcje prodziekana (1952-1953), dziekana (1953-1954), prorektora ds. nauki (1956-1959) i rektora Uniwersytetu (1959-1962). Był jednym z założycieli i pierwszym prezesem oddziału Polskiego Towarzystwa Matematycznego w Toruniu. Napisał m.in. książki popularnonaukowe „O symetrii i zdobnictwie w przyrodzie” (1952) oraz „Matematyka ornamentu” (1957). Angażował się w opracowanie programu nauczania matematyki w szkołach średnich. Zmarł po ciężkiej chorobie w wieku 59 lat i został pochowany na Powązkach w Warszawie. Od 1937 roku był mężem Anieli Holewińskiej, córki Stefana Holewińskiego.