Arthur Schnitzler - sylwetka autora

Arthur Schnitzler przyszedł na świat 15 maja 1862 roku w Wiedniu w rodzinie żydowskiego lekarza laryngologa Johanna Schnitzlera i Luise z rodziny Markbreiterów. Ukończył wiedeńskie Akademisches Gymnasium, osiągając wysokie wyniki, a następnie studiował medycynę na Uniwersytecie Wiedeńskim, gdzie uzyskał tytuł doktora w 1885 roku. Karierę medyczną rozpoczął jako asystent w wiedeńskim szpitalu miejskim, a następnie współpracował z ojcem w klinice laryngologicznej, choć już wtedy poświęcał się pisarstwu. Jego literackim debiutem był wiersz "Liebeslied der Ballerine" wydany w 1880 roku.

Schnitzler w latach 1886-1893 redagował czasopismo "Internationale Klinische Rundschau" założone przez jego ojca, publikując liczne artykuły medyczne. Po śmierci ojca w 1893 roku opuścił klinikę i założył własną praktykę. Był częścią artystycznego nurtu Młodego Wiednia, razem z Hugonem von Hofmannsthalem i Richardem Beer-Hofmannem, spotykając się w słynnej Café Griensteidl.

Na początku XX wieku Schnitzler zyskał sławę jako jeden z najczęściej wystawianych dramaturgów w krajach niemieckojęzycznych. Głośna publikacja "Porucznik Gustl" z 1901 roku przyniosła mu kontrowersje i utratę tytułu oficerskiego. Jego twórczość, często umiejscowiona w Wiedniu, podejmowała tematy psychologiczne, relacje społeczne oraz procesy zachodzące we wnętrzach ludzi, co zainteresowało samego Freuda.

Szczególnie znany jest z dramatu "Korowód", który wzbudził wiele kontrowersji i doprowadził do procesu sądowego w 1921 roku. W jego dziełach, jak "Fräulein Else" czy "Leutnant Gustl", stosował technikę strumienia świadomości, dostarczając czytelnikom wglądu w wewnętrzne przeżycia bohaterów. Interesował się również problematyką antysemityzmu, co odzwierciedla jego "Droga do wyzwolenia" i "Profesor Bernhardi".

Arthur Schnitzler pisał do końca życia, umierając 21 października 1931 roku. Pozostawił po sobie dzienniki, które stanowią ważne źródło wiedzy o jego życiu i twórczości. Jego dzieła były inspiracją dla licznych adaptacji filmowych. Dzięki staraniom jego syna Heinricha, spuścizna Schnitzlera przetrwała, trafiając m.in. do archiwum na Uniwersytecie we Fryburgu.