13 powodów

Nie rozumiem, dlaczego ta książka jest aż tak popularna. I szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, skąd te wszystkie zachwyty. Słyszałam tyle dobrego o tej powieści, dlatego po nią sięgnęłam. I owszem, była to dobra książka, dobrze napisana i w ogóle… ale fabuła po prostu nie była wystarczająco dobra — a konkretnie: powody, które miały skłonić Hannah Baker do popełnienia samobójstwa, nie były dla mnie wystarczająco wiarygodne. Jasne, spotkały ją okropne rzeczy w liceum, ale to jeszcze nie znaczy, że od razu trzeba odbierać sobie życie. Z mojego punktu widzenia takie sytuacje zdarzają się każdemu. I ani przez chwilę nie uwierzyłam, że nikt nie zauważył, że Hannah chce popełnić samobójstwo.

A jej fryzura? Autor przecież wspominał, że nauczyciel rozdawał ulotkę pt. „Znaki ostrzegawcze świadczące o skłonnościach samobójczych”, prawda? Czy nie było na samej górze listy „Nagła zmiana wyglądu”? A „Oddawanie rzeczy innym”? Przecież rozmawiali o samobójstwie na lekcji. Czy Hannah nie zostawiła anonimowej notatki dla nauczyciela? A potem nie powiedziała wszystkiego panu Porterowi? I on nic nie zrobił? Serio? Oni nie mogli być aż tak ślepi!

Hannah, przede wszystkim, brzmiała po prostu jak marudna dziewczyna. I nie potrafiłam jej współczuć. Popełniła samobójstwo i obarczyła winą innych — to dla mnie słaba wymówka, by się zabić. To ona podjęła tę decyzję, nie oni. Nie nikt inny. Po prostu potrzebowała kogoś, kogo mogłaby obwinić. A biedny Clay! Skoro Clay nie był jednym z powodów, dla których Hannah odebrała sobie życie, to po co kazała mu przez to wszystko przechodzić? Po co dała mu taśmy? Mogła po prostu napisać do niego list. I Tony! Hannah zraniła nawet tych, którzy nie mieli z tym nic wspólnego. Na przykład: co Tony jej zrobił? Bo wiem, że on też cierpiał. Czuł się bezsilny, bo nie mógł jej uratować.

Poza tym trudno było nadążyć za tym, co myślą/mówią Clay i Hannah. Jedną chwilę czytałam z perspektywy Claya, a zaraz potem z perspektywy Hannah. Czasem musiałam przeczytać cały akapit od nowa, bo pogubiłam się, kto akurat „mówi”.

Uważam też, że samobójstwo to bardzo poważny temat i nie przekonała mnie interpretacja emocji Hannah, jaką zaprezentował Jay Asher. Jeśli ktoś naprawdę chce popełnić samobójstwo, jego emocje muszą być głębsze, silniejsze niż tylko nienawiść i drobne żale związane z złą reputacją w liceum. Dlatego uważam, że emocje Hannah były mało poważne, momentami wręcz dziecinne i przesadzone. I po skończeniu książki miałam tylko jedno w głowie: „serio?! To przez to się zabiła?!”

Szczerze poczułam, że Asher trochę kpi z nastolatków, którzy naprawdę przeżyli okropne rzeczy, a mimo to próbują być silni i iść dalej. Ta książka sprawiała wrażenie, jakby mówiła im: „masz dość? No to zakończ to wszystko