Żony ss-manów kobiety w elitarnych kręgach trzeciej rzeszy

Heinrich Himmler pełnił w nazistowskich Niemczech funkcję I Komisarza Rzeszy do spraw Umacniania Niemieckości, przewodniczył również SS, Gestapo oraz strukturom niemieckiej policji. Jako przewodniczący Rady Ministrów III Rzeszy, pełnił również funkcję Ministra Spraw Zagranicznych, będąc jednocześnie drugą osobą w nazistowskim państwie po Adolfie Hitlerze. Heinrich Himmler nadał tajnym służbom wyjątkowy charakter: elitarne jednostki miały stanowić w narodowosocjalistycznych Niemczech instrument realizacji władzy wykonawczej, ponadto ich rolą było zabezpieczenia zaplecza polityczno-wojskowego, powstałej w 1933 roku III Rzeszy. Jednostki SS oraz Gestapo skutecznie pozwalały realizować sen nazistów o rasowanej dominacji w Europie.

Heinrich Himmler z powodzeniem realizował i rozwijał koncepcję czystego rasowo społeczeństwa, charakteryzującego się genetyczną tożsamością, mającą swoje źródła w narodowosocjalistycznej ideologii III Rzeszy. Reichsführer przedstawił konkretne wytyczne, zgodnie z którymi, w szeregi policji i tajnych służb mieli być przyjmowani jedynie kandydaci spełniający wyśrubowane oczekiwania zgodnie z kryteriami rasowymi. Kolejnym krokiem Heinricha Himmlera było wprowadzenie wytycznych dotyczących kandydatek na żony SS-manów. W ocenie zaufanego współpracownika Adolfa Hitlera, przyszłość narodu niemieckiego wymagała stworzenia przestrzeni dla koncepcji „rasowej wspólnoty narodów”, jednocześnie była warunkiem koniecznym dla rozwijania tożsamości genetycznej i pożądanych cech „aryjskiej rasy panów”. Heinrich Himmler wydawał zezwolenia na zawieranie związków małżeńskich służącym pod jego komendą SS-manom, aktywnie ingerował również w ich życie prywatne. Oczekiwał, że narodowosocjalistyczne społeczeństwo przyjmie z góry narzucone role społeczne, a owocem uległości z jego strony będą kolejne, wierne i oddane Führerowi pokolenia młodych Niemców. Zgodnie z instrukcjami Heinricha Himmlera, kandydatki na żony SS-manów przechodziły drobiazgowy proces weryfikacji ich „potencjału” w zakresie dzielenia życia z oficerami należącymi do elity nazistowskiej machiny wojennej. Kandydatki zobowiązane były m.in. do ukończenia z wynikiem pozytywnym sześciotygodniowy kurs macierzyństwa. W trakcie selekcji nie brano pod uwagę zgodności charakterów przyszłych nowożeńców, co z kolei wpływało na wysoki odsetek rozwodów w III Rzeszy.  

Jak przekonuje Gudrun Schwarz w książce „Żony SS-manów”, część kobiety starało się o status żony żołnierzy Wermachtu z pobudek pragmatycznych. Liczne benefity i korzyści z tytułu „aryjskiej pani” rozpalały wyobraźnię milionów niemieckich kobiet. Niektórym z nich, przywilej wspierania swoich mężów, nie pozwalał spełniać osobistych ambicji. Wykorzystywały swoje pozycje w niemieckim społeczeństwie, aby realizować sadystyczne skłonności i nierzadko dawać świadectwo brutalności przekraczającej narodowosocjalistyczny sen ich mężów.