Zniewolony książę. Tom 2. Książęcy gambit

Są historie, które wywierają na czytelnika tak ogromny wpływ, że pragnie on oznajmić całemu światu, jak wielką miłością darzy dany tytuł. Problem zaczyna się wtedy, gdy są to historie problematyczne, wysoko emocjonalne, bazujące na pasmach cierpień i traum bohaterów. Z jednej strony chcesz je polecać, ale z drugiej wiesz, że niektórzy będą zgorszeni brakiem jakiejkolwiek moralności i hamulców. Trylogia “Zniewolony Książę” z pewnością się zalicza do tego typu narracji. Zaznaczam więc, że nie jest to tytuł dla wszystkich. Biorąc go w swoje ręce, należy zapoznać się z bardzo długą listą TW i przygotować psychicznie.<br> <br> Główna oś fabularna koncentruje się na nikczemnych rozgrywkach politycznych, w których każdy ruch jest dozwolony. Mamy do czynienia z szeroko opisaną taktyką militarną, lata konfliktów między dwoma krajami i szczegółowe manewry ideologiczne. Choć wydawać się to może nurzące, to Pacat rozegrała to niesamowicie sprawnie. Nie byłam w stanie przewidzieć tego, co stanie się w kolejnych rozdziale. Czułam się zwodzona, oszukiwana i bezwzględnie wrzucana w sam środek wydarzeń. Byłam zła na bohaterów, miałam ochotę rzucać książką o ścianę, ponieważ nie byłam w stanie przyswoić słów, które czytałam. Ta historia to absolutny rollercoaster emocjonalny.<br> <br> Kreacja bohaterów woła o wszelkie możliwe laury dziękczynne. Autorka pokazuje nam ich z każdej możliwej strony, rozwija ich sukcesywnie krok po kroku, jednak i tak nie gwarantuje nam to całkowitego “przejrzenia” charakteru danej postaci. Każda z nich jest zepsuta do cna i pozbawiona barier, przez co nasze odczucia są intensywne i nierówne.<br> <br> Mistrzowsko wypadają główni bohaterowie – Damen oraz Laurent - którzy obnażają przed nami siebie w całej okazałości. Przepełnia ich złość, smutek i poczucie niesprawiedliwości, ponieważ ich życie jest pasmem cierpień. Oczywiście dowiadujemy się tego stopniowo i trzeba być czujnym na nawet najdrobniejsze gesty bohaterów, wyraz ich twarzy, minimalne zmiany w zachowaniu – autorka rewelacyjnie podrzuca nam wskazówki, które w kontekście całej trylogii boleśnie wybrzmiewają. <br> <br> Niezwykle trudna i złożona relacja Laurenta i Damena sprawiała, że płakałam, piszczałam i rumieniłam się na zmianę. Akceptuję ich takimi, jakimi są. Nie romantyzuję ich cierpienia, a jedynie doceniam to, że te dwie cudowne osoby odnalazły w tym świecie siebie nawzajem - swoje pokrewne dusze i obrońców. Sceny 18+ są pełne pasji i napięcia, od którego nie sposób jest się oderwać. Autorka nie wprowadza je dla czytelniczej przyjemności, a po to, aby ukazać głębię uczucia tej dwójki mężczyzn.<br> <br> Laurent... serce mi pęka na myśl, co przytrafiło się temu małemu chłopcu. Jest mi niedobrze na samą myśl o tym, jak podły i obrzydliwy potrafi być świat dla dziecka. Jego chłód, mrok i ból mają swoje uzasadnienie, którego nie otrzymacie w pierwszym tomie. Więc starajcie się go nie znienawidzić i otwórzcie na niego swoje serca – ten bohater naprawdę tego potrzebuje.<br> Ta trylogia niezmiernie przypomina mi “All for the game”, która na stałe zagościła w moim sercu.<br> <br> Podobieństwa tych historii należy szukać w relacjach międzyludzkich i atmosferze cierpienia. Ja już wiem, że są to moje absolutnie ukochane historie, których nie sposób będzie zdetronizować. Lisy, Laurent oraz Damen to moje skarby i nie oddam ich nikomu.