Zjadacz czerni 8

Lubię spędzać wieczory z moją mamą, gdy wypijemy lampkę wina przy dobrej, polskiej romantycznej komedii, np. “Ja wam pokażę”. ten seans filmowy w świetnym towarzystwie z kolei zainspirował mnie do przyjrzenia się bliżej biblioteczce domowej, gdzie często znajdują rozmaite cuda, zapomniane treści z ukrytymi znaczeniami między słowami kolejnych książek. I ten właśnie związek przyczynowo - skutkowy jest genezą tej recenzji, treścią której pragnę podzielić się z wami moimi refleksjami na temat książki o tytule “Zjadacz czerni 8” autorstwa Katarzyny Grocholi;-) <br> <br> <br> O czym jest ta książka pokrótce? To książka o ludziach, o relacjach międzyludzkich, o miłości, która nie zawsze jest prosta, a nawet czasami bardzo trudna.<br> To książka o życiu.<br> O tym jak losy różnych osób się przeplatają w niezwykły, subtelny sposób.<br> <br> Forma utworu jest bardzo ciekawa i przypadła mi do gustu. To jednocześnie zbiór opowiadań i jedna powieść, zależy jak na to spojrzycie. Styl autorki jest bardzo dobry. Ogromnym plusem jest to, że nie trzyma się kurczowo jednego stylu a dostosowuje go do postaci, tym samym kreując je.<br> Książka wywołała we mnie przeróżne emocje od śmiechu, przez złość po smutek. Była na tyle autentyczna i na tyle mnie dotknęła, że po policzkach poleciały mi łzy. Nie jedna, nie dwie, więcej.<br> <br> Mimo wielu zalet, książka ma również swoje wady. Znalazłam w niej pewne nieścisłości, jednak nie są one duże.<br> Do gustu całkowicie nie przypadło mi 4 opowiadanie, nudziło mnie, było dość chaotyczne i pogubiłam się w nim. Nie wiem czy moje niezrozumienie wynikało z czytania na raty tego opowiadania czy ze sposobu w jaki zostało napisane, ale bardzo mnie ono wymęczyło.<br> <br> „Zjadacza czerni 8” serdecznie Wam polecam (przymknijmy oko na 4 opowiadanie). Mogę Was zapewnić, że im dalej będziecie czytać, tym ta książka będzie lepsza. Jest to pozycja zdecydowanie warta uwagi, dotykająca do głębi, intrygująca, a dla mnie osobiscie bardzo ważna. Ostatnimi czasy poznałam kogoś, kogo poznać mi dane nie było, ten człowiek pojawił się w moim życiu, zrobił zamieszanie i zniknął. Potrzebowałam czasu aby to przepracować, potrzebowałam też tej książki, której przesłaniem jest wiara w to, że jeśli ludzie są sobie pisani to mimo wielkich i małych trudności nic ich nie powstrzyma przed byciem ze sobą. To działa, ale tylko wtedy, gdy ludzie wiedzą czego chcą i wiedzą, że chcą codziennie budzić się rano razem, pić kawę i rozmawiać.

Lubię spędzać wieczory z moją mamą, gdy wypijemy lampkę wina przy dobrej, polskiej romantycznej komedii, np. “Ja wam pokażę”. ten seans filmowy w świetnym towarzystwie z kolei zainspirował mnie do przyjrzenia się bliżej biblioteczce domowej, gdzie często znajdują rozmaite cuda, zapomniane treści z ukrytymi znaczeniami między słowami kolejnych książek. I ten właśnie związek przyczynowo - skutkowy jest genezą tej recenzji, treścią której pragnę podzielić się z wami moimi refleksjami na temat książki o tytule “Zjadacz czerni 8” autorstwa Katarzyny Grocholi;-) <br> <br> <br> O czym jest ta książka pokrótce? To książka o ludziach, o relacjach międzyludzkich, o miłości, która nie zawsze jest prosta, a nawet czasami bardzo trudna.<br> To książka o życiu.<br> O tym jak losy różnych osób się przeplatają w niezwykły, subtelny sposób.<br> <br> Forma utworu jest bardzo ciekawa i przypadła mi do gustu. To jednocześnie zbiór opowiadań i jedna powieść, zależy jak na to spojrzycie. Styl autorki jest bardzo dobry. Ogromnym plusem jest to, że nie trzyma się kurczowo jednego stylu a dostosowuje go do postaci, tym samym kreując je.<br> Książka wywołała we mnie przeróżne emocje od śmiechu, przez złość po smutek. Była na tyle autentyczna i na tyle mnie dotknęła, że po policzkach poleciały mi łzy. Nie jedna, nie dwie, więcej.<br> <br> Mimo wielu zalet, książka ma również swoje wady. Znalazłam w niej pewne nieścisłości, jednak nie są one duże.<br> Do gustu całkowicie nie przypadło mi 4 opowiadanie, nudziło mnie, było dość chaotyczne i pogubiłam się w nim. Nie wiem czy moje niezrozumienie wynikało z czytania na raty tego opowiadania czy ze sposobu w jaki zostało napisane, ale bardzo mnie ono wymęczyło.<br> <br> „Zjadacza czerni 8” serdecznie Wam polecam (przymknijmy oko na 4 opowiadanie). Mogę Was zapewnić, że im dalej będziecie czytać, tym ta książka będzie lepsza. Jest to pozycja zdecydowanie warta uwagi, dotykająca do głębi, intrygująca, a dla mnie osobiscie bardzo ważna. Ostatnimi czasy poznałam kogoś, kogo poznać mi dane nie było, ten człowiek pojawił się w moim życiu, zrobił zamieszanie i zniknął. Potrzebowałam czasu aby to przepracować, potrzebowałam też tej książki, której przesłaniem jest wiara w to, że jeśli ludzie są sobie pisani to mimo wielkich i małych trudności nic ich nie powstrzyma przed byciem ze sobą. To działa, ale tylko wtedy, gdy ludzie wiedzą czego chcą i wiedzą, że chcą codziennie budzić się rano razem, pić kawę i rozmawiać.

Dawno nie czytałam Grocholi, więc kiedy zobaczyłam w internecie ostatnio, że jest coś nowego, kupiłam w ciemno i…. nie żałuje! . Zaintrygował mnie tytuł, bo „Zjadacz czerni 8” absolutnie nic mi nie mówił. Mogę jednak zdradzić, że ten tytuł ma sens i pasuje do treści idealnie. Niczego więcej się jednak ode mnie nie dowiesz w tej kwestii, bo to trzeba przeczytać, plus jednak dla autorki, że potrafi przyciągnąć uwagę czytelnika już samym, dość zagmatwanym tytułem w porównaniu do poprzednich tytułów spod pióra Pani Katarzyny;-) <br> <br> Jedenaście opowiadań z pozoru zupełnie od siebie różnych, a jednak coś je łączy. Każde jest o miłości, żadne jednak nie jest typowym romansem, bo miłość niejedno ma imię i każdy z nas doświadcza jej na różne sposoby. Autorka w swojej książce przypomina czytelnikowi, że czasem warto spojrzeć na świat z innej niż swoja perspektywy. Przypomina również o tym jak ważne są drobiazgi, dobre słowo, małe gesty i to, że zauważymy je u tej drugiej strony.<br> <br> Muszę przyznać, że Grochola mnie mocno zaskoczyła tą książką. Gdzieś tam przyzwyczaiłam się do jej lekkiego pióra i trochę spodziewałam się (dobrego) czytadełka na zimowe wieczory, a dostałam mądrą i bardzo dojrzałą książkę, która mocno dała mi do myślenia. Wzbudziła też we mnie masę emocji. Chyba wszystkie możliwe tak naprawdę.<br> <br> Ach, nie ma co się rozpisywać, po prostu przeczytaj. Warto. Zwłaszcza jeśli potrzebujesz uwierzyć, że koleje wszechświata są niezbędne, a ścieżki ludzi przecinają się w najmniej spodziewanych momentach ich życia;-)

Dawno nie czytałam Grocholi, więc kiedy zobaczyłam w internecie ostatnio, że jest coś nowego, kupiłam w ciemno i…. nie żałuje! . Zaintrygował mnie tytuł, bo „Zjadacz czerni 8” absolutnie nic mi nie mówił. Mogę jednak zdradzić, że ten tytuł ma sens i pasuje do treści idealnie. Niczego więcej się jednak ode mnie nie dowiesz w tej kwestii, bo to trzeba przeczytać, plus jednak dla autorki, że potrafi przyciągnąć uwagę czytelnika już samym, dość zagmatwanym tytułem w porównaniu do poprzednich tytułów spod pióra Pani Katarzyny;-) <br> <br> Jedenaście opowiadań z pozoru zupełnie od siebie różnych, a jednak coś je łączy. Każde jest o miłości, żadne jednak nie jest typowym romansem, bo miłość niejedno ma imię i każdy z nas doświadcza jej na różne sposoby. Autorka w swojej książce przypomina czytelnikowi, że czasem warto spojrzeć na świat z innej niż swoja perspektywy. Przypomina również o tym jak ważne są drobiazgi, dobre słowo, małe gesty i to, że zauważymy je u tej drugiej strony.<br> <br> Muszę przyznać, że Grochola mnie mocno zaskoczyła tą książką. Gdzieś tam przyzwyczaiłam się do jej lekkiego pióra i trochę spodziewałam się (dobrego) czytadełka na zimowe wieczory, a dostałam mądrą i bardzo dojrzałą książkę, która mocno dała mi do myślenia. Wzbudziła też we mnie masę emocji. Chyba wszystkie możliwe tak naprawdę.<br> <br> Ach, nie ma co się rozpisywać, po prostu przeczytaj. Warto. Zwłaszcza jeśli potrzebujesz uwierzyć, że koleje wszechświata są niezbędne, a ścieżki ludzi przecinają się w najmniej spodziewanych momentach ich życia;-)