Zjadacz czerni 8

Lubię spędzać wieczory z moją mamą, gdy wypijemy lampkę wina przy dobrej, polskiej romantycznej komedii, np. “Ja wam pokażę”. ten seans filmowy w świetnym towarzystwie z kolei zainspirował mnie do przyjrzenia się bliżej biblioteczce domowej, gdzie często znajdują rozmaite cuda, zapomniane treści z ukrytymi znaczeniami między słowami kolejnych książek. I ten właśnie związek przyczynowo - skutkowy jest genezą tej recenzji, treścią której pragnę podzielić się z wami moimi refleksjami na temat książki o tytule “Zjadacz czerni 8” autorstwa Katarzyny Grocholi;-)


O czym jest ta książka pokrótce? To książka o ludziach, o relacjach międzyludzkich, o miłości, która nie zawsze jest prosta, a nawet czasami bardzo trudna.
To książka o życiu.
O tym jak losy różnych osób się przeplatają w niezwykły, subtelny sposób.

Forma utworu jest bardzo ciekawa i przypadła mi do gustu. To jednocześnie zbiór opowiadań i jedna powieść, zależy jak na to spojrzycie. Styl autorki jest bardzo dobry. Ogromnym plusem jest to, że nie trzyma się kurczowo jednego stylu a dostosowuje go do postaci, tym samym kreując je.
Książka wywołała we mnie przeróżne emocje od śmiechu, przez złość po smutek. Była na tyle autentyczna i na tyle mnie dotknęła, że po policzkach poleciały mi łzy. Nie jedna, nie dwie, więcej.

Mimo wielu zalet, książka ma również swoje wady. Znalazłam w niej pewne nieścisłości, jednak nie są one duże.
Do gustu całkowicie nie przypadło mi 4 opowiadanie, nudziło mnie, było dość chaotyczne i pogubiłam się w nim. Nie wiem czy moje niezrozumienie wynikało z czytania na raty tego opowiadania czy ze sposobu w jaki zostało napisane, ale bardzo mnie ono wymęczyło.

„Zjadacza czerni 8” serdecznie Wam polecam (przymknijmy oko na 4 opowiadanie). Mogę Was zapewnić, że im dalej będziecie czytać, tym ta książka będzie lepsza. Jest to pozycja zdecydowanie warta uwagi, dotykająca do głębi, intrygująca, a dla mnie osobiscie bardzo ważna. Ostatnimi czasy poznałam kogoś, kogo poznać mi dane nie było, ten człowiek pojawił się w moim życiu, zrobił zamieszanie i zniknął. Potrzebowałam czasu aby to przepracować, potrzebowałam też tej książki, której przesłaniem jest wiara w to, że jeśli ludzie są sobie pisani to mimo wielkich i małych trudności nic ich nie powstrzyma przed byciem ze sobą. To działa, ale tylko wtedy, gdy ludzie wiedzą czego chcą i wiedzą, że chcą codziennie budzić się rano razem, pić kawę i rozmawiać.

Lubię spędzać wieczory z moją mamą, gdy wypijemy lampkę wina przy dobrej, polskiej romantycznej komedii, np. “Ja wam pokażę”. ten seans filmowy w świetnym towarzystwie z kolei zainspirował mnie do przyjrzenia się bliżej biblioteczce domowej, gdzie często znajdują rozmaite cuda, zapomniane treści z ukrytymi znaczeniami między słowami kolejnych książek. I ten właśnie związek przyczynowo - skutkowy jest genezą tej recenzji, treścią której pragnę podzielić się z wami moimi refleksjami na temat książki o tytule “Zjadacz czerni 8” autorstwa Katarzyny Grocholi;-)


O czym jest ta książka pokrótce? To książka o ludziach, o relacjach międzyludzkich, o miłości, która nie zawsze jest prosta, a nawet czasami bardzo trudna.
To książka o życiu.
O tym jak losy różnych osób się przeplatają w niezwykły, subtelny sposób.

Forma utworu jest bardzo ciekawa i przypadła mi do gustu. To jednocześnie zbiór opowiadań i jedna powieść, zależy jak na to spojrzycie. Styl autorki jest bardzo dobry. Ogromnym plusem jest to, że nie trzyma się kurczowo jednego stylu a dostosowuje go do postaci, tym samym kreując je.
Książka wywołała we mnie przeróżne emocje od śmiechu, przez złość po smutek. Była na tyle autentyczna i na tyle mnie dotknęła, że po policzkach poleciały mi łzy. Nie jedna, nie dwie, więcej.

Mimo wielu zalet, książka ma również swoje wady. Znalazłam w niej pewne nieścisłości, jednak nie są one duże.
Do gustu całkowicie nie przypadło mi 4 opowiadanie, nudziło mnie, było dość chaotyczne i pogubiłam się w nim. Nie wiem czy moje niezrozumienie wynikało z czytania na raty tego opowiadania czy ze sposobu w jaki zostało napisane, ale bardzo mnie ono wymęczyło.

„Zjadacza czerni 8” serdecznie Wam polecam (przymknijmy oko na 4 opowiadanie). Mogę Was zapewnić, że im dalej będziecie czytać, tym ta książka będzie lepsza. Jest to pozycja zdecydowanie warta uwagi, dotykająca do głębi, intrygująca, a dla mnie osobiscie bardzo ważna. Ostatnimi czasy poznałam kogoś, kogo poznać mi dane nie było, ten człowiek pojawił się w moim życiu, zrobił zamieszanie i zniknął. Potrzebowałam czasu aby to przepracować, potrzebowałam też tej książki, której przesłaniem jest wiara w to, że jeśli ludzie są sobie pisani to mimo wielkich i małych trudności nic ich nie powstrzyma przed byciem ze sobą. To działa, ale tylko wtedy, gdy ludzie wiedzą czego chcą i wiedzą, że chcą codziennie budzić się rano razem, pić kawę i rozmawiać.

Dawno nie czytałam Grocholi, więc kiedy zobaczyłam w internecie ostatnio, że jest coś nowego, kupiłam w ciemno i…. nie żałuje! . Zaintrygował mnie tytuł, bo „Zjadacz czerni 8” absolutnie nic mi nie mówił. Mogę jednak zdradzić, że ten tytuł ma sens i pasuje do treści idealnie. Niczego więcej się jednak ode mnie nie dowiesz w tej kwestii, bo to trzeba przeczytać, plus jednak dla autorki, że potrafi przyciągnąć uwagę czytelnika już samym, dość zagmatwanym tytułem w porównaniu do poprzednich tytułów spod pióra Pani Katarzyny;-)

Jedenaście opowiadań z pozoru zupełnie od siebie różnych, a jednak coś je łączy. Każde jest o miłości, żadne jednak nie jest typowym romansem, bo miłość niejedno ma imię i każdy z nas doświadcza jej na różne sposoby. Autorka w swojej książce przypomina czytelnikowi, że czasem warto spojrzeć na świat z innej niż swoja perspektywy. Przypomina również o tym jak ważne są drobiazgi, dobre słowo, małe gesty i to, że zauważymy je u tej drugiej strony.

Muszę przyznać, że Grochola mnie mocno zaskoczyła tą książką. Gdzieś tam przyzwyczaiłam się do jej lekkiego pióra i trochę spodziewałam się (dobrego) czytadełka na zimowe wieczory, a dostałam mądrą i bardzo dojrzałą książkę, która mocno dała mi do myślenia. Wzbudziła też we mnie masę emocji. Chyba wszystkie możliwe tak naprawdę.

Ach, nie ma co się rozpisywać, po prostu przeczytaj. Warto. Zwłaszcza jeśli potrzebujesz uwierzyć, że koleje wszechświata są niezbędne, a ścieżki ludzi przecinają się w najmniej spodziewanych momentach ich życia;-)

Dawno nie czytałam Grocholi, więc kiedy zobaczyłam w internecie ostatnio, że jest coś nowego, kupiłam w ciemno i…. nie żałuje! . Zaintrygował mnie tytuł, bo „Zjadacz czerni 8” absolutnie nic mi nie mówił. Mogę jednak zdradzić, że ten tytuł ma sens i pasuje do treści idealnie. Niczego więcej się jednak ode mnie nie dowiesz w tej kwestii, bo to trzeba przeczytać, plus jednak dla autorki, że potrafi przyciągnąć uwagę czytelnika już samym, dość zagmatwanym tytułem w porównaniu do poprzednich tytułów spod pióra Pani Katarzyny;-)

Jedenaście opowiadań z pozoru zupełnie od siebie różnych, a jednak coś je łączy. Każde jest o miłości, żadne jednak nie jest typowym romansem, bo miłość niejedno ma imię i każdy z nas doświadcza jej na różne sposoby. Autorka w swojej książce przypomina czytelnikowi, że czasem warto spojrzeć na świat z innej niż swoja perspektywy. Przypomina również o tym jak ważne są drobiazgi, dobre słowo, małe gesty i to, że zauważymy je u tej drugiej strony.

Muszę przyznać, że Grochola mnie mocno zaskoczyła tą książką. Gdzieś tam przyzwyczaiłam się do jej lekkiego pióra i trochę spodziewałam się (dobrego) czytadełka na zimowe wieczory, a dostałam mądrą i bardzo dojrzałą książkę, która mocno dała mi do myślenia. Wzbudziła też we mnie masę emocji. Chyba wszystkie możliwe tak naprawdę.

Ach, nie ma co się rozpisywać, po prostu przeczytaj. Warto. Zwłaszcza jeśli potrzebujesz uwierzyć, że koleje wszechświata są niezbędne, a ścieżki ludzi przecinają się w najmniej spodziewanych momentach ich życia;-)