Zew krwi

Lubię powrócić do "Zewu krwi” raz na jakiś czas. To bardzo prosta książka, a jednocześnie zawiera wiele filozoficznych wątków i rozważań nad naturą i kulturą. Tym razem sięgnąłem po książkę w oryginale.<br> Buck zostaje porwany i zmuszony do poddaństwa przez brutalnego mężczyznę. Zmusza go do bycia psem zaprzęgowym, co początkowo bardzo mu się podoba. Psy cieszą się z poczucia celu i szybko tworzą własne stado. Jednak, niczym towar handlowy, zwierzęta zostają sprzedane nowemu właścicielowi, który jest niemądry i niedoświadczony, jeśli chodzi o opiekę nad zwierzętami. Poprzez swoją głupotę doprowadza do śmierci zwierząt. Nie troszczy się o te, które padły, i pozostawia je porzucone na śniegu, nie zastanawiając się ani chwili: są dla niego wyłącznie narzędziem, a to narzędzie się właśnie "zepsuło”.<br> Taka postawa niemal doprowadza do śmierci Bucka i zmiany właściciela. Przy całej nikczemności rodzaju ludzkiego, okazuje się, że ma on również zdolność do czynienia dobra. Buck po raz pierwszy doświadcza ludzkiej dobroci, tworząc głęboką więź, jaka może łączyć psa z człowiekiem. Rozkoszuje się tą przyjaźnią. To jedyne uczucie, jakie otrzymał od długiego, długiego czasu. Nie chce go stracić; staje się zaborczy i agresywny, jeśli chodzi o uwagę swojego pana: staje się zwierzęciem domowym. Walczy z innymi psami o prawo do siedzenia u boku swojego człowieka. Ale coś takiego jest dla niego nienaturalne i w jego umyśle zaczyna się toczyć wewnętrzna wojna. Chce odnaleźć swoje prawdziwe ja.<br> Ludzie są tak okrutni. Sposób, w jaki traktują zwierzęta, jest godny pożałowania; wykorzystują je, eksploatują i znęcają się nad nimi w imię sportu, rozrywki i ludzkiej wygody. London to dostrzega i ubolewa nad tym. Ciekaw jestem jaki miałby pogląd na temat dzisiejszej przemysłowej hodowli zwierząt na mięso.<br> Polski tytuł "Zewu krwi” nigdy mi się nie podobał. Jego angielskie znaczenie (które można byłoby przetłumaczyć jako "Wezwanie dzikiej natury”) dużo bardziej oddaje metaforę jaka przekazywana jest w tej książce. Polski tytuł redukuje go do agresji, mordu, a tu nie to chodzi. Bardziej ważny jest tutaj akt oddzielenia się od prawdziwego "ja", od "dzikiego ja”. Wrodzony popęd Bucka domaga się tylko jednego - przebywania z ludźmi swojego gatunku. Tego właśnie pozbawiła go ludzkość. Jego naturalne instynkty walczą z posłusznym zachowaniem, które zostało wpojone w jego psychikę po udomowieniu. Jack London tą książką zdecydowanie wyprzedził swoje czasy i pozostała ona aktualna, aż do dzisiaj. Warto przeczytać i znać, nie tylko dlatego, że jest to klasyk literacki. Ta książka ma wiele do zaoferowania nawet po 100 latach od publikacji.

Lubię powrócić do "Zewu krwi” raz na jakiś czas. To bardzo prosta książka, a jednocześnie zawiera wiele filozoficznych wątków i rozważań nad naturą i kulturą. Tym razem sięgnąłem po książkę w oryginale.<br> Buck zostaje porwany i zmuszony do poddaństwa przez brutalnego mężczyznę. Zmusza go do bycia psem zaprzęgowym, co początkowo bardzo mu się podoba. Psy cieszą się z poczucia celu i szybko tworzą własne stado. Jednak, niczym towar handlowy, zwierzęta zostają sprzedane nowemu właścicielowi, który jest niemądry i niedoświadczony, jeśli chodzi o opiekę nad zwierzętami. Poprzez swoją głupotę doprowadza do śmierci zwierząt. Nie troszczy się o te, które padły, i pozostawia je porzucone na śniegu, nie zastanawiając się ani chwili: są dla niego wyłącznie narzędziem, a to narzędzie się właśnie "zepsuło”.<br> Taka postawa niemal doprowadza do śmierci Bucka i zmiany właściciela. Przy całej nikczemności rodzaju ludzkiego, okazuje się, że ma on również zdolność do czynienia dobra. Buck po raz pierwszy doświadcza ludzkiej dobroci, tworząc głęboką więź, jaka może łączyć psa z człowiekiem. Rozkoszuje się tą przyjaźnią. To jedyne uczucie, jakie otrzymał od długiego, długiego czasu. Nie chce go stracić; staje się zaborczy i agresywny, jeśli chodzi o uwagę swojego pana: staje się zwierzęciem domowym. Walczy z innymi psami o prawo do siedzenia u boku swojego człowieka. Ale coś takiego jest dla niego nienaturalne i w jego umyśle zaczyna się toczyć wewnętrzna wojna. Chce odnaleźć swoje prawdziwe ja.<br> Ludzie są tak okrutni. Sposób, w jaki traktują zwierzęta, jest godny pożałowania; wykorzystują je, eksploatują i znęcają się nad nimi w imię sportu, rozrywki i ludzkiej wygody. London to dostrzega i ubolewa nad tym. Ciekaw jestem jaki miałby pogląd na temat dzisiejszej przemysłowej hodowli zwierząt na mięso.<br> Polski tytuł "Zewu krwi” nigdy mi się nie podobał. Jego angielskie znaczenie (które można byłoby przetłumaczyć jako "Wezwanie dzikiej natury”) dużo bardziej oddaje metaforę jaka przekazywana jest w tej książce. Polski tytuł redukuje go do agresji, mordu, a tu nie to chodzi. Bardziej ważny jest tutaj akt oddzielenia się od prawdziwego "ja", od "dzikiego ja”. Wrodzony popęd Bucka domaga się tylko jednego - przebywania z ludźmi swojego gatunku. Tego właśnie pozbawiła go ludzkość. Jego naturalne instynkty walczą z posłusznym zachowaniem, które zostało wpojone w jego psychikę po udomowieniu. Jack London tą książką zdecydowanie wyprzedził swoje czasy i pozostała ona aktualna, aż do dzisiaj. Warto przeczytać i znać, nie tylko dlatego, że jest to klasyk literacki. Ta książka ma wiele do zaoferowania nawet po 100 latach od publikacji.

Kiedy byłem młodszy, mama kupiła mi książkę Jacka Londona "Zew Krwi”. Była to część serii książek dla dzieci i młodzieży, którą skrupulatnie kolekcjonowałem. Jakoś tak się zdarzyło, że nie przeczytałem jej wtedy, czego żałuję. To naprawdę wspaniała książka i mam wrażenie, że wpłynęłaby wtedy na moje życie.<br> Jack London zdaje się posiadać intuicję dotyczącą życia psa, a co ważniejsze – jego natury, która musiała wynikać z zażyłości i obcowania z psami zaprzęgowymi podczas pobytu na Alasc. Nie mogę też oprzeć się wrażeniu, że John Thornton jest częściowo wzorowany na samym Londonie. Historia Bucka jest opowiedziana w sposób prosty, bezpośredni, z dramatyczną nutą, która przykuwa uwagę. Jest to literatura w najlepszym wydaniu.<br> "Zew krwi” to opowieść o Bucku, wspaniałym psie. Ojciec Bucka był ogromnym bernardynem, a matka owczarkiem szkockim. Buck odziedziczył po nich swoją tężyznę fizyczną. Skradziono go z kalifornijskiego rancza i zabrano na daleką Północ, gdzie został zaprzęgnięty do zaprzęgu z innymi psami roboczymi.<br> W latach spędzonych w Kalifornii Buck wiódł życie rozpieszczonego zwierzaka; uwielbiał polowania i łowy, ale nie znał brutalności, trudu i znoju. Skradziony i wywieziony w głąb Jukonu, zmienił swój charakter i zahartował się w brutalnych warunkach, które musiał znosić, stał się przywódcą wśród psów, zwracając się ku dzikim instynktom. W miarę upływu czasu Buck coraz bardziej odpowiada na zew dziczy, aż w końcu poddaje się swoim pierwotnym instynktom w pełni, zostając dzikim psem. London pisze o tym, jak Buck popada w spiralę dzikości, jak powoli odsuwa się od ludzi ku naturze.<br> "Zew krwi” to wciągająca opowieść o dzikim życiu, miłości, przyjaźni i obfitująca w uderzające zdarzenia z pogranicznego miasta, obozu i przygody. London analizuje społeczeństwo z perspektywy psa i muszę przyznać, że jest to ciekawa perspektywa. Jednak łatwo dostrzec głębsze, mroczniejsze przesłania dotyczące niepohamowanej chciwości, ambicji i w końcu konieczności przystosowania się do zmian. Pomimo tych tematów książka jest bardzo wciągająca i "lekka”, a wszystko to dzięki unikatowemu stylowi pisania Londona. Polecam.

Kiedy byłem młodszy, mama kupiła mi książkę Jacka Londona "Zew Krwi”. Była to część serii książek dla dzieci i młodzieży, którą skrupulatnie kolekcjonowałem. Jakoś tak się zdarzyło, że nie przeczytałem jej wtedy, czego żałuję. To naprawdę wspaniała książka i mam wrażenie, że wpłynęłaby wtedy na moje życie.<br> Jack London zdaje się posiadać intuicję dotyczącą życia psa, a co ważniejsze – jego natury, która musiała wynikać z zażyłości i obcowania z psami zaprzęgowymi podczas pobytu na Alasc. Nie mogę też oprzeć się wrażeniu, że John Thornton jest częściowo wzorowany na samym Londonie. Historia Bucka jest opowiedziana w sposób prosty, bezpośredni, z dramatyczną nutą, która przykuwa uwagę. Jest to literatura w najlepszym wydaniu.<br> "Zew krwi” to opowieść o Bucku, wspaniałym psie. Ojciec Bucka był ogromnym bernardynem, a matka owczarkiem szkockim. Buck odziedziczył po nich swoją tężyznę fizyczną. Skradziono go z kalifornijskiego rancza i zabrano na daleką Północ, gdzie został zaprzęgnięty do zaprzęgu z innymi psami roboczymi.<br> W latach spędzonych w Kalifornii Buck wiódł życie rozpieszczonego zwierzaka; uwielbiał polowania i łowy, ale nie znał brutalności, trudu i znoju. Skradziony i wywieziony w głąb Jukonu, zmienił swój charakter i zahartował się w brutalnych warunkach, które musiał znosić, stał się przywódcą wśród psów, zwracając się ku dzikim instynktom. W miarę upływu czasu Buck coraz bardziej odpowiada na zew dziczy, aż w końcu poddaje się swoim pierwotnym instynktom w pełni, zostając dzikim psem. London pisze o tym, jak Buck popada w spiralę dzikości, jak powoli odsuwa się od ludzi ku naturze.<br> "Zew krwi” to wciągająca opowieść o dzikim życiu, miłości, przyjaźni i obfitująca w uderzające zdarzenia z pogranicznego miasta, obozu i przygody. London analizuje społeczeństwo z perspektywy psa i muszę przyznać, że jest to ciekawa perspektywa. Jednak łatwo dostrzec głębsze, mroczniejsze przesłania dotyczące niepohamowanej chciwości, ambicji i w końcu konieczności przystosowania się do zmian. Pomimo tych tematów książka jest bardzo wciągająca i "lekka”, a wszystko to dzięki unikatowemu stylowi pisania Londona. Polecam.