Zbrodnia na festynie

Jesień to pora roku, kiedy kieruję swoją lekturę w stronę mroczniejszych stron, zazwyczaj w formie horroru i kryminałów. Ostatnio czytałem dużo Stephena Kinga, ale pomyślałem, że może nadszedł czas na szybkie oczyszczenie podniebienia Agathą Christie, więc zdecydowałem się na "Zbrodnię na festynie", późny model Herkulesa Poirota, który podszedł mi dość dobrze. Recenzjonowanie kryminałów stanowi wystarczająco trudne zadanie. Będę oczywiście unikał spoilerów, ale nie będzie ukrywał wielu faktów, które są moim zdaniem istotne dla integralności recenzji. <br> <br> "Zbrodnia na festynie" ukazała się po raz pierwszy w październiku 1956 roku. Książka jest jednym z powojennych opowiadań o losach detektywa Herkulesa, napisana długo po tym, jak Christie straciła zainteresowanie postacią. W rzeczywistości, choć Agatha Christie nie lubiła Poirota w późniejszych latach, to czuła się zmuszona, aby nadal dostarczać go dla publiczności, która wiernie oczekiwała na kolejne części. Christie wstawia siebie jako postać do wielu późniejszych powieści i opowiadań o Poirocie pod postacią niejakiej Ariadny Oliver, autorki kryminałów, której wygląd i ogólna aparycja wydają się przypominać samą mistrzynię.<br> <br> Rama fabuły jest dość prosta. Pani Oliver została zaangażowana do zorganizowania gry towarzyskiej "polowanie na mordercę" dla bogatej rodziny, która mieszka w jednym z wiejskich obszarów wesołej starej Anglii. "Nasse House" to wiejska posiadłość, w której rozgrywa się akcja książki, i jest na tyle duża i dobrze zdefiniowana, że jest niemal postacią samą w sobie. Polowanie" będzie rozgrywało się za pomocą zestawu ukrytych wskazówek, które uczestnicy muszą wykorzystać, aby odgadnąć tożsamość mordercy. Pani Oliver ma złe przeczucia co do całego przedsięwzięcia i ma nadzieję, że Herkules Poirot pomoże jej dotrzeć do sedna tego, jakie intrygi mogą napędzać jej mroczne intuicje. Jedna z miejscowych nastolatek została wybrana do roli "ofiary", pozornie niewinnej pozycji, która tak naprawdę wymaga tylko tego, by udawała martwą dla dobra tajemnicy. Jedyny problem z tym wszystkim jest taki, że biedna dziewczyna nie tylko gra...., w rzeczywistości, okazuje się, że jest całkiem martwa... I tak oto prawdziwa tajemnica zostaje wprowadzona do gry, a Poirot przyjmuje rolę zainteresowanej strony, gdy rozpoczyna się formalne śledztwo policyjne. Czytelnik dostaje dość standardowy zestaw możliwych podejrzanych, w tym dziedzica nieruchomości, Sir George'a.... jego sekretarza, Miss Brewis.... młodego architekta ... dziwnie wyobcowaną parę.... a nawet samą biedną panią Oliver. Tony wskazówek i fałszywe tropy są prezentowane na każdym kroku, a fabuła postępuje szybko, aż Poirot może użyć swoich "małych szarych komórek", aby rozstrzygnąć sprawę z logicznym wyjaśnieniem. Przyznam od razu, że Christie jest jedną z najlepszych w kreowaniu zwrotów akcji w swoich książkach. Gdy Poirot przedstawia rozwiązanie wydaje się ono oczywiste, lecz do tego momentu nie miałem pojęcia w jaki sposób się to wszystko stało. Musiałem wrócić i ponownie przeczytać kilka sekcji tekstu w poszukiwaniu oczywistych wskazówek, które przegapiłem.<br> <br> Postacie są dość standardowe, ale to w pewnym sensie ma sens, gdy zdajesz sobie sprawę, że oni wszyscy mają sekrety, które mogą motywować ich działania. Poirot jest emerytem i nie sprawia już wrażenia tak bystego jak w innych częściach. Wielką atrakcją dla mnie stanowi przedstawienie swojej osoby jako bohatera książki przez Christie. Jest to świetna zabawa i daje dużo psychologicznego wglądu w to, jak Agatha Christie postrzegała siebie w stosunku do tego, jak mogła być postrzegana przez jej uwielbiającą publiczność. Przedstawienie powojennej Anglii lat 50. wydaje się być trafione w punkt. Są blizny na krajobrazie i blizny na psychice bohaterów, którzy muszą radzić sobie z ofiarami. Był to czas wielkich zmian dla Anglii w następstwie wydarzenia zmieniającego świat, a Christie radzi sobie ze stonowaną atmosferą żalu i nadziei z wielką wprawą. Czytelników ucieszy również fakt, że w "Zbrodni na festynie" Christie w pełni eksponuje swój cwaniacki humor. Herkules Poirot był często absurdalną postacią, a wszystkie jego dziwactwa są w pełni wyeksponowane. Inspektor policji Bland i jego lokalny współpracownik, sierżant Cottrell, stanowią ciekawą i pomysłową parę funkcjonariuszy. Napędzają znaczną część akcji do przodu. Podobało mi się to, że Christie napisała postacie dobrych i skutecznych policjantów. Udaje im się połączyć wiele kawałków układanki razem, pozostawiając Poirota jako bardziej peryferyjnego uczestnika w sprawie. <br> <br> Podsumowując, była to solidna lektura, nie wyjątkowa, ale z pewnością warta poświęcenia czasu. "Zbrodnia na festynie" to zabawna, krótka powieść, która jest prawdopodobnie niezbędna tylko dla kompletnych wielbicieli Poirota, ale ponieważ zaliczam się do tych osób, wszystko to złożyło się na miłą październikową rozrywkę.

Panią Oliver znamy z innych książek z Poirot i bardzo lubię tę osobliwą autorkę kryminałów, która polega na kobiecej intuicji! Tutaj wysyła Poirotowi telegram z prośbą o przyjazd do domu Nasse'a - Dużą posiadłość bogatego George'a Stubbsa, który zaprasza na wielkie przyjęcie w ogrodzie, gdzie pani Oliver ma zorganizować polowanie na mordercę jako zabawę. Jednak coś jej się nie zgadza, więc prosi Poirota, by się rozejrzał. Przygotowania do przyjęcia w ogrodzia (zbrodni na festynie) idą pełną parą i oczywiście pojawia się wiele postaci, ale żadna z nich nie wydaje się w żaden sposób podejrzana. Oczywiście potem dochodzi do morderstwa - ale i tu zupełnie nie wiadomo, jakie może być jego tło. Wszystko wydaje się całkowicie otwarte, nie ma żadnego motywu i nawet przesłuchanie wszystkich osób nie daje żadnych rozstrzygających wskazówek.<br> <br> Jak w przypadku większości kryminałów Agathy Christie, czytelnik przez długi czas, a może nawet do samego końca, pozostaje w niepewności. Liczne podejrzenia i fałszywe tropy zachęcają do spekulacji, a na końcu pojawia się nieoczekiwane rozwiązanie. W centrum uwagi znajdują się jednak, jak to często bywa, szczegółowe postacie, prezentujące ówczesne różnice między ludźmi z wyższych sfer a ich sługami. Herkules Poirot w „Zbrodni na festynie” urzeka i przekonuje swoją genialną umiejętnością dedukcji. W tej sprawie (urocza) arogancja i zamiłowanie do porządku również dostarczają rozrywki. Ariadna Oliver jest idealnym odpowiednikiem skrupulatnego Poirota. nieco nieogarnięta, chaotyczna, szalenie impulsywna i kreatywna. Ma serce na dłoni i jest trudną postacią, którą można kochać lub nienawidzić. W tym przypadku jednak jej rola jest nieodzowna.<br> <br> Tym, którzy cenią sobie angielskie powieści kryminalne w klasycznym stylu, „Zbrodnia na festynie” z pewnością przypadnie do gustu.

Ze „Zbrodnią na festynie” zetknęłam się już w serialowej wersji, a także w wersji skróconej w zbiorze dzieł Christie. Dłuższa wersja ma swój urok, dowcip, ale oczywiście są też wspaniałe momenty z Poirotem. Czy Poirot chodzi do wróżki? Tak, aby mogły mu odpocząć stopy. A dlaczego? Ponieważ zawsze musi nosić swoje lakierki. Nic innego nie wchodzi w grę. <br> <br> Ariadna Oliver, znana pisarka kryminałów, zostaje wynajęta przez małżeństwo Stubbsów do zorganizowania zabawy polegającej na znalezieniu mordercy, który pojawi się na festynie organizowanym przez państwa Stubbs w ich wielkim domu. Ariadna, przeczuwając, że wydarzy się coś złego, postanawia poprosić o pomoc swojego dobrego przyjaciela Poirota. Wszystko idzie gładko, ale potem przychodzi konsternacja dla wszystkich obecnych w posiadłości, gdy dochodzi do rzeczywistej zbrodni. Za tym krótkim streszczeniem kryje się kolejna wspaniała powieść Agathy Christie - pisarki, która nigdy nie zawodzi czytelnika, w gatunku, który zwykle pozostawia mnie ze słodko-gorzkim posmakiem w ustach. Z charakterystycznym dla siebie stylem autorka wciąga nas w jedną ze skomplikowanych fabuł, w której bohaterem jest Herkules Poirot, słynny belgijski detektyw. Po raz kolejny zaskakuje wirtuozerią, każąc nam wątpić we wszystkich bohaterów, a kulminacja następuje w spektakularny sposób na ostatnich stronach książki.<br> <br> „- Jutro będzie tu wielki festyn, a jedną z atrakcji ma być Polowanie na Mordercę. Będzie oczywiście Ofiara. Tropy. I Podejrzani. Takie klasyczne typy, wie pan: Wamp, Szantażysta, Młodzi Kochankowie, Posępny Lokaj i tak dalej. Po zapłaceniu pół korony za wstęp ogląda się pierwszy Trop, a potem trzeba znaleźć Ofiarę, Narzędzie Zbrodni oraz powiedzieć, kto jest Sprawcą i wskazać Motyw”<br> <br> Narracja rozwija się tak, jak w innych książkach Christie: lista podejrzanych, poszukiwanie wiarygodnych motywów zbrodni i odkrycie na ostatnich stronach sprawcy i to mi się podoba w „Zbrodni na festynie”. Najważniejszym punktem książek Agathy Christie są dla mnie zawsze przesłuchania. Lubię szukać wad w wypowiedziach bohaterów i sprzeczności, które mogą wskazywać na zabójcę. Staram się wcielić w rolę prawdziwego detektywa. Każdą książkę Christie traktuje również jako wyzwanie rzucone przez autorkę czytelnikom. Po przeczytaniu ponad 30 książek Agathy Christie udaje mi się już wpadać na właściwy trop 😉<br> <br> Mimo że zbrodnia nie ma miejsca w pierwszych rozdziałach, to lektura nie jest wcale nudna ani monotonna. Obserwujemy przygotowania do symulacji zbrodni i zabawy w poszukiwanie mordercy. Nie tylko podobała mi się atmosfera, ale także sympatyzowałam z bohaterami, których przedstawiła nam autorka. Poza tym wydało mi się interesujące, że bohaterka jest pisarką, prawie jakby Agatha Christie sama zaangażowała się w tę historię, uosabiając siebie i dając nam wizję tego, jak to jest być pisarką, zwłaszcza pisarką kryminałów. „Zbrodnia na festynie” jest kolejną z historii, w których spotykamy Herkulesa Poirota, który jak zwykle rozwiązuje zagadkę i udziela odpowiedzi na wszystkie nasze pytania, wskazując mordercę i motywy zbrodni. Nie wydaje mi się jednak, żeby odgrywał bardzo aktywną rolę w całej narracji, ale mimo to jest oczywiście osobą odpowiedzialną za złożenie wszystkich elementów układanki w całość.<br> <br> Zdecydowanie polecam.

W tej, trzydziestej trzeciej zagadce Poirota, Herkules otrzymuje prośbę o pomoc od pisarki Ariadny Oliver. Pani Oliver ugrzęzła w Devon, gdzie ma się odbyć festyn wiejski, a jedną z atrakcji jest "polowanie na mordercę" na wzór poszukiwania skarbów. Pisarka ma zająć się organizacją zabawy (choć plany idą dobrze, pani Oliver wyczuwa, iż coś jest nie tak, być może ktoś nakłania ją do drobnych zmian, drobnych szczegółów tu i tam, choć nie potrafi wskazać palcem, kto lub co, i co dokładnie może pójść nie tak). Właścicielem Nasse House jest Sir George Stubbs, którego żona Hattie (Lady Stubbs), pochodząca z Indii Zachodnich, jest dość głupkowata. W dniu festynu obawy pani Oliver okazują się prawdziwe, a młoda uczennica, która miała grać "ciało" w polowaniu na mordercę, zostaje znaleziona faktycznie zamordowana, podczas gdy Hattie Stubbs zniknęła całkowicie bez wskazówek, gdzie może być. Dokąd mogła się dostać? Czy została zabita? I jaki powód miałby ktoś, by zabić Marlene Tucker, nieszkodliwą uczennicę? Jest to zagadka, która wprawia w zakłopotanie nie tylko policję, która cieszy się z obecności Poirota na miejscu zdarzenia, ale także Poirota, który nie potrafi rozwiązać sprawy tak szybko (lub łatwo), jak to zwykle robi.<br> <br> To była kolejna przyjemna przygoda z Christie, która z pewnością stworzyła najlepsze zagadki. Nie zostawia nas bez wskazówek - również tutaj, jeśli ktoś zwraca uwagę nawet na zdawkowe rozmowy Poirota z różnymi obecnymi osobami, może faktycznie załapać, o co tak naprawdę chodzi (choć prawie nigdy tego nie robi, a niektóre obserwacje można interpretować na więcej niż jeden sposób). Tym razem, ponieważ czytałam ponownie, udało mi się wyłapać przynajmniej kilka z nich, wskazówkę tu, wskazówkę tam - i to było zabawne, chociaż powiedziałabym, że w porównaniu z niektórymi innymi zagadkami z Poirotem, wskazówki w tej nie były może tak jasne. Jednak wszystko i wszyscy, nawet jeśli wydawali się być tylko tłem lub niepowiązanym elementem, miało swój cel. W porównaniu z jego zwykłymi przygodami, Poirot być może potrzebował nieco więcej czasu, aby rozwiązać sprawę. Niemniej jednak, to właśnie on i jego szare komórki są w stanie poskładać wszystko do kupy, nie tylko rozwiązując zagadkę, ale także odnajdując dowody.<br> <br> Podobnie jak w przypadku innych książek Christie, ta również ma inne wątki fabularne poruszające się obok wątku tajemnicy - niektóre okazują się powiązane, podczas gdy inne po prostu krążą bezwładnie obok. Wszystkie postacie, które poznajemy, są również dobrze rozwinięte - każda z nich ma swoją indywidualną osobowość i historię.<br> <br> Czytając drugi raz bawiłam się równie dobrze. Przyjemne ponowne odwiedziny, gdzie od okładki wszystko wydaje się wskazówką.

Jesień to pora roku, kiedy kieruję swoją lekturę w stronę mroczniejszych stron, zazwyczaj w formie horroru i kryminałów. Ostatnio czytałem dużo Stephena Kinga, ale pomyślałem, że może nadszedł czas na szybkie oczyszczenie podniebienia Agathą Christie, więc zdecydowałem się na "Zbrodnię na festynie", późny model Herkulesa Poirota, który podszedł mi dość dobrze. Recenzjonowanie kryminałów stanowi wystarczająco trudne zadanie. Będę oczywiście unikał spoilerów, ale nie będzie ukrywał wielu faktów, które są moim zdaniem istotne dla integralności recenzji. <br> <br> "Zbrodnia na festynie" ukazała się po raz pierwszy w październiku 1956 roku. Książka jest jednym z powojennych opowiadań o losach detektywa Herkulesa, napisana długo po tym, jak Christie straciła zainteresowanie postacią. W rzeczywistości, choć Agatha Christie nie lubiła Poirota w późniejszych latach, to czuła się zmuszona, aby nadal dostarczać go dla publiczności, która wiernie oczekiwała na kolejne części. Christie wstawia siebie jako postać do wielu późniejszych powieści i opowiadań o Poirocie pod postacią niejakiej Ariadny Oliver, autorki kryminałów, której wygląd i ogólna aparycja wydają się przypominać samą mistrzynię.<br> <br> Rama fabuły jest dość prosta. Pani Oliver została zaangażowana do zorganizowania gry towarzyskiej "polowanie na mordercę" dla bogatej rodziny, która mieszka w jednym z wiejskich obszarów wesołej starej Anglii. "Nasse House" to wiejska posiadłość, w której rozgrywa się akcja książki, i jest na tyle duża i dobrze zdefiniowana, że jest niemal postacią samą w sobie. Polowanie" będzie rozgrywało się za pomocą zestawu ukrytych wskazówek, które uczestnicy muszą wykorzystać, aby odgadnąć tożsamość mordercy. Pani Oliver ma złe przeczucia co do całego przedsięwzięcia i ma nadzieję, że Herkules Poirot pomoże jej dotrzeć do sedna tego, jakie intrygi mogą napędzać jej mroczne intuicje. Jedna z miejscowych nastolatek została wybrana do roli "ofiary", pozornie niewinnej pozycji, która tak naprawdę wymaga tylko tego, by udawała martwą dla dobra tajemnicy. Jedyny problem z tym wszystkim jest taki, że biedna dziewczyna nie tylko gra...., w rzeczywistości, okazuje się, że jest całkiem martwa... I tak oto prawdziwa tajemnica zostaje wprowadzona do gry, a Poirot przyjmuje rolę zainteresowanej strony, gdy rozpoczyna się formalne śledztwo policyjne. Czytelnik dostaje dość standardowy zestaw możliwych podejrzanych, w tym dziedzica nieruchomości, Sir George'a.... jego sekretarza, Miss Brewis.... młodego architekta ... dziwnie wyobcowaną parę.... a nawet samą biedną panią Oliver. Tony wskazówek i fałszywe tropy są prezentowane na każdym kroku, a fabuła postępuje szybko, aż Poirot może użyć swoich "małych szarych komórek", aby rozstrzygnąć sprawę z logicznym wyjaśnieniem. Przyznam od razu, że Christie jest jedną z najlepszych w kreowaniu zwrotów akcji w swoich książkach. Gdy Poirot przedstawia rozwiązanie wydaje się ono oczywiste, lecz do tego momentu nie miałem pojęcia w jaki sposób się to wszystko stało. Musiałem wrócić i ponownie przeczytać kilka sekcji tekstu w poszukiwaniu oczywistych wskazówek, które przegapiłem.<br> <br> Postacie są dość standardowe, ale to w pewnym sensie ma sens, gdy zdajesz sobie sprawę, że oni wszyscy mają sekrety, które mogą motywować ich działania. Poirot jest emerytem i nie sprawia już wrażenia tak bystego jak w innych częściach. Wielką atrakcją dla mnie stanowi przedstawienie swojej osoby jako bohatera książki przez Christie. Jest to świetna zabawa i daje dużo psychologicznego wglądu w to, jak Agatha Christie postrzegała siebie w stosunku do tego, jak mogła być postrzegana przez jej uwielbiającą publiczność. Przedstawienie powojennej Anglii lat 50. wydaje się być trafione w punkt. Są blizny na krajobrazie i blizny na psychice bohaterów, którzy muszą radzić sobie z ofiarami. Był to czas wielkich zmian dla Anglii w następstwie wydarzenia zmieniającego świat, a Christie radzi sobie ze stonowaną atmosferą żalu i nadziei z wielką wprawą. Czytelników ucieszy również fakt, że w "Zbrodni na festynie" Christie w pełni eksponuje swój cwaniacki humor. Herkules Poirot był często absurdalną postacią, a wszystkie jego dziwactwa są w pełni wyeksponowane. Inspektor policji Bland i jego lokalny współpracownik, sierżant Cottrell, stanowią ciekawą i pomysłową parę funkcjonariuszy. Napędzają znaczną część akcji do przodu. Podobało mi się to, że Christie napisała postacie dobrych i skutecznych policjantów. Udaje im się połączyć wiele kawałków układanki razem, pozostawiając Poirota jako bardziej peryferyjnego uczestnika w sprawie. <br> <br> Podsumowując, była to solidna lektura, nie wyjątkowa, ale z pewnością warta poświęcenia czasu. "Zbrodnia na festynie" to zabawna, krótka powieść, która jest prawdopodobnie niezbędna tylko dla kompletnych wielbicieli Poirota, ale ponieważ zaliczam się do tych osób, wszystko to złożyło się na miłą październikową rozrywkę.