Zawsze jest jakieś dobre jutro

Dziecko spało spokojnie, z delikatnie uchylonymi ustami. Jego twarz nagle rozjaśnił uśmiech, jakby w samym środku spokojnego snu. Maria z czułością podniosła malucha z łóżeczka, delektując się kojącym zapachem niemowlęcia. Przyciągnęła je do siebie, przytulając blisko swojej szyi i z miłością przeżegnała jego maleńką główkę, zanim ruszyła w kierunku domu. Zośka szła za nią, pełna pokory, ale też ogarniała ją radość na myśl o nowym domu i bezpiecznym azylu, który tam miała odnaleźć. Z naprzeciwka, z otwartego okna, dobiegł łagodny kobiecy głos nucący: „Zawsze jest jakieś dobre jutro...”