Zaś słońce wschodzi

Paryż, lata dwudzieste XX wieku. To okres, w którym młodzi amerykańscy artyści, przybyli do Europy po wojnie, żyją pełnią życia, oddając się rozmowom, romansom i przechadzkach po licznych barach. Decydują się też na podróż do Pampeluny, aby wziąć udział w lokalnej fieście i obejrzeć słynne walki byków. Mimo pozornej sielanki, ich życie ocienione jest uczuciem rozgoryczenia i pesymizmu. Hemingway, posługując się oszczędnym stylem i dynamicznymi dialogami, doskonale oddaje atmosferę tych czasów oraz nastroje panujące wśród młodych przedstawicieli "straconego pokolenia", obciążonych doświadczeniami wojennymi.

„Słońce też wschodzi” to debiutancka powieść Ernesta Hemingwaya, opublikowana w 1926 roku, która wywołała spore poruszenie towarzyskie i zyskała popularność mimo zróżnicowanych ocen krytyków. Uznawana była za powieść z kluczem, ilustrującą życie Amerykanów w ówczesnym Paryżu. W postaci Jake’a Barnesa dopatrywano się samego Hemingwaya, który nie szczędził swoim rywalom zgryźliwych uwag. Popularność tej książki sprawiła, że podróże do Francji i Hiszpanii stały się modne wśród zamożnych amerykańskich studentów, a wiele młodych kobiet wzorowało się na głównej bohaterce, Brett Ashley, uznawanej za symbol niezależności i emancypacji kobiet. Dziś „Słońce też wschodzi” jest uważane za jedno z kluczowych dzieł Hemingwaya, a jego innowacyjny styl literacki wpłynął na twórczość wielu późniejszych pisarzy.