Zahir

Jak zwykle brazylijski pisarz Paulo Coelho towarzyszy nam w podróży, podczas której zagłębiamy się w tajniki ludzkiej duszy, posługując się filozoficznym szablonem, który popycha nas do poszukiwania innego ukrytego znaczenia, niż to, które unosi się nad zamierzonym sensem zdania.<br> <br> Coelho poruszył wiele kwestii filozoficznych, niektóre z nich unieważnił, inne poparł, a jeszcze inne pozostawił otwarte do dyskusji i debaty. Następnie wrzucił nam do głowy dowody logiczne i otoczył nas uproszczonymi i pięknymi debatami filozoficznymi, które jednak zboczyły ze ścieżki opowieści i zabrnęły tak daleko, że uważam tę książkę za książkę filozoficzną, która jest zalana foremką fikcyjną, a nie na odwrót.<br> <br> “Zahir” to bogate przesłanie od człowieka, który osiągnął pewien stopień dojrzałości, przesłanie opakowane w sytuacje. Godna szacunku powieść, która bardziej pyta o filozofię i sens życia niż o dramatyczną fabułę, powiązania czy ciąg zdarzeń. Fabuła toczy się wokół pisarza (narratora), którego powieści cieszą się największą popularnością, i jego poszukiwań zaginionej żony (Estery), reporterki prasowej. Bohater cieszy się wszystkimi przywilejami, w tym pieniędzmi i sławą, ale jest podejrzany przez władze i prasę z powodu niewytłumaczalnego zniknięcia żony z ich domu w Paryżu po jej tajemniczym powrocie z Iraku.<br> <br> Powieść zawiera wiele szczegółów z życia Coelho, o których opowiada sam narrator. Uważa się, że znaczna część jego prawdziwej drogi życiowej została tu opowiedziana szczerze i realistycznie. Coelho wspomina o swojej młodości i pracy jako autor tekstów piosenek, o przyłączeniu się do hipisów w okresie ich rozprzestrzeniania się, o doświadczeniach związanych z pisaniem pierwszej powieści, a także pośrednio o okolicznościach powstania jego najważniejszej i najsłynniejszej powieści (“Alchemik”). Coelho wspomina również, że zanim związał się z "Christiną", był trzykrotnie żonaty. Jednak tę powieść (“Zahir”) zadedykował Christinie, jak zaznaczył we wstępie, jakby wysyłał żonie przeprosiny za to, co zrobił wcześniej w swoim życiu, i mówił jej, że osiągnął mądrość życia i pokonał strach.<br> <br> Czytając tego typu powieść, zastanawiałam się nad dwiema kwestiami. Pierwsza z nich dotyczy tego, czy mamy jasno sprecyzowane plany, które chcemy realizować? A jeśli rzeczywiście je posiadamy, to czy są one nasze, czy cudze? I druga, czy miłość jest rzeczywiście przede wszystkim podróżą odkrywania siebie. Czy odnajdujemy siebie, kiedy kochamy? Czy też kochamy, gdy odnajdujemy siebie? Coelho nie odpowiedział, a może nie powinien, bo tę odpowiedź musimy zrozumieć my sami... tylko my!<br> <br> Książki Paulo Coelho zawsze sprawiają, że masz wrażenie, że czytasz je we właściwym czasie i że zostały napisane jako przesłanie dla Ciebie. Ja czytałam ją pod koniec roku 2021 z jego depresjami i niepowodzeniami, by skończyć ją w nowym roku i zacząć od nowa z głębokimi znaczeniami na temat miłości i tego, jak może być ona podróżą odkrywania samego siebie.

Ta książka ma dla mnie dość ciekawą historię, ciekawszą niż większość. Wybrałam tę książkę, aby przeczytać ją jako moją książkę w ramach jednego z książkowych wyzwań. W tym samym czasie wydarzyły się dwie rzeczy. Po pierwsze, jedna z moich grup książkowych postanowiła przeczytać ją jako lekturę zbiorową, a następnie grupa moich przyjaciół postanowiła przeczytać “Alchemika” w tym samym czasie. Postanowiłam więc przeczytać obie książki od początku do końca i… muszę to gorąco polecić! Podczas gdy “Alchemik” jest książką filozoficzną opowiedzianą w formie historii, “Zahir” jest opowieścią o tym, jak ta filozofia sprawdziła się w życiu jednego z bohaterów. Ma ona bardziej realistyczne tło niż “Alchemik”, a czytanie obu książek razem sprawiło, że każda z nich była zarówno przyjemniejsza, jak i bardziej spójna. Śmiejąc się, mówiłam ludziom, że to karma, przeznaczenie czy fatum, że przeczytałam je razem, i czuję, że pan Coelho byłby z tego zadowolony.<br> <br> Centralną postacią w książce jest bezimienny sławny pisarz (tak jak bezimienny jest pasterz w “Alchemiku”). Na początku książki dowiadujemy się, że jego żona zniknęła i wkrótce staje się jasne, że go opuściła. Od tego momentu opowieść prowadzi nas przez jego osobiste zmagania, by zrozumieć, dlaczego odeszła, i by pozbierać kawałki swojego życia. Po drodze poznajemy kilka interesujących postaci, przede wszystkim jego dziewczynę Marie i Michaiła, przyjaciela zaginionej żony.<br> <br> Dla mnie ta książka po prostu płynęła. Czytało się ją lekko. Podobała mi się linia fabularna i sposób, w jaki wydarzenia rozgrywały się w książce. Na szczególną uwagę zasługuje postać Michaiła i historia jego życia. Inną rzeczą, która bardzo mi się spodobała, były odniesienia autora do filozofii zawartej w “Alchemiku”. Być może dlatego, że ta książka wydawała mi się bardziej prawdziwą historią, a mniej mitem, wydała mi się nawet trochę przyjemniejsza niż “Alchemik”.

Jak zwykle brazylijski pisarz Paulo Coelho towarzyszy nam w podróży, podczas której zagłębiamy się w tajniki ludzkiej duszy, posługując się filozoficznym szablonem, który popycha nas do poszukiwania innego ukrytego znaczenia, niż to, które unosi się nad zamierzonym sensem zdania.<br> <br> Coelho poruszył wiele kwestii filozoficznych, niektóre z nich unieważnił, inne poparł, a jeszcze inne pozostawił otwarte do dyskusji i debaty. Następnie wrzucił nam do głowy dowody logiczne i otoczył nas uproszczonymi i pięknymi debatami filozoficznymi, które jednak zboczyły ze ścieżki opowieści i zabrnęły tak daleko, że uważam tę książkę za książkę filozoficzną, która jest zalana foremką fikcyjną, a nie na odwrót.<br> <br> “Zahir” to bogate przesłanie od człowieka, który osiągnął pewien stopień dojrzałości, przesłanie opakowane w sytuacje. Godna szacunku powieść, która bardziej pyta o filozofię i sens życia niż o dramatyczną fabułę, powiązania czy ciąg zdarzeń. Fabuła toczy się wokół pisarza (narratora), którego powieści cieszą się największą popularnością, i jego poszukiwań zaginionej żony (Estery), reporterki prasowej. Bohater cieszy się wszystkimi przywilejami, w tym pieniędzmi i sławą, ale jest podejrzany przez władze i prasę z powodu niewytłumaczalnego zniknięcia żony z ich domu w Paryżu po jej tajemniczym powrocie z Iraku.<br> <br> Powieść zawiera wiele szczegółów z życia Coelho, o których opowiada sam narrator. Uważa się, że znaczna część jego prawdziwej drogi życiowej została tu opowiedziana szczerze i realistycznie. Coelho wspomina o swojej młodości i pracy jako autor tekstów piosenek, o przyłączeniu się do hipisów w okresie ich rozprzestrzeniania się, o doświadczeniach związanych z pisaniem pierwszej powieści, a także pośrednio o okolicznościach powstania jego najważniejszej i najsłynniejszej powieści (“Alchemik”). Coelho wspomina również, że zanim związał się z "Christiną", był trzykrotnie żonaty. Jednak tę powieść (“Zahir”) zadedykował Christinie, jak zaznaczył we wstępie, jakby wysyłał żonie przeprosiny za to, co zrobił wcześniej w swoim życiu, i mówił jej, że osiągnął mądrość życia i pokonał strach.<br> <br> Czytając tego typu powieść, zastanawiałam się nad dwiema kwestiami. Pierwsza z nich dotyczy tego, czy mamy jasno sprecyzowane plany, które chcemy realizować? A jeśli rzeczywiście je posiadamy, to czy są one nasze, czy cudze? I druga, czy miłość jest rzeczywiście przede wszystkim podróżą odkrywania siebie. Czy odnajdujemy siebie, kiedy kochamy? Czy też kochamy, gdy odnajdujemy siebie? Coelho nie odpowiedział, a może nie powinien, bo tę odpowiedź musimy zrozumieć my sami... tylko my!<br> <br> Książki Paulo Coelho zawsze sprawiają, że masz wrażenie, że czytasz je we właściwym czasie i że zostały napisane jako przesłanie dla Ciebie. Ja czytałam ją pod koniec roku 2021 z jego depresjami i niepowodzeniami, by skończyć ją w nowym roku i zacząć od nowa z głębokimi znaczeniami na temat miłości i tego, jak może być ona podróżą odkrywania samego siebie.

Ta książka ma dla mnie dość ciekawą historię, ciekawszą niż większość. Wybrałam tę książkę, aby przeczytać ją jako moją książkę w ramach jednego z książkowych wyzwań. W tym samym czasie wydarzyły się dwie rzeczy. Po pierwsze, jedna z moich grup książkowych postanowiła przeczytać ją jako lekturę zbiorową, a następnie grupa moich przyjaciół postanowiła przeczytać “Alchemika” w tym samym czasie. Postanowiłam więc przeczytać obie książki od początku do końca i… muszę to gorąco polecić! Podczas gdy “Alchemik” jest książką filozoficzną opowiedzianą w formie historii, “Zahir” jest opowieścią o tym, jak ta filozofia sprawdziła się w życiu jednego z bohaterów. Ma ona bardziej realistyczne tło niż “Alchemik”, a czytanie obu książek razem sprawiło, że każda z nich była zarówno przyjemniejsza, jak i bardziej spójna. Śmiejąc się, mówiłam ludziom, że to karma, przeznaczenie czy fatum, że przeczytałam je razem, i czuję, że pan Coelho byłby z tego zadowolony.<br> <br> Centralną postacią w książce jest bezimienny sławny pisarz (tak jak bezimienny jest pasterz w “Alchemiku”). Na początku książki dowiadujemy się, że jego żona zniknęła i wkrótce staje się jasne, że go opuściła. Od tego momentu opowieść prowadzi nas przez jego osobiste zmagania, by zrozumieć, dlaczego odeszła, i by pozbierać kawałki swojego życia. Po drodze poznajemy kilka interesujących postaci, przede wszystkim jego dziewczynę Marie i Michaiła, przyjaciela zaginionej żony.<br> <br> Dla mnie ta książka po prostu płynęła. Czytało się ją lekko. Podobała mi się linia fabularna i sposób, w jaki wydarzenia rozgrywały się w książce. Na szczególną uwagę zasługuje postać Michaiła i historia jego życia. Inną rzeczą, która bardzo mi się spodobała, były odniesienia autora do filozofii zawartej w “Alchemiku”. Być może dlatego, że ta książka wydawała mi się bardziej prawdziwą historią, a mniej mitem, wydała mi się nawet trochę przyjemniejsza niż “Alchemik”.