Zagadka błękitnego ekspresu

Szósta z książek o pochodzącym z Belgii, Herkulesie Poirotcie, wydana po raz pierwszy w 1928 roku, łączy w sobie elementy kryminału i przygody/romansu. Opowiada o morderstwie z więcej niż jednym podejrzanym, jak również o kradzieży klejnotów. Te dwa wątki wiążą się razem, tworząc ekscytującą opowieść, z historiami ludzi zaangażowanych bezpośrednio lub przez przypadek w morderstwo. Ruth Kettering, córka amerykańskiego milionera Rufusa Van Aldina, jest żoną Dereka Ketteringa, i choć wydaje się, że żadna ze stron nie wyszła za mąż z miłości, sprawy między nimi się pogarszają, a ojciec Ruth chce, by się rozwiodła. Derek, archetypowy zły, ale atrakcyjny młody człowiek, jest w dołku finansowym ze względu na swoje drogie nawyki. Pieniądze żony są jego ostatnią deską ratunku. Posiadająca swoje tajemnice, Ruth, planuje podróż na Riwierę za pomocą Błękitnego Pociągu. Przed podróżą ojciec podarowuje jej kilka bezcennych klejnotów, w tym legendarny rubin, który zdobył w dość tajemniczy sposób i w obliczu niebezpieczeństwa. Zabiera je ze sobą, mimo że radził jej zostawić je w banku. W pociągu jedzie również Katherine Grey, która pracowała jako towarzyszka pewnej starszej pani, a po jej śmierci wzbogaciła się o pieniądze i zmierza do Rivierii, by odwiedzić kuzynkę (z którą, jak wie, nawiązała kontakt tylko dzięki nowo odnalezionej fortunie). No i oczywiście jest Herkules Poirot, który zdaje się "wiedzieć", że Katherine ma w zanadrzu jakąś przygodę. Podczas podróży, Ruth przygarnia Katherine i zwierza się jej ze wszystkich swoich problemów. Późną nocą Ruth zostaje zamordowana, a klejnoty skradzione. Poirot, który był na miejscu zdarzenia, bierze udział w śledztwie prowadzonym przez policję, a później pan Van Aldin wynajmuje go, by podjął śledztwo w jego imieniu. W tym przypadku Poirot musi przebrnąć przez tajemnice i kłamstwa, oszustwa i zdrady, a także wiele podstępnych działań.<br> <br> To była przyjemna i ekscytująca lektura, szybko się tocząca. Jeśli chodzi o samą tajemnicę, nie uważam jej za aż tak satysfakcjonującą. Co ciekawe, jest to jedna z książek mniej lubianych przez samą autorkę, być może dlatego, że napisała ją w czasie, który można uznać za najgorszy moment jej życia. Na mój gust historia przedstawia się jako niezwykle atrakcyjna z wielu punktów widzenia, oprócz typowej tajemnicy / morderstwa, które rozwiązuje, jak zawsze, Poirot ze swoim niepowtarzalnym stylem, historia mówi nam wiele rzeczy o pasji, oszustwach, chciwości, przyjaźni, miłości. W skrócie, samo życie.<br> <br> Same postacie i ich historie są interesujące, większość z wyjątkiem Katherine Grey, nie wydaje się prostymi. Każdy ma jakiś sekret do ukrycia, co oczywiście sprawia, że ich historie warto śledzić. Katherine Grey, która dorobiła się pieniędzy i wreszcie może przeżyć jakąś przygodę w życiu, jest być może porównywalna do panny Pettigrew; ma głowę mocno na karku i dużo "w" głowie, aby odróżnić przyjaciela od wroga i "poradzić sobie" z tymi, którzy próbują ją wykorzystać. Z przyjemnością czyta się jej historię i widzi, jak w końcu znajduje radość w życiu, a także obietnicę szczęśliwej przyszłości. .<br> To była świetna zabawa. Skończyłem "Zagadkę Błękitnego Ekspresu" w 3 godziny. Tempo opowieści, ekscytujące wydarzenia i sama fabuła sprawiała, że chciało się czytać bez przerwy.

Szósta z książek o pochodzącym z Belgii, Herkulesie Poirotcie, wydana po raz pierwszy w 1928 roku, łączy w sobie elementy kryminału i przygody/romansu. Opowiada o morderstwie z więcej niż jednym podejrzanym, jak również o kradzieży klejnotów. Te dwa wątki wiążą się razem, tworząc ekscytującą opowieść, z historiami ludzi zaangażowanych bezpośrednio lub przez przypadek w morderstwo. Ruth Kettering, córka amerykańskiego milionera Rufusa Van Aldina, jest żoną Dereka Ketteringa, i choć wydaje się, że żadna ze stron nie wyszła za mąż z miłości, sprawy między nimi się pogarszają, a ojciec Ruth chce, by się rozwiodła. Derek, archetypowy zły, ale atrakcyjny młody człowiek, jest w dołku finansowym ze względu na swoje drogie nawyki. Pieniądze żony są jego ostatnią deską ratunku. Posiadająca swoje tajemnice, Ruth, planuje podróż na Riwierę za pomocą Błękitnego Pociągu. Przed podróżą ojciec podarowuje jej kilka bezcennych klejnotów, w tym legendarny rubin, który zdobył w dość tajemniczy sposób i w obliczu niebezpieczeństwa. Zabiera je ze sobą, mimo że radził jej zostawić je w banku. W pociągu jedzie również Katherine Grey, która pracowała jako towarzyszka pewnej starszej pani, a po jej śmierci wzbogaciła się o pieniądze i zmierza do Rivierii, by odwiedzić kuzynkę (z którą, jak wie, nawiązała kontakt tylko dzięki nowo odnalezionej fortunie). No i oczywiście jest Herkules Poirot, który zdaje się "wiedzieć", że Katherine ma w zanadrzu jakąś przygodę. Podczas podróży, Ruth przygarnia Katherine i zwierza się jej ze wszystkich swoich problemów. Późną nocą Ruth zostaje zamordowana, a klejnoty skradzione. Poirot, który był na miejscu zdarzenia, bierze udział w śledztwie prowadzonym przez policję, a później pan Van Aldin wynajmuje go, by podjął śledztwo w jego imieniu. W tym przypadku Poirot musi przebrnąć przez tajemnice i kłamstwa, oszustwa i zdrady, a także wiele podstępnych działań.<br> <br> To była przyjemna i ekscytująca lektura, szybko się tocząca. Jeśli chodzi o samą tajemnicę, nie uważam jej za aż tak satysfakcjonującą. Co ciekawe, jest to jedna z książek mniej lubianych przez samą autorkę, być może dlatego, że napisała ją w czasie, który można uznać za najgorszy moment jej życia. Na mój gust historia przedstawia się jako niezwykle atrakcyjna z wielu punktów widzenia, oprócz typowej tajemnicy / morderstwa, które rozwiązuje, jak zawsze, Poirot ze swoim niepowtarzalnym stylem, historia mówi nam wiele rzeczy o pasji, oszustwach, chciwości, przyjaźni, miłości. W skrócie, samo życie.<br> <br> Same postacie i ich historie są interesujące, większość z wyjątkiem Katherine Grey, nie wydaje się prostymi. Każdy ma jakiś sekret do ukrycia, co oczywiście sprawia, że ich historie warto śledzić. Katherine Grey, która dorobiła się pieniędzy i wreszcie może przeżyć jakąś przygodę w życiu, jest być może porównywalna do panny Pettigrew; ma głowę mocno na karku i dużo "w" głowie, aby odróżnić przyjaciela od wroga i "poradzić sobie" z tymi, którzy próbują ją wykorzystać. Z przyjemnością czyta się jej historię i widzi, jak w końcu znajduje radość w życiu, a także obietnicę szczęśliwej przyszłości. .<br> To była świetna zabawa. Skończyłem "Zagadkę Błękitnego Ekspresu" w 3 godziny. Tempo opowieści, ekscytujące wydarzenia i sama fabuła sprawiała, że chciało się czytać bez przerwy.

To dzieło z 1928 roku jest jednym z moich ulubionych spośród wszystkich dzieł Christie. Posiada kilka z najbardziej atrakcyjnych aspektów, które znajduję w innych jej dziełach, które również szczególnie cenię.<br> <br> Po pierwsze, główna zbrodnia nie ma miejsca na samym początku powieści. W istocie, morderstwo ma miejsce, w moim wydaniu, dopiero na stronie 62 (z 220). Pozwala to na całkiem satysfakcjonującą ilość rozwoju postaci i scenografii, które zostały wypracowane w umyśle czytelnika. Rzeczywiście, możliwe jest, że oprócz "Kto to zrobił?", taki zabieg pozwala na drugą grę pytań "Kto to dostanie?".<br> <br> Po drugie, Poirot pojawia się dopiero później, na s. 67 w moim wydaniu. W ten sposób czytelnik może się skupić na całkiem interesujących naturach innych postaci. W tej książce, bogaty Amerykanin, jego samowolna, samolubna córka, jej nieudolny, rozrzutny, filantropijny mąż, jego ponętna kochanka, pozornie naiwna, ale niezwykle atrakcyjna angielska wiejska dziewczyna, starsza pani na angielskiej wsi, która jest pełna dobrych rad, chciwa szlachetna dama, jej czwarty mąż, prawdziwy lekkoduch, jej sardoniczna, nieco zgorzkniała córka, całkowicie fałszywy, ale bezwzględnie atrakcyjny francuski "Comte", grecki handlarz klejnotami i jego przedwcześnie dojrzewająca córka, sprawna sekretarka amerykańskiego milionera i pozornie przytłoczona pokojówka ofiary dopełniają obsady bohaterów.<br> <br> Po trzecie, nie ma Hastingsa. Choć normalnie nie przeszkadza mi on zbytnio, to z jego nieobecnością istnieje bardziej bezpośrednie podejście w układaniu wskazówek. Oszczędza się nam rozważań w stylu "widziałem to, co on widział, ale nie byłem w stanie wyciągnąć wniosków, do których oczywiście doszedł".<br> <br> Po czwarte, nie ma dominującego backstory zbrodni z przeszłości, która pozostaje nierozwiązana i która będzie misternie zaangażowana w rozwikłanie obecnej tajemnicy. Zauważyłam, że Christie zbyt często stosuje takie nawarstwianie się zbrodni i choć często jest to interesujące, odciąga uwagę od głównego nurtu wysiłków czytelnika, by odkryć tożsamość sprawcy.<br> <br> Po piąte, podejrzanych jest stosunkowo niewielu. Wydaje się, że tylko dwie główne postacie miały zarówno okazję, jak i motyw, a fakt, że wydawały się one tak pozornie oczywiste, sprawił, że zaczęłam spekulować w szerszym, mniej oczekiwanym obszarze dla złoczyńcy. Do strony 150 byłam już dość pewna, kto to zrobił, a nawet miałam pomysł na wspólnika. I, siedemdziesiąt stron później, odkryłam, że miałam rację co do obydwu.<br> <br> Po szóste, jej bohaterowie są zdecydowanie wyraziści. W porównaniu z czarno-białym podziałem na dobrych i złych w "Tajemniczym przeciwniku", w tym dziele można znaleźć słabe punkty niemal wszystkich postaci: w każdym jest coś nie tak, z wyjątkiem Katherine Grey, która staje się coraz bardziej złożona, im bardziej zagłębia się w społeczeństwo Riwiery. Osobista trauma, której Christie doświadczyła w 1927 roku, wydaje się, iż uczyniła ją bardziej ostrożną i nieufną wobec prawie wszystkich ludzi. W ten sposób jej pisarstwo stało się o wiele bardziej realistyczne.<br> <br> Naprawdę wspaniała powieść. Prawdziwy klasyk gatunku.

To dzieło z 1928 roku jest jednym z moich ulubionych spośród wszystkich dzieł Christie. Posiada kilka z najbardziej atrakcyjnych aspektów, które znajduję w innych jej dziełach, które również szczególnie cenię.<br> <br> Po pierwsze, główna zbrodnia nie ma miejsca na samym początku powieści. W istocie, morderstwo ma miejsce, w moim wydaniu, dopiero na stronie 62 (z 220). Pozwala to na całkiem satysfakcjonującą ilość rozwoju postaci i scenografii, które zostały wypracowane w umyśle czytelnika. Rzeczywiście, możliwe jest, że oprócz "Kto to zrobił?", taki zabieg pozwala na drugą grę pytań "Kto to dostanie?".<br> <br> Po drugie, Poirot pojawia się dopiero później, na s. 67 w moim wydaniu. W ten sposób czytelnik może się skupić na całkiem interesujących naturach innych postaci. W tej książce, bogaty Amerykanin, jego samowolna, samolubna córka, jej nieudolny, rozrzutny, filantropijny mąż, jego ponętna kochanka, pozornie naiwna, ale niezwykle atrakcyjna angielska wiejska dziewczyna, starsza pani na angielskiej wsi, która jest pełna dobrych rad, chciwa szlachetna dama, jej czwarty mąż, prawdziwy lekkoduch, jej sardoniczna, nieco zgorzkniała córka, całkowicie fałszywy, ale bezwzględnie atrakcyjny francuski "Comte", grecki handlarz klejnotami i jego przedwcześnie dojrzewająca córka, sprawna sekretarka amerykańskiego milionera i pozornie przytłoczona pokojówka ofiary dopełniają obsady bohaterów.<br> <br> Po trzecie, nie ma Hastingsa. Choć normalnie nie przeszkadza mi on zbytnio, to z jego nieobecnością istnieje bardziej bezpośrednie podejście w układaniu wskazówek. Oszczędza się nam rozważań w stylu "widziałem to, co on widział, ale nie byłem w stanie wyciągnąć wniosków, do których oczywiście doszedł".<br> <br> Po czwarte, nie ma dominującego backstory zbrodni z przeszłości, która pozostaje nierozwiązana i która będzie misternie zaangażowana w rozwikłanie obecnej tajemnicy. Zauważyłam, że Christie zbyt często stosuje takie nawarstwianie się zbrodni i choć często jest to interesujące, odciąga uwagę od głównego nurtu wysiłków czytelnika, by odkryć tożsamość sprawcy.<br> <br> Po piąte, podejrzanych jest stosunkowo niewielu. Wydaje się, że tylko dwie główne postacie miały zarówno okazję, jak i motyw, a fakt, że wydawały się one tak pozornie oczywiste, sprawił, że zaczęłam spekulować w szerszym, mniej oczekiwanym obszarze dla złoczyńcy. Do strony 150 byłam już dość pewna, kto to zrobił, a nawet miałam pomysł na wspólnika. I, siedemdziesiąt stron później, odkryłam, że miałam rację co do obydwu.<br> <br> Po szóste, jej bohaterowie są zdecydowanie wyraziści. W porównaniu z czarno-białym podziałem na dobrych i złych w "Tajemniczym przeciwniku", w tym dziele można znaleźć słabe punkty niemal wszystkich postaci: w każdym jest coś nie tak, z wyjątkiem Katherine Grey, która staje się coraz bardziej złożona, im bardziej zagłębia się w społeczeństwo Riwiery. Osobista trauma, której Christie doświadczyła w 1927 roku, wydaje się, iż uczyniła ją bardziej ostrożną i nieufną wobec prawie wszystkich ludzi. W ten sposób jej pisarstwo stało się o wiele bardziej realistyczne.<br> <br> Naprawdę wspaniała powieść. Prawdziwy klasyk gatunku.