Zabawa w chowanego

<p>Koniec z pościgami, koniec z daleko posuniętymi wątkami policyjnymi. “Zabawa w chowanego” to powrót do korzeni. Guillaume Musso powrócił do znanej formuły, która przypomina jego wczesne powieści, niż ostatnie eksperymenty z pogranicza kryminału/thrillera.</p><p>Powieść przedstawia dwoje pisarzy, Amerykankę Florę Conway i Francuza Romaina Ozorskiego, którzy są jak dwie strony tego samego medalu. Nigdy się nie widzieli, nigdy ze sobą nie rozmawiali, na pierwszy rzut oka nic ich nie łączy, a jednak jeśli porównać ich życie, wydają się odbijać w lustrze.</p><p>Flora Conway mieszka na Brooklynie, na szóstym piętrze budynku, w luksusowym przestronnym mieszkaniu o szklanych ścianach. Napisała tylko trzy powieści, ale to wystarczyło by wyniosły ją na szczyt, gdyż jest laureatką Nagrody Franza Kafki za rok 2009. (Nawiasem mówiąc to nieprawda - w tym roku otrzymał ją Peter Handke.) Jest samotna matka, która całkowicie poświęca się swojej trzyletniej córce, małej Carrie. Pewnego dnia mała dziewczynka dosłownie znika, jakby zniknęła podczas zabawy w chowanego w mieszkaniu. Policja bez rezultatu przeczesuje teren i przeszukuje mieszkanie, ale dziewczynka przepadła jak kamień w wodę. Flora staje się główną podejrzaną w sprawie zaginięcia. Zraniona matka przez wiele miesięcy, nie wiedząc co mogło się stać, pogrąża się w rozpaczy, alkoholu i narkotykach...</p><p>Romain Ozorski mieszka w Paryżu i jest jednym z najpopularniejszych francuskich autorów. Wydał dziewiętnaście powieści, a obecnie pisze dwudziestą, ale jest zbyt zajęty, by ją dokończyć. Jego była żona, Almine, zmanipulowała go, by przejął wyłączną opiekę nad ich synem Theo. A pisarz jest zdruzgotany na myśl, że oboje przeniosą się do USA, pozbawiając go na zawsze dziecka. Jest chory, cierpi na gwałtowne i dotkliwe migreny, które przeszkadzają mu w normalnym funkcjonowaniu.</p><p>Musso wykorzystuje ten motyw odbicia lustrzanego i prowadzi zabawę z czytelnikiem w odnajdywanie paraleli, podobieństw między dwoma głównymi bohaterami. To proste historie obyczajowe, pełne szczęścia i nieszczęścia, ludzkich dramatów, słabości i po prostu czystego życia. Uwielbiam w “Zabawie w chowanego”, że Musso nie udziwnił tej historii, a i tak udało mu się stworzyć coś wyjątkowego. Świetna lektura, która mnie zachwyciła i przypomniała, dlaczego tak bardzo pokochałam tego autora.&nbsp;</p>

<p>Siła wyobraźni jest nieskończona, dla autorów, którzy ją posiadają. Talent, który nie zawsze jest łatwy do okiełznania to błogosławieństwo lub przekleństwo. Nie wystarczy opowiedzieć dobrą historię.</p><p>“Zabawa w chowanego” jest świetnym dowodem tego, co może zrobić wyobraźnia, gdy ma się prawdziwe umiejętności opowiadania historii. A Guillaume Musso jest nimi bezsprzecznie obdarzony i daje temu wyraz. Z pozornie prostej historii stworzył arcydzieło.</p><p>Fabuła tej powieści jest o wiele bardziej zaskakująca niż się wydaje na pierwszy rzut oka. Myślę, że wszelkie opisy mogą być nawet nieco mylące. To, co zaczyna się jako pozornie prosta zagadkowa historia o zniknięciu małej dziewczynki, okazuje się w miarę upływu stron znacznie bardziej zaskakującym dziełem. Uwierzcie mi na słowo, bo zdradzenie czegokolwiek na temat tego wątku byłoby nie w porządku.</p><p>Ktoś mógłby się czepiać - to kolejna książka Musso, w której podejmuje temat pisarzy. Czy nie można mieć już tego dość? Mi to jednak nie przeszkadza. Czy nie mówimy najlepiej o tym, o czym wiemy, czego sami doświadczyliśmy? Ten autotematyzm może być wręcz nawet największą siłą Musso. Nieodłącznym elementem jego dzieł.</p><p>Powieść jest pełna cytatów i nie są to słowa wrzucone przypadkowo. Są one starannie dobrane i służą wyrażeniu myśli autora. To otwarcie interpretacyjnych drzwi dla czytelnika.</p><p>O ile jego poprzednia książka była skonstruowana bardzo drobiazgowo, niczym puzzle, które sami mieliśmy ułożyć, o tyle Guillaume Musso najwyraźniej pozwolił sobie na większą swobodę w tworzeniu tej historii. Między thrillerem a bardziej intymną historią, żongluje między fikcją a rzeczywistością. Prawdziwa gra przez dwa światy, rzeczywisty i wyimaginowany, Stany Zjednoczone i Francję. Mówi dużo częściej wprost, ale metaforami, które zdają się być dużo bardziej otwarte na interpretację.</p><p>Trzeba było odważyć się na tak unikatową i ryzykowną fabułę. Powieść ma fantastyczną konstrukcję. Nie raz zastanawiałam się, dokąd to wszystko zmierza. Ale na szczęście, każdy podjęty przez niego krok okazywał się być rozsądny i satysfakcjonujący. “Zabawa w chowanego” to przyjemna książka, która łączy w sobie rozrywkę z próbą rozważenia kilku życiowych refleksji. Serdecznie polecam.</p>