Sekretne życie pisarzy

Książki, morderstwo i tajemnica. Czego więcej można chcieć w powieści? Gdy tylko przeczytałam streszczenie, wiedziałam, że to książka, którą muszę przeczytać. To prawie tak, jakby została napisana dla mnie. I była idealna. Absolutne arcydzieło, które było tak hipnotyzujące i wciągające, że nie chciałam, aby się skończyło.
“Sekretne życie pisarzy” czyta się jak książkę w książce. Zaczyna się w momencie, gdy Raphael Bataille przybywa na wyspę Beaumont w nadziei na rozwiązanie "tajemnicy Nathana Fawlesa", pisarza odludka, który odizolował się na wyspie od czasu nagłego wycofania się z pisania u szczytu swojej kariery prawie dwadzieścia lat wcześniej. Jednak po brutalnym morderstwie młodej kobiety historia poszerza się o śledztwo w tej sprawie i kolejną tajemnicę związaną z niesamowitą podróżą zaginionego aparatu fotograficznego i niewypowiedzianą tajemnicą, którą ukrywa Fawles, a którą zna dziennikarka Mathilde, przynajmniej sama tak twierdzi.

Guillaume Musso jest znany jako "francuski król suspensu" i po przeczytaniu tej książki widzę dlaczego. Ta powieść to mistrzowska lekcja opowiadania historii. Napisana z finezją, jest hipnotyzująca, a ja od pierwszych stron byłam pod jej wrażeniem. Każde słowo przepełnione jest aurą tajemniczości, a wyczuwalne napięcie przyprawia o szybsze bicie serca. Doskonale skonstruowana fabuła jest bardziej zawiła i skomplikowana, niż się wydaje, a za każdym razem, gdy wydaje ci się, że już wiesz, co się dzieje, Musso rzuca kolejną niespodziankę. Jest tak dobry, że nie spodziewasz się, że to nadejdzie; umiejętnie zwabia cię w fałszywe poczucie bezpieczeństwa, kiedy myślisz, że wiesz, co będzie dalej, okazuje się, że byłaś w błędzie.

Zapierające dech w piersiach piękno obrazów i prozy sprawiło, że miałam ochotę dodawać przypisy do niemal każdego zdania. Autor nie tylko ożywia bohaterów, ale także miejsce. Jego opisy wyspy Beaumont są tak sugestywne, że miałam wrażenie, że widzę główny plac prowincji, turkusową wodę i kolorowe domy połyskujące w słońcu. Czułam, że to wszystko jest prawdziwe, podobnie jak historia, którą czytam, jakbym czytała prawdziwą powieść kryminalną, a nie fikcję.

Postacie są bogato nakreślone i fascynujące. Podobało mi się, że Nathan i Mathilde są enigmatyczni, a Raphael jest bardziej otwarty. Szczególnie w przypadku Nathana nigdy nie wiadomo, czy można ufać temu, co mówi. Bardzo podobało mi się, że każde z nich było pisarzem, a także obserwacje autora na temat książek, czytania i pisania. Autor uchwycił wiele moich własnych odczuć związanych z tymi tematami, co - wraz z wpleceniem w fabułę mojego ulubionego tematu - sprawiło, że poczułam się tak, jakby napisał tę książkę specjalnie dla mnie.

Ostry, stylowy, intensywny i niesamowicie wciągający thriller, którego akcja toczy się w tak szybkim tempie, że aż kręci się w głowie. Więc trzymajcie się mocno i cieszcie się jazdą.

Po książkę autorstwa Guillaume’a Musso sięgnąłem już po raz piąty w ostatnim czasie. Można chyba śmiało powiedzieć, że jestem jego fanem? Nauczyłem się, że w jego powieściach trzeba być uważnym. I w tym przypadku nie ma wyjątku. Przez większość czasu spędzamy czas ze starym, zrzędliwym pisarzem Nathanem Fawlesem i zdesperowaną dziennikarką Mathilde. Ten pierwszy nie chce mieć z nikim nic wspólnego i najchętniej spędziłby pozostałe dni w ukryciu przed światem. Ale jego spokój zostaje zakłócony, gdy pojawia się Mathilde, która chce wyjaśnić sprawę jego zniknięcia. Bohaterowie mają zdecydowanie swój własny rytm, w którym się poruszają. Mathilde naciska i naciska w nadziei, że bariera Fawlesa pęknie i wszystkie odpowiedzi, o które walczy, wypłyną na wierzch. W tej opowieści mamy do czynienia z prawdziwą bitwą woli, w której każdy stara się prześcignąć drugiego w nadziei na zdobycie przewagi. Dla mnie jest to o wiele bardziej umysłowy romans niż niektóre książki autora. Dzięki temu nabiera ona o wiele bardziej mrocznego i złowieszczego tonu niż inne jego książki.

Musso po raz kolejny wykazał się charakterystycznym dla siebie dowcipem i niesamowitą umiejętnością wprowadzania nas w zakłopotanie na każdym kroku. Ta powieść rozwija się jak operowe przedstawienie, w którym każdy akt uchyla rąbka tajemnicy tylko po to, by wrócić ze zdwojoną siłą i pozostawić mnie w niepewności, co dokładnie się dzieje. Jego powieści są tak pięknie napisane, że można odnieść wrażenie, że to najlepsza gra w kotka i myszkę, w którą bawi się z nami, czytelnikami. Podobnie jak wszystkie poprzednie książki Musso, “Sekretne życie pisarzy” ma nas również nauczyć, co to znaczy być żywym. Że niezależnie od tego, jak bardzo wydaje nam się, że wszystko mamy poukładane, życie jest zawsze o wiele bardziej pogmatwane, niż byśmy sobie tego życzyli. To z kolei prowadzi do zatarcia granic, a my zastanawiamy się czasem, kto tak naprawdę jest tym złym. Ale jak to często bywa w przypadku tego autora, robi wszystko, co w jego mocy, aby zamknąć ten wielki wątek. Pozostajemy więc usatysfakcjonowani, ale tylko trochę. Tak jak w życiu, nigdy nie poznamy całego obrazu. I po części właśnie to bardzo mi się w tej książce podobało - tak jak w życiu, zostajemy trochę zdezorientowani.

Po ukończeniu piątej książki jestem nie mniej niż poprzednio zauroczony tym autorem. Tworzy on światy, w których z przyjemnością się zatracam. Od samego początku czeka na mnie tajemnica i z przyjemnością się w nią zanurzyłem. Odkrywałem każdy zakątek i szczelinę w nadziei, że uda mi się dotrzeć do sedna tego, kim byli ci dwoje i co ich sprowadziło na tę maleńką wyspę. Ta książka z pewnością zaspokoi głód poznawania tajemnic.

Książki, morderstwo i tajemnica. Czego więcej można chcieć w powieści? Gdy tylko przeczytałam streszczenie, wiedziałam, że to książka, którą muszę przeczytać. To prawie tak, jakby została napisana dla mnie. I była idealna. Absolutne arcydzieło, które było tak hipnotyzujące i wciągające, że nie chciałam, aby się skończyło.
“Sekretne życie pisarzy” czyta się jak książkę w książce. Zaczyna się w momencie, gdy Raphael Bataille przybywa na wyspę Beaumont w nadziei na rozwiązanie "tajemnicy Nathana Fawlesa", pisarza odludka, który odizolował się na wyspie od czasu nagłego wycofania się z pisania u szczytu swojej kariery prawie dwadzieścia lat wcześniej. Jednak po brutalnym morderstwie młodej kobiety historia poszerza się o śledztwo w tej sprawie i kolejną tajemnicę związaną z niesamowitą podróżą zaginionego aparatu fotograficznego i niewypowiedzianą tajemnicą, którą ukrywa Fawles, a którą zna dziennikarka Mathilde, przynajmniej sama tak twierdzi.

Guillaume Musso jest znany jako "francuski król suspensu" i po przeczytaniu tej książki widzę dlaczego. Ta powieść to mistrzowska lekcja opowiadania historii. Napisana z finezją, jest hipnotyzująca, a ja od pierwszych stron byłam pod jej wrażeniem. Każde słowo przepełnione jest aurą tajemniczości, a wyczuwalne napięcie przyprawia o szybsze bicie serca. Doskonale skonstruowana fabuła jest bardziej zawiła i skomplikowana, niż się wydaje, a za każdym razem, gdy wydaje ci się, że już wiesz, co się dzieje, Musso rzuca kolejną niespodziankę. Jest tak dobry, że nie spodziewasz się, że to nadejdzie; umiejętnie zwabia cię w fałszywe poczucie bezpieczeństwa, kiedy myślisz, że wiesz, co będzie dalej, okazuje się, że byłaś w błędzie.

Zapierające dech w piersiach piękno obrazów i prozy sprawiło, że miałam ochotę dodawać przypisy do niemal każdego zdania. Autor nie tylko ożywia bohaterów, ale także miejsce. Jego opisy wyspy Beaumont są tak sugestywne, że miałam wrażenie, że widzę główny plac prowincji, turkusową wodę i kolorowe domy połyskujące w słońcu. Czułam, że to wszystko jest prawdziwe, podobnie jak historia, którą czytam, jakbym czytała prawdziwą powieść kryminalną, a nie fikcję.

Postacie są bogato nakreślone i fascynujące. Podobało mi się, że Nathan i Mathilde są enigmatyczni, a Raphael jest bardziej otwarty. Szczególnie w przypadku Nathana nigdy nie wiadomo, czy można ufać temu, co mówi. Bardzo podobało mi się, że każde z nich było pisarzem, a także obserwacje autora na temat książek, czytania i pisania. Autor uchwycił wiele moich własnych odczuć związanych z tymi tematami, co - wraz z wpleceniem w fabułę mojego ulubionego tematu - sprawiło, że poczułam się tak, jakby napisał tę książkę specjalnie dla mnie.

Ostry, stylowy, intensywny i niesamowicie wciągający thriller, którego akcja toczy się w tak szybkim tempie, że aż kręci się w głowie. Więc trzymajcie się mocno i cieszcie się jazdą.

Po książkę autorstwa Guillaume’a Musso sięgnąłem już po raz piąty w ostatnim czasie. Można chyba śmiało powiedzieć, że jestem jego fanem? Nauczyłem się, że w jego powieściach trzeba być uważnym. I w tym przypadku nie ma wyjątku. Przez większość czasu spędzamy czas ze starym, zrzędliwym pisarzem Nathanem Fawlesem i zdesperowaną dziennikarką Mathilde. Ten pierwszy nie chce mieć z nikim nic wspólnego i najchętniej spędziłby pozostałe dni w ukryciu przed światem. Ale jego spokój zostaje zakłócony, gdy pojawia się Mathilde, która chce wyjaśnić sprawę jego zniknięcia. Bohaterowie mają zdecydowanie swój własny rytm, w którym się poruszają. Mathilde naciska i naciska w nadziei, że bariera Fawlesa pęknie i wszystkie odpowiedzi, o które walczy, wypłyną na wierzch. W tej opowieści mamy do czynienia z prawdziwą bitwą woli, w której każdy stara się prześcignąć drugiego w nadziei na zdobycie przewagi. Dla mnie jest to o wiele bardziej umysłowy romans niż niektóre książki autora. Dzięki temu nabiera ona o wiele bardziej mrocznego i złowieszczego tonu niż inne jego książki.

Musso po raz kolejny wykazał się charakterystycznym dla siebie dowcipem i niesamowitą umiejętnością wprowadzania nas w zakłopotanie na każdym kroku. Ta powieść rozwija się jak operowe przedstawienie, w którym każdy akt uchyla rąbka tajemnicy tylko po to, by wrócić ze zdwojoną siłą i pozostawić mnie w niepewności, co dokładnie się dzieje. Jego powieści są tak pięknie napisane, że można odnieść wrażenie, że to najlepsza gra w kotka i myszkę, w którą bawi się z nami, czytelnikami. Podobnie jak wszystkie poprzednie książki Musso, “Sekretne życie pisarzy” ma nas również nauczyć, co to znaczy być żywym. Że niezależnie od tego, jak bardzo wydaje nam się, że wszystko mamy poukładane, życie jest zawsze o wiele bardziej pogmatwane, niż byśmy sobie tego życzyli. To z kolei prowadzi do zatarcia granic, a my zastanawiamy się czasem, kto tak naprawdę jest tym złym. Ale jak to często bywa w przypadku tego autora, robi wszystko, co w jego mocy, aby zamknąć ten wielki wątek. Pozostajemy więc usatysfakcjonowani, ale tylko trochę. Tak jak w życiu, nigdy nie poznamy całego obrazu. I po części właśnie to bardzo mi się w tej książce podobało - tak jak w życiu, zostajemy trochę zdezorientowani.

Po ukończeniu piątej książki jestem nie mniej niż poprzednio zauroczony tym autorem. Tworzy on światy, w których z przyjemnością się zatracam. Od samego początku czeka na mnie tajemnica i z przyjemnością się w nią zanurzyłem. Odkrywałem każdy zakątek i szczelinę w nadziei, że uda mi się dotrzeć do sedna tego, kim byli ci dwoje i co ich sprowadziło na tę maleńką wyspę. Ta książka z pewnością zaspokoi głód poznawania tajemnic.