Wychować geniusza.

Monografia przedstawia koncepcję generatywnego rodzica, którego obecność wspiera rozwój wybitnych cech osobowościowych u dzieci. Badania dotyczące ludzkiej wybitności oraz geniuszu analizują wpływ różnorodnych czynników. Wśród nich znajdują się czynniki biologiczne, takie jak inteligencja, czynniki psychologiczne, w tym otwartość, krytycyzm, wytrwałość i upór jednostki, a także kulturowe, związane z poziomem rozwoju społeczno-ekonomicznego społeczeństw, oraz środowiskowe, do których należą rodzina i szkoła.

W ramach badań skoncentrowano się na polskich noblistach takich jak Czesław Miłosz, Władysław Reymont, Henryk Sienkiewicz, Maria Skłodowska-Curie i Wisława Szymborska, jak również innych znakomitych przedstawicielach polskiej kultury i nauki, w tym Zygmuncie Baumanie, Fryderyku Chopinie, Józefie Conradzie-Korzeniowskim, Tadeuszu Kantorze, Ryszardzie Kapuścińskim, Krzysztofie Kieślowskim, Wojciechu Kilarze, Leszku Kołakowskim, Januszu Korczaku, Stanisławie Lemie, Janie Łukasiewiczu, Bronisławie Malinowskim, Ignacym Paderewskim, Józefie Tischnerze i Karolu Wojtyle. Szczególną uwagę zwrócono na rolę domu rodzinnego w kształtowaniu ich talentu.

Analizowane były aspekty takie jak relacje małżeńskie, style wychowania, więzi emocjonalne z dzieckiem, tło społeczne rodziców, ich zainteresowania i sposoby spędzania wolnego czasu. Metoda studium przypadku pozwoliła na sformułowanie modelu rodzica oraz zidentyfikowanie warunków materialno-społecznych sprzyjających wyrażaniu się wybitnych cech osobowości u dzieci. Okazało się, że ważne są m.in. wysoki format rodzica, uważność w relacjach z dzieckiem, poczucie potrzeby generatywnej u rodziców, obecność książek w domu oraz umiarkowany poziom zamożności.