Wszystkie nasze obietnice

Na wstępie zaznaczę, że bardzo trudno zrecenzować mi tę książkę… Dlaczego? Ponieważ nic, co powiem o pisarstwie Colleen, nigdy nie odda właściwie moich odczuć związanych z jej powieściami. Na szczęście dla niej moje recenzje nie mają żadnego wpływu na jej sukces (ha!). Colleen nie potrzebuje nas, żeby sprzedawać swoje książki, ona już prawie nie potrzebuje recenzji! Na tylnej okładce jej książek mógłby widnieć napis: "Przeczytaj tę książkę", a my bezmyślnie podążalibyśmy do księgarni jak stado zombie w “The Walking Dead”. Pisarstwo Colleen jest sprawdzone i prawdziwe. Pozwala czytelnikom otworzyć serca na możliwości, których prawdopodobnie nigdy nie brali pod uwagę, poczuć wszystkie uczucia i zamknąć książkę oświeconą i odświeżoną.<br> <br> Mimo tych wszystkich zalet, nadal bałam się czytać tę książkę. Mam wrażenie, że na wiele sposobów świat zniechęca ludzi do zawierania małżeństw, zakładania rodzin i cieszenia się dobrem płynącym z kochającego się związku. Po przeczytaniu wstępu obawiałam się, że będzie to kolejna historia, która nada małżeństwu złą sławę. Najwyraźniej powinnam bardziej ufać Colleen. <br> <br> Moją ulubioną rzeczą we “Wszystkich naszych obietnicach” były niedoskonałości. Nie bójcie się, jak zwykle Colleen pisze bezbłędnie, a jej opowiadanie wciągnęło mnie od pierwszego zdania. Jednak związek Grahama i Quinn jest niedoskonały, tak jak reszta naszych ludzkich relacji, i to było absolutnie odświeżające! Większość romansów zabiera nas w niewyobrażalne podróże z pięknymi ludźmi, pięknymi miejscami i burzliwymi historiami miłosnymi. Nie zrozumcie mnie źle, ja też lubię takie książki! Miło jest od czasu do czasu uciec od rzeczywistości i poczytać szczęśliwą historię, realistyczną lub nie. Jednak pod pewnymi względami te historie mogą nas skazać na porażkę w prawdziwym życiu, zwłaszcza jeśli oczekujemy, że nasze własne historie będą tak doskonałe jak te, które czytamy. Większość książek kończy się w momencie, gdy bohaterowie biorą ślub lub w epilogu pojawiają się bohaterowie z dwójką dzieci i czułym happy endem. Colleen Hoover zabiera swoich czytelników poza szczęśliwe zakończenie do środka małżeństwa, czego nigdy wcześniej nie doświadczyłam w powieściach romansowych.<br> <br> <br> “Wszystkie nasze obietnice” to ten rodzaj powieści, w której wiesz, że trudna droga prowadzi do lekcji, która trwale cię naznacza. I tak właśnie było w moim przypadku. Naznaczyła mnie, pozostawiając cięcia, siniaki i krwawe odciski dłoni na całym moim sercu. Nie potrafię tego opisać. Dotknęło mnie to fizycznie. Wykończyło mnie psychicznie. Emocjonalnie naznaczyła mnie blizną. To było doświadczenie czytelnicze, któremu nie jestem w stanie oddać sprawiedliwości. A mnie zaparło dech w piersiach, tak bardzo mnie poruszyła. To szalone uczucie. Patrzę na mojego męża, myślę o rzeczach, głębokich rzeczach i czuję, jak zmienia się we mnie perspektywa. Historia Grahama i Quinn jest pełna smutku, ale też głębokiej nadziei, i to właśnie ona zabłysnęła na końcu.<br> <br> Przenosząc się z przeszłości do teraźniejszości, książka “Wszystkie nasze obietnice” pokazuje nam początkowo rozwijający się związek Quinn i Grahama, a następnie ich rozpadające się małżeństwo. Ta para przyprawia o dreszcze. To brutalne, a jednocześnie wspaniałe, gdy czytasz o tych dwojgu ludziach, którzy kiedyś byli tak zakochani, tak szczęśliwi, tak wolni, zabawni i fantastyczni, a teraz są całkowicie pochłonięci przez ból i smutek, beznadzieję i frustrację. Wiem, że czułam się przez to torturowana, swędziała mnie skóra. Moje serce krwawiło, waliło i płakało, a czasami czułam się tak, jakby chciało wyrwać się z mojej piersi. Tak bardzo dotknęły mnie zmagania tej pary. To, co przydarzyło się Quinn i Grahamowi, może przydarzyć się każdemu, dlatego jest to tak bolesne. W tej historii nie ma ani jednego momentu niewiarygodności. Każde słowo jest dokładnym przedstawieniem tego, co może się wydarzyć w małżeństwie, gdy skupiamy się na tym, czego nie możemy mieć, gdy zaczynamy pozwalać, by negatywne rzeczy kształtowały nasz światopogląd i pochłaniały nas.<br> <br> Bez względu na to, czy zmagamy się w naszych związkach w taki sam sposób jak Graham i Quinn, myślę, że ich historia jest prawdziwa i możliwa do odnalezienia przez każde małżeństwo, a także stanowi praktyczną wskazówkę dla każdego, kto rozważa długoterminowy związek w swoim życiu. Choć bardzo byśmy chcieli, żeby tak było, życie to nie powieść romantyczna. Życie jest trudne, nieuporządkowane, a miłość nie jest doskonała, ponieważ ludzie nie są doskonali. Piękno małżeństwa polega na tym, że decydujemy się kochać w tym bałaganie i pomimo niedoskonałości.<br> <br> Choć w tej historii jest wiele oczywistych wątków, głównym tematem, który zwrócił moją uwagę, była komunikacja i jej znaczenie w związkach. Bez niej negatywne myśli i urazy narastają z czasem, prowadząc do ogromnej bariery między ludźmi, której w końcu nie da się pokonać. Colleen jasno przedstawia tę koncepcję, pokazując, że większości problemów można by uniknąć, gdyby bohaterowie porozmawiali o wszystkim, czego każdy z nas mógłby się nauczyć.<br> <br> Jestem bardzo wdzięczna za możliwość przeczytania tego pięknego i otrzeźwiającego spojrzenia na życie i miłość. Doceniam lekcje, które Colleen zawarła w tej historii - kochać życie, które się prowadzi, i kochać osobę, którą się kocha. Colleen przywraca czytelnikom podstawy po tym, jak życie wszystko pomieszało. To będzie historia, która zostanie ze mną na całe życie.

O wiele łatwiej jest skupić się na tym, co złe, niż na tym, co w danej sytuacji jest właściwe. W życiu, w wiadomościach, w książkach i filmach, w człowieczeństwie, w związkach pozwalamy, by wady i niedoskonałości przeważały nad dobrem, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Jesteśmy zaprogramowani, by być raczej nadmiernie krytyczni niż pozytywni. Nasze wady za każdym razem przyćmiewają nasze zalety. W książce “Wszystkie nasze obietnice” Colleen Hoover bierze na warsztat pozornie idealną parę i w przejmujący sposób ukazuje niszczący rozkład ich szczęścia, gdy załamania i pęknięcia w ich związku stają się dojmujące, gdy ich doskonałość zostaje przyćmiona przez ich wady. To aż nazbyt realny portret małżeństwa, które rozpada się z powodu okoliczności, z którymi wielu czytelników bez wątpienia się identyfikuje. Jest to historia, w którą zanurzałam się coraz bardziej z każdym przewróceniem strony, historia tak intensywna, że musiałam robić przerwy w trakcie czytania, historia doskonale niedoskonała zarówno w swojej prostocie, jak i złożoności, historia, która zmieniła moje spojrzenie na każdą rzecz, gdy ją skończyłam.<br> <br> Przeczytałem ostatnio kilka historii, które rozwijają się w taki sposób, jak ta opowieść, z naprzemiennymi rozdziałami, w których przeszłość i teraźniejszość zmieniają się. To może być jeden z moich ulubionych sposobów czytania romansów - obserwować, jak para zakochuje się w jednej chwili, a w następnej rozpada, ale nie wiedzieć dokładnie, jak to wszystko się skończy, dopóki się nie skończy. Jest to jednocześnie smutne i piękne, ekscytujące i łamiące serce. To wszystko sprawia, że lektura jest tak emocjonalna, że aż trudno się od niej oderwać, a ja po prostu to uwielbiam.<br> <br> Zakochanie się Grahama i Quinn jest typowe dla Colleen Hoover, ale nadal jest bardzo nowe, świeże i nieoczekiwane. Ich relacje w rozdziałach "przeszłych" są dziwaczne i urocze, przepełnione humorem i pożądaniem. Bardzo podobały mi się tamte rozdziały, kiedy doświadczałam ich związku w pierwszych dniach, zanim wszystko stało się trudne. Rozdziały teraźniejsze, choć trudniejsze w odbiorze, zważywszy na to, jak bardzo popękany i pokrzywiony stał się ich związek, są również pochłaniającym, uzależniającym doświadczeniem. Kłopoty Quinn i Grahama złamały mi serce. Czułe chwile między tą parą napełniły mnie tak wielką nadzieją dla nich, tak wielką radością, ale rozdzierający serce klin między nimi, który wydaje się rosnąć z dnia na dzień, wbija się głęboko. Nie mogłam się nasycić. Nie mogłam złapać oddechu. Nie mogłam przestać czytać.<br> <br> Jak zwykle Colleen Hoover napisała kolejną wciągającą historię miłosną, pełną romansu i humoru, w którą wpleciona jest bardzo istotna walka, z którą może się utożsamić wiele małżeństw. Jeśli nie jesteś w stanie odnieść się do niej osobiście, to i tak bez wątpienia cię poruszy. Nie spodziewałam się, że ta historia wywrze na mnie tak duży wpływ, ale naprawdę zmusza do empatii, do stawania się bardziej sumiennym i wrażliwym człowiekiem. Zmusza też do zastanowienia się nad tym, co jest najważniejsze. Ta historia jest równie aktualna, co romantyczna. To wspaniała opowieść o tym, jak nauczyć się dostrzegać doskonałości, gdy wady tak bardzo walczą o twoją uwagę. To opowieść o walce o wyjście z ciemności, kiedy światło przyćmiło wszystkie twoje doskonałości. Dla wielu osób będzie to trudna lektura, ale to naprawdę piękna, rozdzierająca wnętrzności, a jednocześnie głęboko ważna opowieść, która przypomina, że nie możemy pozwolić, by zło przeważyło nad dobrem. To pełna nadziei, boleśnie radosna historia miłosna o tym, że nigdy nie należy tracić z oczu tego, co naprawdę jest ważne, i moim zdaniem jest po prostu fantastyczna.

Na wstępie zaznaczę, że bardzo trudno zrecenzować mi tę książkę… Dlaczego? Ponieważ nic, co powiem o pisarstwie Colleen, nigdy nie odda właściwie moich odczuć związanych z jej powieściami. Na szczęście dla niej moje recenzje nie mają żadnego wpływu na jej sukces (ha!). Colleen nie potrzebuje nas, żeby sprzedawać swoje książki, ona już prawie nie potrzebuje recenzji! Na tylnej okładce jej książek mógłby widnieć napis: "Przeczytaj tę książkę", a my bezmyślnie podążalibyśmy do księgarni jak stado zombie w “The Walking Dead”. Pisarstwo Colleen jest sprawdzone i prawdziwe. Pozwala czytelnikom otworzyć serca na możliwości, których prawdopodobnie nigdy nie brali pod uwagę, poczuć wszystkie uczucia i zamknąć książkę oświeconą i odświeżoną.<br> <br> Mimo tych wszystkich zalet, nadal bałam się czytać tę książkę. Mam wrażenie, że na wiele sposobów świat zniechęca ludzi do zawierania małżeństw, zakładania rodzin i cieszenia się dobrem płynącym z kochającego się związku. Po przeczytaniu wstępu obawiałam się, że będzie to kolejna historia, która nada małżeństwu złą sławę. Najwyraźniej powinnam bardziej ufać Colleen. <br> <br> Moją ulubioną rzeczą we “Wszystkich naszych obietnicach” były niedoskonałości. Nie bójcie się, jak zwykle Colleen pisze bezbłędnie, a jej opowiadanie wciągnęło mnie od pierwszego zdania. Jednak związek Grahama i Quinn jest niedoskonały, tak jak reszta naszych ludzkich relacji, i to było absolutnie odświeżające! Większość romansów zabiera nas w niewyobrażalne podróże z pięknymi ludźmi, pięknymi miejscami i burzliwymi historiami miłosnymi. Nie zrozumcie mnie źle, ja też lubię takie książki! Miło jest od czasu do czasu uciec od rzeczywistości i poczytać szczęśliwą historię, realistyczną lub nie. Jednak pod pewnymi względami te historie mogą nas skazać na porażkę w prawdziwym życiu, zwłaszcza jeśli oczekujemy, że nasze własne historie będą tak doskonałe jak te, które czytamy. Większość książek kończy się w momencie, gdy bohaterowie biorą ślub lub w epilogu pojawiają się bohaterowie z dwójką dzieci i czułym happy endem. Colleen Hoover zabiera swoich czytelników poza szczęśliwe zakończenie do środka małżeństwa, czego nigdy wcześniej nie doświadczyłam w powieściach romansowych.<br> <br> <br> “Wszystkie nasze obietnice” to ten rodzaj powieści, w której wiesz, że trudna droga prowadzi do lekcji, która trwale cię naznacza. I tak właśnie było w moim przypadku. Naznaczyła mnie, pozostawiając cięcia, siniaki i krwawe odciski dłoni na całym moim sercu. Nie potrafię tego opisać. Dotknęło mnie to fizycznie. Wykończyło mnie psychicznie. Emocjonalnie naznaczyła mnie blizną. To było doświadczenie czytelnicze, któremu nie jestem w stanie oddać sprawiedliwości. A mnie zaparło dech w piersiach, tak bardzo mnie poruszyła. To szalone uczucie. Patrzę na mojego męża, myślę o rzeczach, głębokich rzeczach i czuję, jak zmienia się we mnie perspektywa. Historia Grahama i Quinn jest pełna smutku, ale też głębokiej nadziei, i to właśnie ona zabłysnęła na końcu.<br> <br> Przenosząc się z przeszłości do teraźniejszości, książka “Wszystkie nasze obietnice” pokazuje nam początkowo rozwijający się związek Quinn i Grahama, a następnie ich rozpadające się małżeństwo. Ta para przyprawia o dreszcze. To brutalne, a jednocześnie wspaniałe, gdy czytasz o tych dwojgu ludziach, którzy kiedyś byli tak zakochani, tak szczęśliwi, tak wolni, zabawni i fantastyczni, a teraz są całkowicie pochłonięci przez ból i smutek, beznadzieję i frustrację. Wiem, że czułam się przez to torturowana, swędziała mnie skóra. Moje serce krwawiło, waliło i płakało, a czasami czułam się tak, jakby chciało wyrwać się z mojej piersi. Tak bardzo dotknęły mnie zmagania tej pary. To, co przydarzyło się Quinn i Grahamowi, może przydarzyć się każdemu, dlatego jest to tak bolesne. W tej historii nie ma ani jednego momentu niewiarygodności. Każde słowo jest dokładnym przedstawieniem tego, co może się wydarzyć w małżeństwie, gdy skupiamy się na tym, czego nie możemy mieć, gdy zaczynamy pozwalać, by negatywne rzeczy kształtowały nasz światopogląd i pochłaniały nas.<br> <br> Bez względu na to, czy zmagamy się w naszych związkach w taki sam sposób jak Graham i Quinn, myślę, że ich historia jest prawdziwa i możliwa do odnalezienia przez każde małżeństwo, a także stanowi praktyczną wskazówkę dla każdego, kto rozważa długoterminowy związek w swoim życiu. Choć bardzo byśmy chcieli, żeby tak było, życie to nie powieść romantyczna. Życie jest trudne, nieuporządkowane, a miłość nie jest doskonała, ponieważ ludzie nie są doskonali. Piękno małżeństwa polega na tym, że decydujemy się kochać w tym bałaganie i pomimo niedoskonałości.<br> <br> Choć w tej historii jest wiele oczywistych wątków, głównym tematem, który zwrócił moją uwagę, była komunikacja i jej znaczenie w związkach. Bez niej negatywne myśli i urazy narastają z czasem, prowadząc do ogromnej bariery między ludźmi, której w końcu nie da się pokonać. Colleen jasno przedstawia tę koncepcję, pokazując, że większości problemów można by uniknąć, gdyby bohaterowie porozmawiali o wszystkim, czego każdy z nas mógłby się nauczyć.<br> <br> Jestem bardzo wdzięczna za możliwość przeczytania tego pięknego i otrzeźwiającego spojrzenia na życie i miłość. Doceniam lekcje, które Colleen zawarła w tej historii - kochać życie, które się prowadzi, i kochać osobę, którą się kocha. Colleen przywraca czytelnikom podstawy po tym, jak życie wszystko pomieszało. To będzie historia, która zostanie ze mną na całe życie.

O wiele łatwiej jest skupić się na tym, co złe, niż na tym, co w danej sytuacji jest właściwe. W życiu, w wiadomościach, w książkach i filmach, w człowieczeństwie, w związkach pozwalamy, by wady i niedoskonałości przeważały nad dobrem, nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Jesteśmy zaprogramowani, by być raczej nadmiernie krytyczni niż pozytywni. Nasze wady za każdym razem przyćmiewają nasze zalety. W książce “Wszystkie nasze obietnice” Colleen Hoover bierze na warsztat pozornie idealną parę i w przejmujący sposób ukazuje niszczący rozkład ich szczęścia, gdy załamania i pęknięcia w ich związku stają się dojmujące, gdy ich doskonałość zostaje przyćmiona przez ich wady. To aż nazbyt realny portret małżeństwa, które rozpada się z powodu okoliczności, z którymi wielu czytelników bez wątpienia się identyfikuje. Jest to historia, w którą zanurzałam się coraz bardziej z każdym przewróceniem strony, historia tak intensywna, że musiałam robić przerwy w trakcie czytania, historia doskonale niedoskonała zarówno w swojej prostocie, jak i złożoności, historia, która zmieniła moje spojrzenie na każdą rzecz, gdy ją skończyłam.<br> <br> Przeczytałem ostatnio kilka historii, które rozwijają się w taki sposób, jak ta opowieść, z naprzemiennymi rozdziałami, w których przeszłość i teraźniejszość zmieniają się. To może być jeden z moich ulubionych sposobów czytania romansów - obserwować, jak para zakochuje się w jednej chwili, a w następnej rozpada, ale nie wiedzieć dokładnie, jak to wszystko się skończy, dopóki się nie skończy. Jest to jednocześnie smutne i piękne, ekscytujące i łamiące serce. To wszystko sprawia, że lektura jest tak emocjonalna, że aż trudno się od niej oderwać, a ja po prostu to uwielbiam.<br> <br> Zakochanie się Grahama i Quinn jest typowe dla Colleen Hoover, ale nadal jest bardzo nowe, świeże i nieoczekiwane. Ich relacje w rozdziałach "przeszłych" są dziwaczne i urocze, przepełnione humorem i pożądaniem. Bardzo podobały mi się tamte rozdziały, kiedy doświadczałam ich związku w pierwszych dniach, zanim wszystko stało się trudne. Rozdziały teraźniejsze, choć trudniejsze w odbiorze, zważywszy na to, jak bardzo popękany i pokrzywiony stał się ich związek, są również pochłaniającym, uzależniającym doświadczeniem. Kłopoty Quinn i Grahama złamały mi serce. Czułe chwile między tą parą napełniły mnie tak wielką nadzieją dla nich, tak wielką radością, ale rozdzierający serce klin między nimi, który wydaje się rosnąć z dnia na dzień, wbija się głęboko. Nie mogłam się nasycić. Nie mogłam złapać oddechu. Nie mogłam przestać czytać.<br> <br> Jak zwykle Colleen Hoover napisała kolejną wciągającą historię miłosną, pełną romansu i humoru, w którą wpleciona jest bardzo istotna walka, z którą może się utożsamić wiele małżeństw. Jeśli nie jesteś w stanie odnieść się do niej osobiście, to i tak bez wątpienia cię poruszy. Nie spodziewałam się, że ta historia wywrze na mnie tak duży wpływ, ale naprawdę zmusza do empatii, do stawania się bardziej sumiennym i wrażliwym człowiekiem. Zmusza też do zastanowienia się nad tym, co jest najważniejsze. Ta historia jest równie aktualna, co romantyczna. To wspaniała opowieść o tym, jak nauczyć się dostrzegać doskonałości, gdy wady tak bardzo walczą o twoją uwagę. To opowieść o walce o wyjście z ciemności, kiedy światło przyćmiło wszystkie twoje doskonałości. Dla wielu osób będzie to trudna lektura, ale to naprawdę piękna, rozdzierająca wnętrzności, a jednocześnie głęboko ważna opowieść, która przypomina, że nie możemy pozwolić, by zło przeważyło nad dobrem. To pełna nadziei, boleśnie radosna historia miłosna o tym, że nigdy nie należy tracić z oczu tego, co naprawdę jest ważne, i moim zdaniem jest po prostu fantastyczna.