Wszystkie drogi prowadzą do ciebie

„Wszystkie drogi prowadzą do ciebie”

“Mam nadzieję, że kiedyś, gdy odejdę, będzie ktoś, kto kochał mnie na tyle, by tęsknić za mną do końca swojego życia.”

Moje serce i mózg dostały zwarcia.

Od nadmiaru miłości, mądrości i tak pięknej zwyczajności.

„Wszystkie drogi prowadzą do ciebie” sprawiły, że moja droga do jej przeczytania była długa, kręta i usłana przeszkodami, ale… w końcu dotarłam do mety, a nagrodą była ta historia, która stała się ulubieńcem tego roku.

Mariana Zapata i jej książki to mój dom. Dom pełen ciepła, realności, niecierpliwej miłości i poczucia chcenia oraz docenienia bez poczucia winy.

Chciałabym zamieszkać w jej historiach.

To, jak Mariana kreuje bohaterów, cały ten świat i jak przy tym rozwija dobroć każdego z nich, sprawia, że nie chce się tej historii kończyć.

Tak było w przypadku tej, bo…

Kocham tę książkę i te wszystkie emocje, które we mnie wywołała. Nie wiem kiedy, ale w pewnym momencie poczułam jak łzy wielkości fasoli spływały mi po policzkach. A świadomość pewnej rzeczy, która spotkała mnie w tej książce? Cios prosto w serce.

Świat pełen niepewności, zagubienia, strachu zamieniony w coś…

niezwykle pięknego.

W miejsce, które uszczęśliwia.
I w miejsce, które sprawiło, że odżyła.
W miejsce, które potrzebowało kogoś takiego, jak ona.

Jednak relacje, jakie pojawiły się w tej historii, to coś tak niesamowitego. Coś tak niewyobrażalnego. Do tej pory nie spotkałam jeszcze żadnej innej autorki, która tak pięknie dba o te relacje, nie zapominając o niczym. Ale zanim powiem coś więcej o nich, pozwólcie, że przedstawię bohaterów.

Aurora… Urocza, miła, ale i stanowcza. Nie da sobą pomiatać i nie zniechęca się po pierwszej porażce. Słoneczko tej historii. Pełna skromności, a jej przeszłość? Spotkało ją wiele krzywd, cierpienia i bólu, ale… nie przesłoniły one tej pięknej, optymistycznej duszy. Silna i inspirująca. I ta więź z niezapomnianą osobą. Coś wspaniałego i wzruszającego.


Rhodes. Oh, Rhodes… Mam do ciebie słabość i wcale nie jest mi z tym źle. Początkowo może i był za bardzo ostrożny i nieufny, ale! Guys… On potrzebował czasu i ja potrzebowałam czasu, żeby go poznać i dostrzec, jak wychodził ze swojej strefy komfortu. Jak pięknie się otwierał. Jak się go pozna lepiej i dostrzeże jego ukryte piękno pod warstwą zrzędliwości, to chce się zamieszkać w jego wnętrzu, które emanowało opiekuńczością, oddaniem. Taki cenny… A jak zaczął się śmiać? Girl… I’m dead.

Relacja głównych bohaterów miała w sobie coś, co chwytało za serce już w momencie pierwszego spięcia i nieoczekiwanej sytuacji. Co prawda ich początki nie były usłane różami, a raczej przypadkowymi upadkami i chłodnymi uprzejmościami, ale gdy tylko zaczęło się coś rozwijać, to… serce niemal wyrwało mi się z piersi.

Piękna więź i początkujące uczucia, które były…

Ciche i płonące.

Bratnie dusze.

Ich relacja… Taka prawdziwa, a te uczucia? Pokazały, że czyny to coś więcej niż słowa. To one pokazały tutaj najwięcej miłości. Szczera, czysta, a w niej zrozumienie, akceptacja, zaufanie i oddanie.

Rosnące napięcie i ta intymność…

Omdlenia, mrowienia, przyspieszone bicie serca, wewnętrzne piski… GOD DAMN…. wszystkiego doznałam przy tej książce. WSZYSTKIEGO.

“Bycie blisko ciebie jest jak bycie blisko słońca. Widok twojego uśmiechu sprawia, że chce mi się śmiać, a widok twojego smutku sprawia, że chcę zrobić wszystko, co trzeba, by pozbyć się go z twojej twarzy.”

Anyway…

W tej książce pojawił się pewien nastolatek, który sprawił, że moje wewnętrzne dziecko się z nim utożsamiało.

Nastolatek z marzeniami, nadziejami i własnymi lękami. Obserwowanie jego drogi i próby otwarcia się przez całą tę historię sprawiało, że moje serce się krajało, bo doskonale wiem, jak to jest być cichą osobą oraz taką, która wiele rzeczy przemilcza.

Wszystkie relacje zawarte w tej książce były po prostu piękne. Relacja przyjacielska, rodzicielska, uczuciowa. Wyjątkowe. A historia bohaterów, a zwłaszcza głównej bohaterki, sprawiała, że moje oczy niejednokrotnie się szkliły.

Bo ona tak po prostu… została zaproszona do ich codzienności.

Ze swoją przeszłością i wspomnieniami, które ją ukształtowały.
Z melodiami, które rozdzierały serca, w momencie, kiedy się poznało ich drugie znaczenie.

Ci bohaterowie mieli swoje niedoskonałości, popełniali błędy i ucząc się na nich, stawiali czoła wyzwaniom, a te wszystkie doświadczenia? Sprawiały, że można było się z nimi utożsamić.

Przywiązałam się do nich. Do tych bohaterów. Do tego życia. Chcę więcej.

Sposób, w jaki ta historia została przedstawiona, sprawił, że zaczęłam się zastanawiać, czy jest druga taka autorka, która potrafi coś takiego. Doszłam do wniosku, że po tylu przeczytanych książkach nie poznałam nikogo takiego. To świadczy o tym, jak niesamowitą i mądrą kobietą jest Zapata.

Miłość pełna zdrowych relacji, więzi i nadziei podszytej optymizmem.

O odnalezieniu miejsca, w którym jesteś akceptowana i kochana. O odbudowaniu utraconego życia. O odnalezieniu nowej rodziny. O akceptacji, pokochaniu i wierze w życie.

Bo… strach jest w porządku.

Bo… miło jest mieć kogoś, kto cię zna.

Bo… miło jest mieć kogoś, kogo możesz nazwać przyjacielem.

Bo… miło jest mieć kogoś, dla kogo jesteś ważna.