Wiersze poniemieckie

Książka nie jest tylko zwykłym oglądaniem świata przez okno, lecz przypomina bardziej wyrzucenie przez nie, mimo że w tym przypadku autor zdaje się wahać. Nostalgia pojawia się w momentach, gdy autor wspomina Rzepin, miasto swoich dziecięcych lat, podczas gdy refleksja nad Hanowerem, jego nowym domem, jest bardziej powściągliwa. Czasami przeszłość niemiecka ukazuje się subtelnie, stanowiąc tło dla nieoczekiwanych momentów liryzmu. Jednak ostatecznie wszechogarniające piekło, przypominające egzystencjalne zamknięcie rodem z Sartre'a, zdaje się zwyciężać. W efekcie czytelnik ponownie znajduje się w towarzystwie "diabła smutku", postaci, która nęka Muszera od lat, a której obecność rodzi tak znakomite i poruszające wiersze jak "Piersi Ewy" czy "Kalafiory".