Wielcy Filozofowie 21 Społeczeństwo otwarte i jego wrogowie tom 1

Sir Karl Popper był postacią, która niejednokrotnie wywoływała ferment i zmuszała do ponownego przemyślenia przyjętych założeń. W sytuacjach, gdy uczestnicy spotkania – niezależnie od ich statusu, czy byli to studenci, nauczyciele czy profesorowie – dochodzili do jednomyślnych wniosków, Popper swoim elokwentnym przemówieniem potrafił rozmontować każdą z teorii. Jego kluczowym odkryciem było podkreślenie, że dla potwierdzenia wiarygodności teorii naukowej nie wystarcza jej weryfikacja; równie istotna jest możliwość jej falsyfikacji. Przykładem, który szczególnie mu odpowiadał, był Albert Einstein, który podczas jednego z wykładów przedstawił sposób, w jaki eksperyment mógłby podważyć teorię względności.

Popper był naukowcem z krwi i kości, choć utożsamiano go przede wszystkim z filozofią. Żył w epokach pełnych naukowych przełomów, ale także miał nieszczęście doświadczyć okresów, które przeczyły wolności myślenia. Jako wielbiciel intelektualnej i moralnej niezależności, a jednocześnie Żyd pochodzący z Wiednia, głęboko odczuł brutalność wojen i totalitaryzmów XX wieku. Refleksja nad tymi doświadczeniami znalazła wyraz w jego książce, która stanowi bogaty zbiór przemyśleń.

Tom I zaskakuje krytyczną analizą Platona, jednej z centralnych postaci naszej cywilizacji. Popper nie traktuje skłonności Platona do autorytaryzmu pobłażliwie. Wręcz przeciwnie, uważa jego wpływ za potencjalnie niebezpieczny, a podejście do filozofii za formę propagandy. Krytycznie ocenia Platona za jego przedstawienie Sokratesa, uznając je za przeinaczone, a metody dialogu "sokratycznego" za zamykające usta dyskutantom. Choć niektórzy twierdzą, że jego interpretacja wynika z podstawowego niezrozumienia Platona, Popperowska krytyka wciąż pozostaje wartościowym i intrygującym spojrzeniem na filozofię starożytną.