Waterloo 1815

Starcie, które miało miejsce 18 czerwca 1815 roku, było ostatnim bojem Napoleona Bonaparte, rozgrywającym się w znanej bitwie pod Waterloo. Napoleon, po niespodziewanym powrocie z wyspy Elby, na krótko ponownie przejął ster rządów we Francji, tworząc epokowy okres znany jako Sto Dni. W tym czasie zdołał zgromadzić armię liczącą ponad 70 tysięcy żołnierzy, z którą wyruszył w stronę Brukseli. Tam stacjonowały wojska VI koalicji, złożone z sił brytyjskich dowodzonych przez Wellingtona oraz pruskich pod wodzą Blüchera.

Po sukcesach odniesionych w bitwach 16 czerwca pod Quatre Bras i Ligny, Napoleon stanął na czele swoich żołnierzy w decydującym starciu z Wellingtonem. Początkowo francuskie oddziały zdobywały przewagę, lecz przybycie pruskich posiłków pod wodzą Blüchera gwałtownie odwróciło bieg wydarzeń, prowadząc do klęski Napoleona. Francuska armia została rozbita, co zmusiło Bonapartego do ponownej abdykacji zaledwie kilka dni później, 22 czerwca. Bitwa pod Waterloo jest uznawana za jedno z najważniejszych wydarzeń w dziejach, które ukształtowało nowy porządek europejski ustanowiony na kongresie wiedeńskim, wpływając na politykę kontynentu przez następne sto lat.